Tη Τζένα την πρωτογνώρισα πριν σχεδόν 30 χρόνια, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, ταγμένος στη φύλαξη των βορείων συνόρων. Απόμακρη και μοναχική, στ’ ανατολικά του Βόρα και του Πίνοβου, υψώνεται ολόρθη και περήφανη, σαν τελευταίος προμαχώνας των βορείων συνόρων μας. Η όψη κι η συμπεριφορά της αλλάζουν διαρκώς. Άλλοτε είναι φιλική και ευκολοδιάβατη, προσιτή και αθώα, τόπος εκδρομής και περιπάτου για όλη την οικογένεια. Κι άλλοτε πάλι είναι σκοτεινή και μυστηριώδης, μακρινή και δύστροπη, τυλιγμένη μεσ’ τις ομίχλες και τα σύννεφα, ανεμοδαρμένη, παγωμένη και επικίνδυνη.

)