Η πρώτη του εικόνα είχε φανεί στα μάτια μου 30 χρόνια πριν, το 1977. Ένας μακρόστενος ορεινός όγκος με κακοτράχαλες πλαγιές, που διαφέντευε από ψηλά το ακρότατο σημείο της χερσονήσου της Μαγνησίας. Δεν ήξερα ακόμα τότε το όνομά του, δεν είχα ούτε πληροφορίες ούτε χάρτες. Αργότερα έμαθα ότι ήταν το Τισσαίο. Μα και πάλι περνούσα από τους πρόποδές του αδιάφορα. Την προσοχή μου μονοπωλούσαν οι κολπίσκοι του Παγασητικού, το ναυτοχώρι του Τρίκερι και το ομώνυμο νησάκι. Σ’ αυτούς τους τόπους ήταν οι αναμνήσεις μου. Ως τη στιγμή που ανακάλυψα τα παράλια του Αιγαίου από την εξωτερική, την νότια κόψη του Τισσαίου. Ως τη στιγμή, που ο Κυριάκος Παπαγεωργίου εξήψε το ενδιαφέρον μου με την περιγραφή της κακοτράχαλης ανάβασης του βουνού αλλά και της αθέατης ομορφιάς του.
Η απόφαση είχε παρθεί.

)