17 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Τον φετινό Σεπτέμβρη η νοσταλγία μου για μια ανάβαση στα υψίπεδα του Ολύμπου είχε φτάσει στο κατακόρυφο.

17 ολόκληρα χρόνια!. Τόσα είχαν περάσει από την τελευταία φορά, που είχαμε εισπνεύσει την ανάλαφρη ατμόσφαιρα στα 2.700 μέτρα του Οροπεδίου των Μουσών. Ωστόσο, δεν ήταν μόνον η πολύχρονη απουσία, που με ωθούσε με ακατανίκητη επιθυμία προς τα «κονάκια» των Ολύμπιων Θεών. Ήταν και η συμπλήρωση, φέτος, μισού αιώνα από τη λειτουργία του καταφυγίου του Σ.Ε.Ο., Γιώσος Αποστολίδης, όπου τόσες φορές είχα ζήσει αξέχαστες στιγμές με τον αείμνηστο πατέρα μου. Ήταν επίσης, η έναρξη λειτουργίας-επιτέλους- του Καταφυγίου της Πετρόστρουγκας, τόσο πολύτιμου για μια ενδιάμεση στάση στην συνολική μακρά πορεία ως τις υψηλές κορυφές. Ήταν τέλος, η πραγμάτωση μιας προσωπικής φιλοδοξίας, λαχτάρας θα μπορούσα να πω: να βρεθώ στα λημέρια του «νεφεληγερέτη» Δία, ταυτόχρονα με τα τρία μου παιδιά –και εγγόνια του αξέχαστου μπαρμπα-Δημήτρη: τον Δημήτρη, τον Θεολόγο και την 9χρονη Αθηνά.

ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΠΕΤΡΟΣΤΡΟΥΓΚΑΣ

–Θα τα καταφέρω μπαμπά; με ρωτάει άλλη μια φορά η Αθηνά.

–Και βέβαια, εσύ δεν ήσουν πριν λίγο καιρό που ανέβηκες στον Κόζιακα;

–Ναι, αλλά ο Όλυμπος δεν είναι Κόζιακας, έτσι δεν είναι;

-Tώρα πια, με το Καταφύγιο της Πετρόστρουγκας σε λειτουργία, ελάχιστα διαφέρει.

Διαβαίνουμε της «Πύλη του Ολύμπου» την όμορφη πολιτεία του Λιτοχώρου και παίρνουμε τις ανηφοριές. Στροφές αλλεπάλληλες, με απότομες κλίσεις αλλά και ασφάλτινο οδόστρωμα. Αδύνατον να ξεχάσω τους αλλοτινούς καιρούς, με τον δασικό χωματόδρομο, αυλακωμένο από εκείνο το φοβερό «γρανάζι», που ταλαιπωρούσε αφάνταστα οχήματα και ανθρώπους.

Καταφύγιο του «Σταυρού», και λίγα χιλιόμετρα μετά, φτάνουμε στη θέση «Γκορτσιά», την γνωστή μας «Διασταύρωση». Ανηφορίζουμε για λίγο τον χωματόδρομο ως τον χώρο στάθευσης. Εδώ εδρεύει σταθμός για τα υποζύγια, που μεταφέρουν εφόδια στα καταφύγια της Πετρόστρουγκας και του Γιώσου.

Αντικρύζω και πάλι το γνώριμο μονοπάτι. Αισθάνομαι την ίδια χαρά, σαν να βλέπω μετά από χρόνια φίλο παλιό και αγαπημένο. Φαρδύ αρχικά και ανηφορικό, δύστροπο σε ορισμένα σημεία και με μπόλικη πέτρα, μας βγάζει σε 55 λεπτά ακριβώς στην πρώτη στάση, στο ωραίο ξέφωτο της Μπάρμπας.

Μπάρμπααα! ακούγεται, η δυνατή φωνή του Κυριάκου. Μπάρμπααα! φωνάζω αμέσως μετά κι εγώ. Μας κοιτάζει παραξενεμένη η Αθηνά.

–Έτσι φώναζε ο παππούς σου κι οι παλιοί ορειβάτες, μόλις έφταναν στη Μπάρμπα. Γι αυτό φωνάζουμε κι εμείς, στην μνήμη τους.

Λιγόλεπτη στάση στο όμορφο κιόσκι, στα 1420 μέτρα. Συνεχίζουμε το καλοσχηματισμένο μονοπάτι για την Κόκα, μέσα σε υπέροχο δάσος οξυάς. Ήλιος και άπνοια, καταγάλανος ουρανός. Στις 21 του Σεπτέμβρη το απόγευμα είναι ήρεμο και ζεστό θυμίζει καλοκαίρι. Το έδαφος, ακόμα και στα πιο σκιερά σημεία του δάσους, είναι κατάξερο από την παρατεταμένη ανοβρία. Μάταια προσπαθούμε να εντοπίσουμε κάποιο μανιτάρι.

50’ μετά την Μπάρμπα φτάνουμε στην Κόκα, στα 1670 μέτρα. Υπέροχο μπαλκόνι, με θέα μακρινή στις δυτικές κορυφές και στις κατάφυτες λαγκαδιές. Ακμαιότατη η ομάδα: ο Κυριάκος, ο Δημήτρης και η Ελένη, η Άννα κι η Αθηνά. Όσο για μένα δύσκολα μπορώ ν’ αντιληφθώ κάποια διαφορά στις αντοχές μου από την τελευταία φορά, έστω κι αν με χωρίζουν 17 ολόκαιρα χρόνια από τότε. Ας είναι καλά η 5χρονη  αποχή μου από το τσιγάρο.

Μετά την Κόκα το μονοπάτι μας βγάζει σ’ ένα 20λεπτο στα υψίπεδα του Στράγγου. Εκεί και η διασταύρωση για την «Σπηλιά του Ιθακήσιου», τον Θρυλικό ζωγράφο του Ολύμπου. Το υψόμετρο έχει ανέβει στα 1800μ. και για πρώτη φορά η Αθηνά αδημονεί.

–Πότε φτάνουμε μπαμπά;

-Πολύ γρήγορα, η Πετρόστρουγκα είναι κοντά. Αρχίζει γλυκύτατη διαδρομή, ξεκούραστη και ευχάριστη, με μικρά και μεγάλα ρόμπολα και πανέμορφους θάμνους θυμαριού. Ωστόσο, το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της περιοχής είναι τα εμφανέστατα ίχνη από την δράση των κεραυνών. Έγραφα στο πρώτο, τότε τεύχος του περιοδικού, 17 χρόνια πριν: «Διασχίζουμε το ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ. Περιοχή κατάσπαρτη από μαυρισμένους κορμούς, άλλους πεισματικά όρθιους κι άλλους νικημένους στο χώμα, απομεινάρια τραγικά από τις καταιγίδες και τ’ αστροπελέκια του Δία».

25 λεπτά μετά τον Στράγγο και 2,45’ μετά την αναχώρησή μας από τη  Γκορτσιά αποκαλύπτεται μπροστά μας το υψίπεδο της Πετρόστρουγκας. «Είναι μια ράχη επίπεδη σχεδόν, με εξαίρετη θέα στον κάμπο και στο Αιγαίο, κατάσπαρτη με λευκόγκριζους ασβεστόλιθους και διακοσμημένη από την φύση με ρόμπολα αιωνόβια. (ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ, τευχ.77,  2010)

ΣΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΣΤΡΟΥΓΚΑΣ

Στις 6.20΄το απόγευμα, τη στιγμή που φτάνουμε στην Πετρόστρουγκα, ένα απαλό φως αρχίζει να καλύπτει τον Θερμαϊκό κόλπο, τον κάμπο της Κατερίνης και τα ψηλώματα του Ολύμπου. Σ’ αυτό τον τόπο, τον τόσο ωραίο και ιδιαίτερο, για πολλά χρόνια μοναδική ανθρώπινη παρουσία  ήταν ο Σαρακατσάνος κτηνοτρόφος Γιώργης Λαφατζής. Το 2004 όμως ένα εξαιρετικά σημαντικό έργο εγκαινιάστηκε εδώ. Ήταν το επιβλητικών διαστάσεων καταφύγιο, που προοριζόταν να εξασφαλίσει πολύτιμη ενδιάμεση στάση,  στέγη και τροφή, για κάθε οδοιπόρο του Ολύμπου.

Τρία χρόνια μετά, το 2007, ολοκληρώθηκαν οι κτιριακές εγκαταστάσεις. Κι ενώ όλοι οι λάτρεις του Ολύμπου προσδοκούσαν τη λειτουργία του νέου «ορειβατικού τους σπιτιού», το Καταφύγιο της Πετρόστρουγκας εμφάνισε μια εικόνα τελείως διαφορετική. Ήταν η εικόνα που αντικρύσαμε κι εμείς τον Ιούλη του 2010.  Έγραφα λοιπόν τότε στο τεύχος 77.

«Η εικόνα του καταφυγίου από μακρυά κρύβει τις λεπτομέρειες, μπάζα και άχρηστα οικοδομικά υλικά, σκουπίδια που ξεχειλίζουν από το μεγάλο βαρέλι και είναι διάσπαρτα παντού. Ο χώρος του ισογείου, το «καθιστικό» του καταφυγίου δηλαδή, έχει την πόρτα ανοιχτή. Τζάκι, μερικά σιδερένια κρεβάτια με άθλια στρώματα πεταμένα εδώ κι εκεί, δάπεδο με κάθε είδους σκουπίδια και τοίχοι κατάγραφοι με αναρίθμητες «αναμνηστικές αναφορές»- αρχικά ονομάτων, ημερομηνίες, σύμβολα ή φράσεις – όσων πέρασαν τα τελευταία χρόνια από ‘δω. Που βέβαια, κάθε άλλο παρά ορειβάτες μπορούν να θεωρηθούν».  

Έτσι είχαν τα πράγματα τον Ιούλη του 2010. Δύο χρόνια μετά δεν πιστεύουμε στα μάτια μας, η μεταμόρφωση του καταφυγίου είναι καθολική. Ο περιβάλλων χώρος είναι πια απαλλαγμένος από όλες τις ασχήμιες.  Η μεγάλη, ωστόσο έκπληξη προέρχεται από το εσωτερικό. Θαυμάσιες αίθουσες, φρεσκοβαμμένες, χώροι άνετοι για εστίαση, καφέ ή ποτό. Αναμμένα τζάκια και ξυλόσομπες, μεγάλα παράθυρα με περιμετρική θέα εκπληκτική, μας χαρίζουν μια αίσθηση υπέρτατης ομορφιάς. Τον δεύτερο όροφο καταλαμβάνουν οι χώροι ύπνου. Παντού επικρατούν τάξη,  καθαριότητα και φροντίδα. Η Πετρόστρουγκα – επιτέλους- αρχίζει να διαγράφει τον δικό της σημαντικό ρόλο στην ορειβατική πραγματικότητα του Ολύμπου.

–Κι ακόμα έχουν πολλά να γίνουν λένε οι Λιτοχωρινοί Τάκης Καρατέγος και Κώστας Καζακλάρης. Σ’ αυτούς έχει ανατεθεί η διαχείριση του καταφυγίου από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ (Ε.Ο.Δ.), που από το φετινό καλοκαίρι έχει αναλάβει για μια 10ετία την λειτουργία του από τον Δήμο Λιτοχώρου.

Και είναι πραγματικό ευτύχημα, που αυτή η τόσο ευαισθητοποιημένη στις ανθρώπινες ανάγκες και κακουχίες αλλά και τόσο αποτελεσματική στις δράσεις της πανελλήνια Μη Κυβερνητική  Οργάνωση, έχει αναλάβει τις τύχες αυτού του τόσο στρατηγικού σταθμού του Ολύμπου.

Το φως χάνεται γρήγορα πίσω από τους πανύψηλους όγκους του Ολύμπου. Η Πετρόστρουγκα βυθίζεται στη σκιά, η θερμοκρασία πέφτει γοργά σε μονοψήφιο αριθμό. Ανάβουν τα φώτα, μαζευόμαστε γύρω από την ξυλόσομπα, άλλοι απέναντι απ’ το τζάκι. Με ελάχιστη τροφή όλη τη μέρα έχουμε αρχίσει να πεινάμε. Καταφθάνουν ένα –ένα τα αχνιστά πιάτα, η βραστή γίδα κι η φασολάδα, το κρέας με κριθαράκι κι η χοιρινή τηγανιά, το τσιπουράκι και το κρασί. Όπως κάθομαι ανάμεσα στα αγαπημένα μου πρόσωπα, τα παιδιά μου, την Άννα και τον Κυριάκο, αναρωτιέμαι αν στ’ αλήθεια ζω τούτες τις στιγμές, σ’ έναν χώρο τόσο αυθεντικό και ωραίο, που λίγα μόλις χρόνια πριν αποτελούσε όνειρο μακρινό για κάθε λάτρη του Ολύμπου. Και σκέφτομαι, πως αν ζούσε ο πατέρας μου θα ήταν ευτυχισμένος, αφού τόσες φορές είχαμε συζητήσει  για την αναγκαιότητα αυτού του καταφυγίου ήδη από την δεκαετία του ΄70

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ Σ.Ε.Ο. (ΓΙΩΣΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ)

Το ξημέρωμα στην Πετρόστρουγκα είναι αντάξιο της ωραιότητας του τόπου. Ο ήλιος ξεμυτίζει μακρυά στον θαλασσινό ορίζοντα, κάπου πίσω από τις στεριές της Χαλκιδικής. Ψηλότερα απ’ όλα τα χαμηλόβουνα ορθώνει το οξυκόρυφο μπόι του ο Άθως, μέσα σ’ έναν παράξενο δακτύλιο από σύννεφα, που έχει σταθεί μόνιμα εκεί και κυκλώνει την κορυφή του σαν φωτοστέφανο αγίου.

Τουρτουρίζοντας από την χαμηλή θερμοκρασία η Αθηνά, σπεύδει στην ξυλόσομπα που μπουμπουνίζει απ’  το πρωί. Λίγη ώρα αργότερα ενσωματώνεται στην ομάδα κι ο μικρότερος γιός μου ο Θεολόγος με την Μαριάννα. Έχοντας ξυπνήσει απ’ τα βαθιά χαράματα στο Λιτόχωρο και ανηφορίζοντας με μεγάλη ταχύτητα το μονοπάτι απ’ την Γκορτσιά, καταφέρνουν να φτάσουν έγκυρα στην Πετρόστρουγκα για την κοινή ανάβασή μας στο Οροπέδιο των Μουσών.

Με μπροστάρη τον Κυριάκο η ομάδα διασχίζει, μετά την Πετρόστρουγκα, το δάσος με τα εκπληκτικά ρόμπολα, αληθινά μνημεία της φύσης στους αιώνες. Φτάνουμε στους πρόποδες της Σκούρτας και ξεκινάμε με υπομονή το ελικοειδές μονοπάτι στην απότομη πλαγιά. Μετά τις ώρες χαλάρωσης στην Πετρόστρουγκα, είμαστε όλοι σε άριστη κατάσταση και με την διάθεσή μας σε επίπεδα υψηλά. Σύμμαχός μας κι ο υπέροχος καιρός του Σεπτέμβρη, με ήπια ζέστη και απόλυτη άπνοια. Μια άπνοια που μας συντροφεύει ακόμη και στην κορυφή της Σκούρτας, ασυνήθιστο φαινόμενο στο υψόμετρο των 2.485 μέτρων. Απ’ αυτό το στρατηγικό σημείο αγναντεύουμε για πρώτη φορά στη διαδρομή το υπερθέαμα των υψηλών κορυφών, που όσες φορές κι αν τις αντικρύσω,  με συγκινούν και με καθηλώνουν όπως την πρώτη φορά.

–Εμείς, πού θα πάμε μπαμπά; με ρωτάει η Αθηνά.

–Εκεί απέναντι, λίγο χαμηλότερα από την κορυφή του Προφητηλία.

Αξιολογώντας την απόσταση με τα μάτια του μικρού παιδιού η Αθηνά, αποφαίνεται με απογοήτευση:

–Είμαστε ακόμη τόσο μακρυά;

–Για μας δεν είναι τίποτε. Τα δύσκολα έχουν μείνει πίσω μας.

Κατηφορικός «Λαιμός», ελικοειδή ανηφορικά «Καγκέλια και «Πέρασμα Γιώσου». Αμέσως μετά τα βήματά μας χαλαρώνουν  στο γλυκύτατο μονοπάτι του Οροπεδίου των Μουσών.

-Να το καταφύγιο, λένε χαρούμενα τα παιδιά και δείχνουν στην άκρη του οροπεδίου το καταφύγιο του Κάκκαλου.

–Θα σας απογοητεύσω λιγάκι, τους  απαντάω. Ο προορισμός μας είναι σε άλλο καταφύγιο που είναι αθέατο για την ώρα. Μην ανησυχείτε όμως, φτάσαμε πια.

Στις 14:00, 3 ώρες και 15’ μετά την αναχώρησή μας απ’ την Πετρόστρουγκα, αντικρύζουμε, πολύ κοντά απέναντί μας, το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Σάββατο σήμερα, 22 του Σεπτέμβρη. Ο καιρός είναι απίστευτα καλός, με θερμοκρασίες καλοκαιριού. Αλλά και ο συνωστισμός είναι πρωτόγνωρος για μένα. Ουδέποτε στις τόσες μου αναβάσεις έχω συναντήσει εδώ πάνω τέτοια κοσμοσυρροή.

Ο Δημήτρης Ζορμπάς, εν τω μεταξύ, που διαχειρίζεται την λειτουργία του καταφυγίου, καταφέρνει με τους βοηθούς και την εμπειρία του να εξυπηρετήσει όλους αυτούς τους φίλους του Ολύμπου, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πεινασμένοι. Εξαιρετική γίδα βραστή, φασολάδα και μακαρόνια με κιμά, μαγειρευτά κρεατικά με κόκκινο κρασί, αλλά και τσίπουρο με διάφορα μεζεδάκια, γεμίζουν τα μεγάλα τραπέζια της  ηλιόλουστης αίθουσας  εστίασης. Μιας αίθουσας με εμφανή σημάδια αναβάθμισης κι ανακαίνισης, που διαπιστώνουμε επίσης στους χώρους υγιεινής, στους κοιτώνες και στην κουζίνα.

Χαλαρώνουμε στον ήλιο, απέναντι στις Ολύμπιες κορυφές, το συγκλονιστικότερο θέαμα που μπορεί κάποιος ν’ αγναντέψει στην ορεινή Ελλάδα.

ΣΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΟΥ ΚΑΚΚΑΛΟΥ

Στο ΝΔ άκρο του Οροπεδίου των Μουσών –σε υψόμετρο 2650 μέτρων- βρίσκεται το μικρότερο Καταφύγιο του Κάκκαλου. Κτίστηκε το 1960-1961, ονομάστηκε αρχικά «Καταφύγιο Βασιλεύς Παλμός» και το 1984 μετονομάστηκε σε «Καταφύγιο Χρήστος Κάκκαλος», προς τιμήν του πρώην οδηγού του Ολύμπου, που το 1913 ανέβηκε στον Μύτικα.

Με ελαφρά κατηφορικό μονοπάτι φτάνουμε σ’ ένα 10λεπτο σχεδόν. Άλλος συνωστισμός εδώ, που επεκτείνεται και έξω από το κτίριο, στην περίπου επίπεδη ράχη του Οροπεδίου των Μουσών. Πάνω στο χορταριασμένο έδαφος, είναι στημένες πολύχρωμες σκηνούλες. Γερά στερεωμένες όλες, τολμούν με περίσσια αμεριμνησία να ορθώνουν το μικροσκοπικό καμπυλόγραμμο μπόι τους κόντρα στους μανιασμένους βοριάδες του βουνού. Όσο ο ήλιος βρίσκεται στα ψηλώματα τ’ ουρανού, αντέχεται η θερμοκρασία στα υπαίθρια τραπεζάκια. Στα τέλη του Σεπτέμβρη, δεν θέλουμε να στερηθούμε το προνόμιο να πίνουμε τον καφέ μας έξω, στην αμόλυντη ατμόσφαιρα του Οροπεδίου των Μουσών, αγναντεύοντας πέλαγα και στεριές απ το ψηλότερο, το κορυφαίο μπαλκόνι της Ελλάδας. Λίγη ώρα αργότερα, καθώς κρύβεται ο ήλιος και μακραίνουν οι σκιές, η μεταβολή της θερμοκρασίας είναι άμεση και καταλυτική για τις αντοχές μας. Αναζητούμε στο εσωτερικό λίγη ζεστασιά. Το λιλιπούτειο καθιστικό είναι ήδη γεμάτο. Ωστόσο, με φιλότιμες προσπάθειες από όσους μας καλωσορίζουν, στριμωχνόμαστε κι εμείς, «Όλοι οι καλοί χωρούν»!. Εμφανίζεται στην είσοδο ένας νέος άντρας, νευρώδης και λεπτός. Πρόσχαρος και εξωστρεφής, μοιράζει σε όλους χειραψίες και αγκαλιές. Δεν είναι άλλος από τον Μιχάλη Στύλλα. Γνωρίζω το όνομά του από τον Μάη του 2004. Ήταν τότε, που η Ελληνική Ορειβασία έζησε την μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της. Την στιγμή της κατάκτησης του Έβερεστ! Και μάλιστα από δύο ομάδες, που προσέγγισαν από δύο διαμετρικά αντίθετες διαδρομές την κορυφή: από την Νότια και την Βόρεια πλευρά. Ανάμεσα στους πέντε της νότιας πλευράς, που το πρωινό της 16^ης Μαϊου του 2004 αντίκρυσαν τον ήλιο από την κορυφή του κόσμου, ήταν και ο Μιχάλης Στύλλας. Δύο μέρες αργότερα, τρεις ακόμα Έλληνες ορειβάτες, η ομάδα της Βόρειας Πλευράς, κατακτούσαν την κορυφή. Η επιτυχία της Ελληνικής Ορειβασίας ήταν μοναδική.

Μας πλησιάζει ο Μιχάλης

–Δεν σας είδα νωρίτερα, τώρα φτάσατε;

–Είμαστε από το μεσημέρι στο καταφύγιο του Γιώσου

Κοιτάζει την Αθηνά

–Πόσων ετών είναι το κοριτσάκι;

–Εννιά

–Μου θύμισε τα δικά μου παιδικά χρόνια. Στα δέκα είχα ανέβει στον Μύτικα.

–Και μερικά χρόνια αργότερα στο Έβερεστ,  συμπληρώνω. Δεν σου έμεινε υψηλότερος στόχος να κατακτήσεις.

–Πάντα υπάρχουν δύσκολοι στόχοι, αρκεί να το θέλει κανείς.

–Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχεις αγκυροβολήσει στο Οροπέδιο των Μουσών.

–Ναι, μια δεκαετία τώρα έχω γίνει μόνιμος δημότης Ολύμπου. Έχω την τύχη να ζω τη φύση στις ωραιότερες στιγμές της,  να συναντώ όλο και περισσότερους φίλους του βουνού και να σπουδάζω με ηρεμία τον εαυτό μου. Αισθάνομαι πολύ όμορφα εδώ πάνω. Εσείς όμως, πώς περνάτε τον καιρό σας;

–Ταξιδεύοντας με το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ.

–Α, το γνωρίζω από χρόνια και το εκτιμώ το περιοδικό. Τι λέτε, πίνουμε μια ρακή;

Χαμογελάει ο Κυριάκος.

–Πώς να την αρνηθούμε;

Πριν καν την γευτούμε,  από την ευωδιά της ακόμη, η ρακή μοιάζει εκπληκτική.

–Μου την στέλνει κάθε χρόνο ο Δημήτρης ο Βουράκης από το οροπέδιο Ομαλού, εξηγεί  ο Μιχάλης.

-Στο Οροπέδιο των Μουσών πίνουμε ρακή από το Οροπέδιο Ομαλού, λέει ο Κυριάκος. Ούτε οι Θεοί του Ολύμπου θα αρνούνταν τέτοια ρακή. Δεν έχει άδικο. Είναι από τις συναρπαστικότερες τσικουδιές που έχουμε δοκιμάσει ποτέ.

Πέφτει η νύχτα στο Οροπέδιο των Μουσών, πέφτει απότομα κι η θερμοκρασία μαζί της. Πάνω από τις κορυφές ξαστερώνει ο ουρανός, τόσο πολύαστρος, τόσο καθάριος, που μόνον στα υψίπεδα του Ολύμπου μπορεί να είναι. Καληνυχτίζουμε τον Μιχάλη, τον αφήνουμε κυκλωμένο από τους φίλους του,  σ’ έναν χώρο που αντηχεί από τσουγκρίσματα, γέλια και φωνές. Όσο κι αν ψάχνουμε, δεν μπορούμε να εντοπίσουμε κανέναν, που να μην είναι ευτυχισμένος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το πρωινό της Κυριακής, 23 του Σεπτέμβρη ξημερώνει με ήλιο ζεστό και καταγάλανο ουρανό. Σπάνιος καιρός. Σαν να ‘ναι καλοκαίρι σε υψόμετρο χαμηλό. Από νωρίς μια ευχάριστη αναστάτωση επικρατεί μέσα και έξω από το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Είναι η αναστάτωση που παρατηρείται τη μέρα της αναχώρησης σ’ όλα τα ορειβατικά καταφύγια του κόσμου. Όλοι αδημονούν να ταχτοποιήσουν τα πράγματά τους, να πιούνε τσάι, ή καφέ, να πάρουν πρωινό που θα τους κρατήσει στο δρόμο.

Η οχταμελής μας ομάδα σήμερα θα διασπαστεί. Με την Αθηνά και την Άννα θα πάρουμε σε λίγη ώρα τον μακρύ δρόμο της επιστροφής, μια κι έξω ως τη Γκορτσιά, με μια λιγόλεπτη μόνο στάση στην φιλόξενη Πετρόστρουγκα. Ο Κυριάκος από την μεριά του θα ηγηθεί της «Ομάδας Κορυφής», με τον Δημήτρη και την Ελένη, τον Θεολόγο και την Μαριάννα. Θα αναλάβει να τους οδηγήσει με ασφάλεια στην κορυφή της Ελλάδας, στον θρυλικό Μύτικα, στα 2.918 μέτρα.

Πριν χωρίσουμε, έξω από το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο, ανοίγω μια μεγάλη αγκαλιά για να χωρέσουν μέσα και τα τρία μου παιδιά, ο Δημήτρης, ο Θεολόγος κι η Αθηνά. Μας φωτογραφίζουν με φόντο τον Μύτικα και τον θρόνο του Δία. Έτσι όπως κάποτε, πριν πολλά χρόνια,  είχα φωτογραφηθεί με τον πατέρα μου και παππού τους, τον αξέχαστο μπαρμπα-Δημήτρη. Που έφυγε νωρίς από τούτη τη ζωή, χωρίς να προλάβει να γεράσει, ούτε στο σώμα ούτε στην ψυχή. Έτσι θαλερός και ακμαίος, όπως για πάντα θα τον θυμάμαι….