Πέρασαν πάνω από δύο ώρες αφ’ ότου μπήκα στην “καλύπτρα” και ακόμη να φανούν μεγάλα αρπακτικά. Μόνο καμιά δεκαριά κοράκια χοροπηδούν τσιμπολογώντας τα ψοφίμια. Βρίσκομαι στην “ταΐστρα” του δάσους της Δαδιάς ελπίζοντας να φωτογραφίσω τα πουλιά που θα κατέβουν να φάνε. Η ειδική άδεια, με τη βοήθεια του Γιώργου Χανδρινού, έφθασε επιτέλους εχθές από το Υπουργείο Γεωργικής Ανάπτυξης στο γραφείο της WWF και τα στελέχη της, Δώρα Σκαρτσή και Γιάννης Μαρίνος προετοίμασαν το εγχείρημά μου.Το πρωΐ στον καταυλισμό με περίμενε ο Πέτρος Μπαμπάκας (υπάλληλος στο γραφείο περιβάλλοντος της νομαρχίας Έβρου) με το NIVA της Νομαρχίας και καμιά εικοσαριά ψόφια γουρουνάκια, προσφορά κάποιου χοιροτροφείου. Φτάσαμε στην ταΐστρα, στην καρδιά του δάσους, με τον Πέτρο να με συμβουλεύει σ’ όλη τη διαδρομή πώς να αποφύγω την αποτυχία. Η καλύπτρα είναι μια μικρή καλύβα από πλαστικό, που φτιάχτηκε για να καθιστά αόρατους τους φωτογράφους που επιθυμούν διακαώς να απαθανατίσουν το λουκούλειο γεύμα των πτωματοφάγων. Μπήκα μέσα και ο Πέτρος αφού έκλεισε πίσω μου την πόρτα άνοιξε την περίφραξη και σκόρπισε τα γουρουνάκια μέσα στην ταΐστρα. “Ακίνητος όπως σου είπα και κλείσε καλά την τρύπα, θα έρθουμε να σε πάρουμε το σούρουπο” ήταν τα τελευταία του λόγια πριν φύγει.

)