Από την Αλίαρτο, που βρίσκεται στη νότια πλευρά της αποξηραμένης λίμνης Κωπαΐδας, πήρα τη νότια κατεύθυνση για Άσκρη και Θεσπιές. Στην πρώτη διασταύρωση έκανα δεξιά και βρέθηκα σε ένα μεγάλο χωριό που το λένε Παναγία, αλλ’ απότι έμαθα τελευταία τοποθέτησαν νέα ταμπέλα με το όνομα Άσκρη. Μπαίνοντας και προσπαθώντας να βγω από το χωριό, χάθηκα, γιατί δεν υπήρχε καμία άλλη ένδειξη για αρχαιολογικό χώρο ούτε κάτι για τις Μούσες. Προφανώς οι νέοι κάτοικοι του χωριού ήταν ά-μουσοι κι επιεικώς αδιάφοροι. Ρωτώντας μπερδεύτηκα περισσότερο, γιατί άλλος μου έδειχνε μια κατεύθυνση κι άλλος διαφορετική. Αφού πήρα διάφορους χωμάτινους δρόμους για χωράφια κι ανηφόρες κατάλαβα ότι δεν έβγαινε τίποτα. Σταμάτησα σε ένα βουστάσιο. Ο γελαδάρης έκανε το σταυρό του στο άκουσμα των Μουσών. Έφτυσε και στον κόρφο του. Δεν είχα το θεό μου δε όταν επικουρικά τον ρώτησα αν ξέρει πού είναι η πηγή Ιπποκρήνη και πού η Αγανίππη… Γύρισα απογοητευμένος πάλι στην αφετηρία…

)