Φάρος Πλανήτη. Όλα αυτά τα ταραγμένα χρόνια ο Πλανήτης ή Πλανούδι (που είναι η επίσημη ονομασία του), ήταν το σύμβολο του Πανόρμου. Το αναβόσβημα της αναλαμπής του φάρου, ήταν μιά ματιά χαιρετισμού προς το πέλαγος, ένα κατευόδιο προς τα λογής λογής πλεούμενα, ποστάλια και καΐκια, που έψαχναν στο νυχτερινό ορίζοντα να βρουν το στίγμα της ρότας τους. Ο φάρος ήταν η παρηγοριά για την κυρά της θάλασσας, που καρτερούσε την επιστροφή των θαλασσοδαρμένων δικών της ανθρώπων. Ήταν το παιγνίδι των παιδιών. Μετρούσαν τα δευτερόλεπτα, που κρατούσε σκοτεινό το σήμα του φάρου κι έκαναν ευχές με το κράτημα της αναπνοής. Αυτόν τον πετρόχτιστο φάρο (8 μέτρα ύψος), με την καλαίσθητη μαρμαρένια πορτοσιά του, με τα επιβλητικά του παράθυρα, το μαρμαρένιο κλιμακοστάσιο που οδηγούσε στην ταράτσα του φανού, τον κράτησαν αρχοντικό κατάλυμα, για 75 χρόνια, οι 7 φαροφύλακες που υπηρέτησαν εκεί. Φιλοξενήθηκαν επισκέπτες. Άλλοι πήγαν εκεί να ξαποστάσουν, να πιούν ένα ποτήρι νερό, να πουν μια κουβέντα.
Ο φάρος του Πλανήτη έγινε αυτόματος το 1960 και πέρασε στη λησμονιά της εποχής, που δεν θέλει να έχει μνήμη. Του στήσανε δίπλα του ένα μεταλλικό “ξόανο”, αυτόματης αναλαμπής. Ένα φτηνιάρικο μνήμα. Έτσι τιμούν τους ήρωες… Δεν άντεξε την εγκατάλειψη. Δεν χώνεψε την μοναξιά, αυτός ο φάρος που ήταν κέντρο ζωής. Στίγμα ελπίδας. Ένα χειμώνα του 1984, πήρε η μιά του πλευρά την κατηφόρα. Σωριάστηκε στο χώμα.

)