Oλόγυρα οι λόφοι είναι γεμάτοι πεύκα, σχοίνα, αλλά και ράμνους, ένα είδος αγκαθωτού θάμνου που όταν ανθίζει την άνοιξη, και συγκεκριμένα το μήνα Απρίλιο, ο τόπος ντύνεται την κίτρινη φορεσιά του. Απ’ αυτούς πήρε το όνομά της η περιοχή. Στο βάθος ξεκινά η θάλασσα, για να συναντήσει απέναντι τα βουνά της Εύβοιας. 
Το βλέμμα γοητευμένο ακολουθεί το γαλάζιο σε όλες τις αποχρώσεις που παίρνει από τη μια ακτή ως την άλλη. Σταματά για λίγο στο μικρό, ακατοίκητο νησάκι, την Καβαλιανή, τη Γλαυκόνησο των αρχαίων, που χρωστά το όνομά της στον ολυμπιονίκη Γλαύκο από την Κάρυστο. Ο Γλαύκος που διακρίθηκε στην πυγμαχία το 520 π.Χ. ετάφη στο ταπεινό νησί από τους συμπατριώτες του. 
Είναι μάλλον άγνωστο στους πολλούς και γι’ αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να  μνημονεύ-σουμε το γεγονός, πως στα νερά που κυλούν αέναα  ανάμεσα στην ακτή του Ραμνούντα και στη νησίδα Καβαλιανή διαδραματίσθηκε η μεγαλύτερη ελληνική ναυτική τραγωδία της σύγχρονης εποχής.