home Άρθρα Πυξαριάς: Η κρυφή γοητεία της ανατολική Εύβοιας
Πυξαριάς: Η κρυφή γοητεία της ανατολική Εύβοιας

Στην κεντρική Εύβοια, ανάμεσα στα ακρωτήρια «Σαρακήνικο» και «Χαλεπό» αναπτύσσεται, με βόρειο προσανατολισμό, μια τραχειά, ελάχιστα φιλική ακτογραμμή. Δυσπρόσιτα λιμανάκια και όρμοι διαδέχονται κάβους και βραχώδεις ορθοπλαγιές. Ανάμεσα στα δύο ακρωτήρια ξεχωρίζει ο –συγκριτικά- ευρύτερος Όρμος Βλαχίας. Μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα δεσπόζει το ομώνυμο χωριουδάκι και, πιο πάνω ακόμη, ορθώνεται στα 1352 μέτρα, η κορυφή του Πυξαριά.

Ίσως δεν τον έχουν σε υπόληψη, λόγω του χαμηλού του υψομέτρου, οι ορειβάτες, η ανάβαση, ωστόσο, και η θέα από την κορυφή του είναι μια εμπειρία μοναδική.

Κείμενο: Κυριάκος Παπαγεωργίου
Φωτογραφίες: Κυριάκος Παπαγεωργίου
Πυξαριάς: Η κρυφή γοητεία της ανατολική Εύβοιας
Κατηγορίες: Δραστηριότητες
Προορισμοί: ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ, Εύβοια

Διασχίζοντας τη δυσπρόσιτη ανατολική ακτογραμμή της Κεντρικής Εύβοιας σε καμία περίπτωση δεν ανέμενα τέτοιες εκπλήξεις και τόσα γεωφυσικά θαύματα. Ωστόσο πέρα από το εκπληκτικό ανάγλυφο και τη μοναδική χωρογραφία τους οι ανατολικές ακτές της Εύβοιας προσφέρουν και συναρπαστικές αναβάσεις σε “αρσενικά” βουνά που κρύβονται πίσω από πανέμορφα δάση και πολύ ιδιαίτερα λιβάδια αλλά και άγνωστα τοπία που ποικίλουν τον κυματοειδή αυτόν πυλώνα του “νησιώτικου” διχτύου.

Ένα από τα μυστικά αυτά της βουνίσιας κυματωγής της Εύβοιας είναι και o Πυξαριάς, ένα βουνό διάσπαρτο από πυξούς. Ονομα και πράμα.

Αλλ’ ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους.

 

Για την Εύβοια ό,τι και να πει κανείς λίγο θα είναι. Eγώ πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι διατηρώ μαζί της εδώ και πολλά χρόνια μια σχέση εκρηχτική. Την ποθώ και τη λατρεύω, μα κι εκείνη δε μου χαλάει ποτέ χατίρι. Με βροχές και με λιοπύρια, μ’ αγριοκαίρια, με μπουνάτσες και με καταχνιές, η Εύβοια σε όλο της το ανάπτυγμα είναι μια λαχταριστή θεά που σε ξελογιάζει με την πρώτη ματιά. Πόσο μάλλον αν αποφασίσεις να την ψάξεις και να εισχωρήσεις και στα ενδότερα μυστικά της…

Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αφού είναι η αγαπημένη τόσων και τόσων ποιητών…

 

Με το που καβατζάρω τη γέφυρα του Εγριπου (κατά Σκαρίμπα) αλλάζει άρδην όλη μου η ψυχολογία. Όταν πάλι διαπλέω το δίαυλο των Ωρεών και αποβιβάζομαι στον Αγιο, νομίζω πως θα σπάσει η καρδιά μου. Δεν είναι λίγο να ζεις μιαν άλλη διάσταση, όταν βγαίνεις στα ευβοϊκά χώματα. Μυρίζει αλλιώς ετούτη η γης, σκορπάει απίστευτες ποικιλίες ζυμωμένων μύρων και αλέθει μια πάστα από λόγους και αναλογίες που αρτιώθηκαν κάτω από τις επιρροές της ιώνιας φορτωτικής.

Ωστόσο η πρώτη φορά που βγήκα στην Εύβοια ήταν από τη Ραφήνα με προορισμό την Κάρυστο. Μα κι εκεί, όσο νότια κι αν είναι, η ευβοϊκή τελετουργία των χωμάτων και των ευωδιών απογειώνει τις αισθήσεις και αποκαλύπτει τη μυστήρια καταγωγή της ομορφιάς της.

 

Η Εύβοια προσφέρει απίθανες συγκινήσεις και θαυματοποιεί το κάθε σου βήμα. Εχει μια τέτοια ποικιλία διαδρομών που σαστίζεις από τα άπειρα πτυχωτά της καμώματα και τα πανέμορφα στολίδια των θαλασσών και τις καταπληκτικές της παραλίες. Ο Λιμνιώνας, τα Γιάλτρα, η Αγκάλη, τα Ελληνικά, το Πήλι, η περίφημη Χιλιαδού, ο Πλατανιστός κι ακόμη τα διάσημα ακρωτήριά της, το Αρτεμίσιο κι ο κάβο-Ντόρος με τον Καφηρέα και τόσα άλλα ενάλια πλουτίσματα δίνουν τη δυνατότητα σε μας που μπορούμε να τα προσεγγίσουμε άνετα, να ευφρανθούμε περιδιαβάζοντας μονοπάτια, αμμουδιές, δάση, βουνοπλαγιές και χαράδρες. Όμως δεν στερείται και από βουνίσια περιδέραια το ευβοϊκό σώμα, με εντυπωσιακά κοσμοπονήματα και χάντρες όλο χρώμα.

Βουνά που ακούνε στα πολύ εύηχα ονόματα Δίρφη, Πυξαριάς, Οχη, Ολυμπος, Τελέθριο και Λιχάδα κοσμούν ποικιλότροπα τη μεγάλη και περίεργη ανάπτυξη του κορμού της και προσφέρουν συναρπαστική θέα και υπέροχες αναβάσεις στις κορφές τους.

Ονομαστά φαράγγια με εκλεκτό υπόβαθρο και πλούσια βλάστηση, όπως ο Δημοσιάρης, η Αγκάλη, ο Νηλέας κι η Aρχάμπολη προσφέρουν απίθανους περιπάτους και υπέροχες διασχίσεις.

 

Ας ακολουθήσουμε σήμερα τα βήματα που γίνονται σε μία από τις εξοχότερες διαδρομές των βουνών της.

Από το χαριτωμένο – κι απομονωμένο – χωριουδάκι της Βλαχιάς, στον ανατολικό ιστό του της βορειοκεντρικής Εύβοιας ως την κορυφή Πυξαριάς (1.352 μέτρα), που φαντάζομαι, ότι οι διάφοροι ορειβατικοί σύλλογοι να την αγνοούν ή εν πάση περιπτώσει να μην την έχουν σε υπόληψη, πραγματοποιείται μια από τις ωραιότερες αναβάσεις στα ελληνικά βουνά.

Είναι πασχαλιά κι η ευβοϊκή γης όπως και όλα βέβαια τα χώματα αναδεύουν από τις δεξαμενές των υπόγειων διαδρομών της πηγές υπό εκτίναξη κι απογειώνουν τους χυμούς τους σκορπίζοντας μοναδικές ποικιλίες μύρων και ερώτων.

Αποβιβαζόμαστε στον Αγιο, κοντά σε κείνο το βορειοδυτικό μουσούδι της ευβοϊκής γης και παίρνουμε το δρόμο για την Αιδηψό. Κάνουμε μια στάση γι ανεφοδιασμό και συνεχίζουμε για τη Λίμνη. Πριν μπούμε σε αυτό το ειδυλλιακό λιμάνι των αρχαίων Ελυμνίων στρίβουμε αριστερά για τη Στροφυλιά και εκεί στρεφόμαστε δεξιά και νότια για το Προκόπι, διασχίζοντας μια από τις ομορφότερες παραποτάμιες κοιλάδες της χώρας. Την κοιλάδα αυτή διαρρέει ο ποταμός Κηρέας, που αποτελεί την δυνάμει φυσική αποθήκη ολόκληρης της κεντρικής Εύβοιας. Αυτό το απίθανης ομορφιάς ποτάμι όμως αποτελεί επίσημο αποθετήριο κάθε είδους ακαθαρσίας και σκουπιδιών…

Ω! Νεοέλληνες!…Δίπλα σας βρίσκεται ο παράδεισος, αλλά κι ο Αϊ-Γιάννης ο Ρώσσος…

 

Κάνουμε μια αναγκαία μικρή παράκαμψη για να δούμε ανθισμένο το μεγαλύτερο σε όγκο και διάμετρο κλαδιών πλάτανο της Ελλάδας, σε ένα έξοχο λιβάδι κάμποσο πέρα από το ρου του Κηρέα.

Ξαναγυρίζουμε στη διαδρομή για Χαλκίδα κι αμέσως μετά το Προκόπι στρίβουμε ανατολικά για το Πήλι. Διανύουμε μιαν απόσταση έντεκα χιλιομέτρων ανάμεσα από υγιείς πευκώνες κι από ένα αναγεννημένο τοπίο μακίας βλάστησης, ώσπου να προσεγγίσουμε το παραλιακό κι απομονωμένο αυτό ψαροχώρι.

Το χωριό αυτό, που το προφέρουν Πήλιο, είναι χωμένο στο βάθος της παραλίας, ενάμιση χιλιόμετρο πριν από τον ομώνυμο όρμο. Παρά τη γραφικότητα του όρμου αυτού τα θαύματα της άγνωστης Εύβοιας από δω και πέρα αρχίζουν να εκπέμπουν και να μοσχοβολάνε το μυστήριο και ζουμερό άρωμά τους.

Ανηφορίζουμε απότομα κι έντονα από την δεξιά μεριά του όρμου. Η πρώτη αίσθηση: Μοιάζει με απογείωση αεροπλάνου… Ο φυσικός όρμος συμπτύσσεται ως θέα, στενεύει ο κύκλος του κι αρχίζουν να κυματίζουν τα δασωμένα αλλεπάλληλα βουναλάκια, διαμελιζόμενα από βαθιές κοιλάδες και θαλάσσιες σούδες.

Συνάμα οι βράχοι διαμελίζονται κι αυτοί και διαχέονται σε άγριες ορθοπλαγιές. Απρόσιτα λιμανάκια αποκαλύπτονται κι άπειροι όρμοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, κολπώσεις δυσεύρετες κι αετοφωλιές ξεσκαρτάρουν στα ίσαλα των βράχων. Κάθε στροφή και μία στάση, κάθε βλέμμα κι ένας ποταμός εκστατικής ευφορίας και η ώρα περνάει δίχως να νοιαζόμαστε πότε θα βρεθούμε στη ρίζα του Πυξαριά, από όπου θα οδεύσουμε για την κορυφή.

Λίγο μας μέλλει το βουνό, αφού η απρόσιτη αυτή ομορφιά της μαγικής ακτογραμμής μας θέλγει και συνάμα μας αποπροσανατολίζει. Βρισκόμαστε σε ένα μέσο ύψος διακόσια περίπου μέτρα από τη θάλασσα κι ολόκληρη η ακτογραφία της ανατολής, πλεγμένη αξεδιάλυτα με όλες τις βραχωμένες νησίδες και τα πέτρινα “καραβάκια” της σμιλεύουν τη μυστική σαγήνη του αιγαιοπελαγίτικου μεγαλείου.

Από το Πήλι χρειαζόμαστε δέκα χιλιόμετρα για να φτάσουμε ως το μεσόγειο χωριό Βλαχιά που βρίσκεται στη βάση του Πυξαριά. Όμως η ομορφιά του ευβοιώτικου τοπίου μας αναγκάζει να πραγματοποιήσουμε άλλη μιαν υπέρβαση του προοπτικού μας ταξιδιού μεταθέτοντας το οδικό τερματικό μας. Ετσι συνεχίζουμε γι άλλα τέσσερα χιλιόμετρα ακόμη, ως το Σαρακήνικο, που θεωρείται ως ένα από τα ωραιότερα επίνεια βραχογραφήματα της Εύβοιας.

Εκεί αγναντεύουμε την πιο σοφή “κατασκευή” της αγροτικής και θαλάσσιας φύσης, ένα φυσικό διττό κόλπωμα της ακτογραμμής που έχει απέναντί της το φραγμό μιας ξεκομμένης κατάφυτης και κοιμωμένης βραχονησίδας.

Ως εδώ ο δρόμος φτάνει ασφαλτοστρωμένος και σταματάει. Συνεχίζει ένα στενό και αμείλικτο χωμάτινο σκάμμα για δώδεκα σκληρά χιλιόμετρα ακόμη, γατζωμένο πάνω στο κατακόρυφο σώμα μιας παράτολμης κι ωστόσο εκπληκτικής διαδρομής που την κάνει ασφαλώς επικίνδυνη η αφέλεια ή το θράσος όσων την ακολουθήσουν.

Τη διαδρομή ακολουθήσαμε παλιότερα κι έτσι σήμερα αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη βάση της Βλαχιάς από όπου θα ανηφορίσουμε για τον Πυξαριά.

Φυλακίζοντας τις ανεπανάληπτες εικόνες της διαδρομής του Σαρακήνικου, γυρίσαμε στη Βλαχιά και πήραμε τον ανήφορο για τη Φασκομηλιά, μια τοποθεσία όπου τελειώνει η μεσογειακή βλάστηση κι αρχίζουν τα εντυπωσιακά πευκοδάση.

Βρισκόμαστε σε υψόμετρο διακοσίων πενήντα μέτρων κι όλο το Αιγαίο μας κουνάει μαντήλι.

Αφού περάσουμε μερικά αγροκάλυβα και λίγα μαντριά, αφήνουμε οριστικά πίσω μας τον πολιτισμό και τους τελευταίους ανθρώπους και ξεχυνόμαστε για την άγρα της δόκιμης λόχμης, της δασικής πεύκης και των θεοκρίτειων λόγγων.

“Ζούμε” σημαίνει ιερουργούμε με κάποιες “θυσίες” επάνω στο “νοήμον” και γεμάτο ιεροτελεστίες σώμα της αληθινής φύσης. Αυτό μπορεί να κάνει όποιος επιθυμεί να μεριστεί την απόλυτη ευδαιμονία του φυσικού μεγαλείου της ζωής αφήνοντας πίσω του μάταιες σκέψεις, μιζέρια και υλικό κουρνιαχτό.

Το θυμάρι είναι η πρώτη και τελευταία ύλη της εξοχής που αδυνατείς να το προσπεράσεις δίχως να του απονείμεις το μετάλλιο της πρωτιάς. Υστερα ακολουθεί ο ευώδης σχίνος, το μύρτο κι η ταπεινή λαδανιά, ένα σωρό κατάλοιπα του χαμένου παραδείσου, που αφήσαμε πίσω μας τρομαγμένοι, για να ενοικήσουμε το τσιμέντο και την αιθάλη…

Μπροστά μας απλώνουν τα δίχτυα τους τ’ αθίβολα των λουλουδιών, αυτά που αποκαλούν άγρια κι είναι τα πιο ήμερα ζωντανά του έξω κόσμου, γι αυτό και ο “λόγος” τους δυναμιτίζει το σύμπαν της ανθρώπινης περιπέτειας.

Ορχιδέες και ζαμπάκια, πλήθος ίτσια και κυκλάμινα, πεντάλοβες ικεσίες, τριφύλια, άγριες γαρουφαλιές, ασμάκια, μελισσόχορτα και ανεμώνες, χιλιάδες φύτρες από λοβούς και κρόκους, η ευκίνητη ομορφιά του λιγυρού τοπίου και όλος ο πράος κι ευπροσήγορος κυματισμός των “άλλων ιδεών” του κόσμου ετούτου.

 

Αφήνουμε σε μια χαρακτηριστική λάκα το αμάξι. Είναι μεσημέρι κι ο ήλιος χαμένος στα σύννεφα των κλαδένιων σκιών. Ψάχνουμε, καθώς μας είπαν, το κόκκινο σημάδι στα δέντρα που θα σημάνει την απαρχή του καλού μονοπατιού για το βουνό.

Το βρίσκουμε σε ένα πεσμένο στέλεχος γερασμένου πεύκου. Η κατεβατή σάρα δίπλα του, δυσκολεύει για λίγο την ανεύρεση της τομής επάνω στην απότομη πλαγιά. Στροβιλιζόμαστε για δέκα λεπτά μέχρι να επισημάνουμε το ιδεατό μονοπάτι. Κι όταν το βρούμε, είναι σαν να πετύχαμε τη γυναίκα της ζωής μας. Αυτή που θα μας συντροφέψει ως τα βαθιά γεράματα της ανηφορικής μας ζωής.

Ετσι δε λένε πως τα πρώτα χρόνια της ερωτικής μας σχέσης είναι και τα καλύτερα; Δε βλέπουμε τίποτ’ άλλο παρά τα μάτια και το κορμί της. Ετσι κι εδώ, τώρα που βρήκαμε τον τύπο του μονοπατιού που αναζητούσαμε, δεν τ’ αφήνουμε από τα μάτια μας. Τέτοια χαρά κι ευδαιμονία να το ρουφήξουμε, ως το μεδούλι του.

Υστερα έχει ο Θεός…

Διολισθαίνουμε ανάμεσα από τις σκιές και τις βελόνες των πεύκων. Το μονοπάτι που είναι πια καθαρά χαραγμένο επάνω στην απότομη πλαγιά, μας συντροφεύει υπέροχα. Είναι ανηφορικό με βαρβάτη κλίση, ελισσόμενο και με κατεύθυνση βόρεια.

Στο χάρτη του νου μας ο Πυξαριάς έχει νότια προοπτική. Ωστόσο ακολουθούμε το ευδιάκριτο μονοπάτι, καθώς δε φαίνεται άλλη δυνατότητα πρόσβασης και προσέγγισης του ορεινού κορμού του Πυξαριά.

Υστερα από μισή ώρα περπάτημα φτάνουμε στον αυχένα του δασωμένου λόφου. Απότομα βγαίνουμε στο φως κι αποκαλύπτεται ολόκληρη η ανατολική πλαγιά του Πυξαριά. Το δασωμένο βουνό που περπατάμε, λέγεται Τσογκάνα και το αφήνουμε περίλυποι γιατί η διαδρομή που αναπτύσσονταν σε αυτό ήταν παραπάνω από ευχάριστη.

Ξαφνικά αλλάζουμε κατεύθυνση και τώρα στρεφόμαστε νότια. Μπροστά μας υψώνεται μια σκληρή ασβεστολιθική ορεινή πλάκα με μια κωνική κορφούλα ύψους 1.209 μέτρων. Το μονοπάτι γίνεται ήπιο και διασχίζει τομές του βουνού και βαθιές χαρακιές. Εμφανίζονται αρκετά τεύχη ελατιών που καλύπτουν πλέον μια μεγάλη έκταση στο βουνό.

Απέναντί μας και δεξιά έχουμε ολόκληρη την τομή του Πυξαριά, που καθώς βαδίζουμε ξένοιαστοι, αρχίζει και χάνεται προς τα πίσω μας. Είναι περίεργη η κατεύθυνση που παίρνει το μονοπάτι. Και τούτο θα το διαπιστώσουμε στην επιστροφή, όταν θα θελήσουμε να διασχίσουμε τη βαθιά χαράδρα του Μαυρολίβαδου, σε …ευθεία γραμμή.

Oλη η βουνοσειρά του Πυξαριά κυματίζει πλάϊ μας, αλλά εμείς την προσπερνούμε παρακάμπτοντάς την από αριστερά. Βγαίνουμε σε μεγάλο λιβάδι κι ύστερα σε λάκα από μαζικές πηγές. Εδώ ανοίγει το στέρνο του βουνού κι αποκαλύπτεται μια αφύσικη χλοερή λεκάνη, σε υψόμετρο γύρω στα 900 μέτρα.

Εχουμε που βαδίζουμε μία ώρα και κάτι, όταν το βατό μονοπάτι χάνεται διασχίζοντας το κεντρικό νεύρο της λεκάνης, από όπου πηγάζει σωρεία νεροσυρμών.

Περνάμε απέναντι κι επιχειρούμε μη βλέποντας σημάδια να σκαρφαλώσουμε ελεύθερα μες από πλήθος πυξάρια που είναι γεμάτη η πλαγιά του βουνού. Ετσι αρχίζει η τελική ανάβαση μες από βραχώδη εξογκώματα, γιδόστρατα και πυκνή βλάστηση κυρίως από νεαρά άτομα πυξών.

Η πορεία έχει δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: Το πρώτο είναι ότι υπάρχει πληθώρα ανεπαίσθητων γιδόστρατων που ελίσσονται ανάμεσα στα βραχώδη καμώματα του βουνού και το άλλο ότι μας γδέρνουν τα νεαρά πυξάρια στο πέρασμα που επιχειρούμε για ν’ αποφύγουμε τις βράχινες εξάρσεις. Είναι σπάνια η εμφάνιση τέτοιου φυσικού υπόβαθρου και η ύπαρξη τόσων δέντρων σε μια περιοχή που ο κανόνας στοιχειοθετείται από την εμφάνιση χαλέπιας μεσογειακής πεύκης.

Φτάνοντας στην κορυφογραμμή ύστερα από δύσκολη προέλαση μες από χαμηλά δέντρα πυξού και μακίας χλόης, βλέπουμε τις τρεις αλλεπάλληλες κορυφώσεις του Πυξαριά, οι οποίες απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους.

Παρακάμπτουμε από πλάγια την πρώτη κορυφή που έχει υψόμετρο 1.326 μέτρα και βαδίζοντας επάνω στην κορυφογραμμή με μικρές αποκλίσεις και πλαγιολισθήσεις καταλήγουμε ύστερα από αρκετή ώρα στη κύρια κορυφή του Πυξαριά που έχει υψόμετρο 1.352 μέτρα. Η κορυφή είναι κι αυτή κατειλημένη από πυξάρια κι έχει σγουρή πυκνή βλάστηση. Ένα μικρό κολωνάκι ξεχωρίζει στην άκρη, αλλά η θέα που αποκαλύπτει πίσω της είναι κάτι το μοναδικό.

Εκείνος που φαντάζει εντυπωσιακός είναι ο πυραμιδωτός κώνος της Δίρφης, το ψηλότερο από όλα τα ευβοϊκά βουνά.

Σαρωτικό το βλέμμα πέφτει στους βυθούς των πλαγιών, όπου το χωριουδάκι της Βλαχιάς πορφυρίζει λίγο πριν από το απέραντο στυφό γαλάζιο του Αιγαίου.

Δεν έχουμε και την καλύτερη ατμόσφαιρα για να σαρώσουμε τις άλλες περιοχές, αλλά παρόλα αυτά αξίζει μια συνοπτική επισκόπηση του ορίζοντα.

 

Η επιστροφή σημαδεύεται από ένα απρόσμενο συμβάν που εγγράφεται στην ατυχή μας έμπνευση να γυρίσουμε από τη συντομότερη οδό, αγνοώντας την, επισφαλή έστω, σήμανση του βουνού. Ετσι αναπάντεχα πέφτουμε μέσα στο δασύ κι αδιαπέραστο μικροδάσος της πυξαριάς, από το οποίο δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις.

Ηταν μια από τις πιο δυσάρεστες, αλλά και δυναμικές εμπειρίες που δοκίμασα στα ελληνικά βουνά, αφού ουδέποτε άλλοτε σφηνώθηκα σε τόσο αξεπέραστα σημεία, από τα οποία μόνο η υπομονή και η ελπίδα μας απελευθέρωσε.

Είναι δύσκολο να περιγραφεί τι αισθάνεται ο άνθρωπος που εγκλωβίζεται σε συστάδες πολύκλαδων και αιχμηρών δέντρων.

Το να βλέπεις σχετικά κοντά σου τη χαράδρα που πρέπει να φτάσεις ή τα ξέφωτα της λιβαδωτής λεκάνης δεν σημαίνει ότι και είναι εύκολη ή προσβάσιμη λύση. Μετανιώνω που ακολούθησα αυτή την τυφλή διαδρομή, αλλά συνάμα απολαμβάνω την ειδική αγωνία που αναδύεται από την επίμονη, σταθερή κι ακατάλυτη προσπάθεια να βρω διέξοδο από το αξεπέραστο.

Το μείον σε αυτή την περίπτωση είναι η σημαντική απώλεια του χρόνου που θα μας στοιχίσει βέβαια αργότερα στην επιστροφή μας στο Βόλο.

Ωστόσο περιχαρείς που γλιτώσαμε τα χειρότερα (ποιά όμως μπορεί να πεις κανείς ότι είναι τα χειρότερα;) ξαναμπαίνουμε στον τορό του μονοπατιού και γυρίζουμε στη βάση μας.

Η επιστροφή στο Βόλο έχει σημαδευτεί από εκείνες τις καθυστερήσεις στο τραχύ κομμάτι της πυξαριάς και εξ αιτίας αυτών από την απώλεια του φέρυ-μπωτ τόσο στον Αγιόκαμπο, όσο και στην Αιδηψό.

Ετσι αναγκαζόμαστε να γυρίσουμε μέσω Χαλκίδας και Εθνικής Οδού.

 

Εστω κι έτσι όμως διανύσαμε μια ζώνη γλυκιάς και τραχιάς, υπέροχης δηλαδή, πορείας στο ενδόμυχο σώμα της Εύβοιας που θα μας μείνει αξέχαστη. Πλουτίσαμε από ιδέες και γνώσεις. Βυθιστήκαμε στον ατομικό κίνδυνο. Χάσαμε και κερδίσαμε. Και τούτο γιατί οι πλούσιες εναλλαγές της εαρινής φύσης, η τέχνη του ειδέναι και του οράν και ο μικρόκοσμος μιας ιδιαίτερα άγνωστης περιοχής, σε συνδυασμό με τα τυχηρά και τις επιλογές της μέρας, που συνθέτουν τον προσωπικό παράγοντα του κινδύνου, αποκαθιστούν στη βάση του το υπέροχο και το χαριτωμένο (με την αριστοτελική εκδοχή) στον ατομικό πυρήνα της ζωής μας.

 

back-button
next-button
puksarias puksarias_1 puksarias_2 puksarias_3 puksarias_4 puksarias_5 puksarias_6
Οι Εκδρομές μας
back-button
next-button
Διάσχιση στο Στρατονικό Όρος
23/02/2025-23/02/2025
Μια χειμωνιάτικη διάσχιση στο γοητευτικό Στρατoνικό Όρος το οποίο, αν και δεν είναι ούτε τόσο ψηλό (η κορυφή στα 850μ) ούτε τόσο γνωστό στην ορειβατική κοινότητα, κρύβει μέσα του άπειρες ομορφιές. ...
Το Δελφικό Τοπίο και το Στοιχειό της Χάρμαινας
01/03/2025-03/03/2025
Ο Δίας άφησε δύο αετούς, έναν προς την Ανατολή και έναν προς τη Δύση κι αυτοί συναντήθηκαν στους Δελφούς, κάνοντάς τους το κέντρο του κόσμου. Στο μνημείο αυτό της παγκόσμιας κληρονομιάς θα βρεθούμε...
Παλάτι Αιγών & Ελατοχώρι
16/03/2025-16/03/2025
Όταν η φύση “ντύνεται” στα καλύτερά της, στον κάμπο της Ημαθίας οι ανθισμένες ροδακινιές μεθούν τις αισθήσεις μας με τα χρώματα και τ’ αρώματά τους. Και λίγο πιο πάνω το «Βασίλειον» των Αιγών, τ...
Ρέμα Αγίας Κόρης Ολύμπου & Παναγία Κονταριώτισσα
13/04/2025-13/04/2025
Μια ανοιξιάτικη υπέροχη κυκλική διαδρομή στους πρόποδες του Ολύμπου, μέσα σε πυκνό δάσος με καταρράκτες και βάθρες, στο ρέμα της Αγίας Κόρης, κι ένα βυζαντινό μνημείο, το αρχαιότερο της Πιερίας,  η...
Πάσχα στη Νάξο
17/04/2025-21/04/2025
«Αν ο παράδεισος ήταν στη γη, τότε θα ήταν εδώ» όπως χαρακτήρισε το νησί ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του Αναφορά στον Γκρέκο.   Όλος ο κόσμος σ’ ένα νησί... Η Νάξος η πανέμορφη, με το...
Σαλπάρουμε για ένα ονειρικό ταξίδι στις Σποράδες με τον «IOLKO»
14/06/2025-21/06/2025
Το καλοκαίρι θέλει ανεμελιά, χαλάρωση, ελευθερία, βουτιές σε ερημικές παραλίες, αεράκι και αλμύρα, ξάπλες κάτω από τον έναστρο ουρανό, και καλή παρέα.   Για όλους εμάς που λατρεύουμε τη ...
Από την κοσμοπολίτικη Σαντορίνη στη γαλήνια Ανάφη
23/06/2025-30/06/2025
Τι να πρωτοπεί κάποιος για έναν τόπο που δίκαια θεωρείται από τα συναρπαστικότερα και πιο πολυφωτογραφημένα τοπία της υδρογείου;  Έναν τόπο που η κάθε στιγμή είναι πολύτιμη για την όραση και τον νο...
Αστυπάλαια, η πεταλούδα του Αιγαίου
08/07/2025-15/07/2025
Η πεταλούδα του Αιγαίου, η Αστυπάλαια, ένα από τα πιο όμορφα νησιά των Δωδεκανήσων, θα μας ενθουσιάσει με την εντυπωσιακή Χώρα της, τις μαγικές παραλίες, αλλά και τον ιδιαίτερο γαστρονομικό πλούτο ...
Ρόδος & Καστελλόριζο
12/09/2025-19/09/2025
Ένα ταξίδι μοναδικό στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας.   Στη Ρόδο, το νησί των ιπποτών, θα βρεθούμε και θα ταξιδέψουμε σε άλλες εποχές όταν, περνώντας τη μεσαιωνική πύλη της Παλιάς Πόλη...
Close Καλάθι Αγορών
Close
Close
Categories
Newsletter

Newsletter

Κάνε εγγραφή για να λαμβάνεις τα προγράμματα των εκδρομών μας και δωρεάν τα άρθρα μας για νέους προορισμούς.

Please wait...

Σας ευχαριστούμε για την εγγραφή!