Μάρτιος 2011
Τεύχος 80
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
3,00 € – 3,50 €
Η «ΒΑΡΕΙΑ» ΜΑΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ
Αγαπητοί μου φίλοι,
Κάποτε, ως «βαρειά βιομηχανία» εννοούσαμε τις καπνίζουσες καμινάδες των εργοστασίων της χώρας. Ωστόσο, καθώς τα τελευταία χρόνια αυτές οι καμινάδες λιγοστεύουν -χωρίς μάλιστα προοπτική επανάκαμψης- αποφασίσαμε με τον όρο βαρειά βιομηχανία να ονομάσουμε μιαν άλλη δραστηριότητά μας πιο ντελικάτη, πιο ευγενή: τον Τουρισμό. Στον οποίο στρέψαμε το επενδυτικό μας ενδιαφέρον, Πολιτεία και ιδιώτες. Με τον άναρχο, βέβαια, απρογραμμάτιστο και αδηφάγο τρόπο, που χαρακτηρίζει γενικότερα τις επιχειρηματικές μας συμπεριφορές. Τα αποτελέσματα είναι σ’ όλους μας γνωστά. Ο τουρισμός μας από «ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας» που θα’ πρεπε να είναι, μετατράπηκε απλά σ’ ένα ετοιμόρροπο δεκανίκι, ευεπηρέαστο στις παραμικρότερες αντιξοότητες, ντόπιες και διεθνείς.
Πώς όμως μια χώρα που, με τις απεριόριστες δυνατότητές της «θα’ πρεπε να ζει από τον τουρισμό», κατάφερε ν’ απαξιώσει τόσο πολύ αυτό της το προϊόν; Η αιτιολογία είναι αυτονόητη. Στην Ελλάδα θεωρούσαμε πάντα ως «βαρειά βιομηχανία» τον τουρισμό και όχι την απαραίτητη προϋπόθεσή του, τον Πολιτισμό. Επενδύουμε λοιπόν, αλόγιστα ποσά σε διαφημιστικές εκστρατείες, πανάκριβες δημόσιες σχέσεις και κακές -ως επί το πλείστον- υπηρεσίες τουρισμού (εστίασης και διαμονής) ενώ, αντίθετα περιορίζουμε δραματικά ή και μηδενίζουμε τις όποιες πιστώσεις, για την μοναδική σταθερή και αδιατάρακτη αξία του τόπου μας: τον Πολιτισμό, είτε σύγχρονο είτε αρχαίο. Και, αν πιστεύουμε, ότι δεν έχουμε να επιδείξουμε κάποιες δραστηριότητες σύγχρονου πολιτισμού, τότε, ας στραφούμε στο παρελθόν και ας αναδείξουμε μ’ όλη μας τη δύναμη την μακραίωνη -και εν υπνώσει ευρισκόμενη- κληρονομιά μας. Δηλαδή τους ήδη υπάρχοντες αρχαιολογικούς μας χώρους αλλά και όσους -αναρίθμητους ακόμη- βρίσκονται στα σπλάχνα της ελληνικής γης, επιμελώς κρυμμένοι από την λήθη των αιώνων.
Πολύ πρόσφατα είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε τον αρχαιολογικό χώρο των Αρχαίων Σταγείρων, της γενέτειρας του περίφημου Μακεδόνα φιλοσόφου Αριστοτέλη. Εκεί είχαμε την σπάνια εμπειρία να ξεναγηθούμε -με τρόπο συναρπαστικό και αυθεντικό- από τον αρμοδιότερο άνθρωπο, τον αρχαιολόγο και ανασκαφέα των Σταγείρων, Κώστα Σισμανίδη. Κάθε λεπτό, κάθε ώρα της περιήγησης – ξενάγησης ήταν μια ανάσα πολιτισμού: τα Τείχη, οι Πύργοι, η Αγορά και τα Ιερά και ακόμη το Μνημειακό Κτίσμα, που πιθανότατα είναι ο Τάφος του Αριστοτέλη. Ωστόσο, μικρό μόνον μέρος της επιφάνειας του χώρου έχει ως τώρα ανασκαφεί. Το μεγαλύτερο τμήμα της χερσονήσου παραμένει καλυμμένο από πυκνούς θάμνους και δέντρα.
–Τι υπάρχει κάτω απ’ αυτούς τους θάμνους; ρωτάμε κάποια στιγμή τον αρχαιολόγο.
–Μα, φυσικά, τμήματα της αρχαίας πόλης των Σταγείρων, πιθανότατα με πολύτιμα αντικείμενα.
-Και γιατί δεν σκάβουμε να τα βρούμε;
-Γιατί απαιτούνται πολλά κονδύλια, που η πολιτεία δεν θεωρεί ως δαπάνες προτεραιότητας.
-Και ποιες θεωρούνται δαπάνες προτεραιότητας;
Το ερώτημα, αγαπητοί μου φίλοι, παραμένει μετέωρο.