Μάρτιος 2007
Τεύχος 56
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
3,00 € – 3,50 €
Η ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑΣ
Αγαπητοί μου φίλοι,
Υπάρχουν πολλοί τόποι, που μετά από πολλές επισκέψεις στο πέρασμα του χρόνου, τους θεωρούμε ιδιαίτερα οικείους και γνωστούς. Περίπου σαν κάποια πρόσωπα της συντροφιάς μας, με τα οποία έχουμε μοιραστεί ποικίλες στιγμές της καθημερινής μας ζωής.
Σε κάποιες, ωστόσο, περιπτώσεις – που δεν είναι και λίγες – ανακαλύπτουμε σ’ αυτά ακριβώς τα γνωστά μας πρόσωπα ιδιότητες ή πτυχές του χαρακτήρα τους, που δεν είχαμε ως τώρα υποψιαστεί και μας εκπλήσσουν, ευχάριστα ή δυσάρεστα. Αντίστοιχες εκπλήξεις μπορούν να μας επιφυλάξουν τόποι ή πόλεις – ακόμα και η δική μας πόλη – που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε την κάθε τους λεπτομέρεια.
Κάνω τις σκέψεις αυτές αναλογιζόμενος τις πρόσφατες εμπειρίες μου από το τελευταίο ταξίδι στην πόλη της Κόνιτσας και της ευρύτερης περιοχής. Με αρχική προσέγγιση στα μέσα της δεκαετίας του ’70, με κατοπινές διανυκτερεύσεις στην πόλη και στην γύρω περιοχή, με πεζοπορίες σε μονοπάτια και σε σημεία ενδιαφέροντος και με πάμπολλα χιλιόμετρα όλες τις εποχές του χρόνου, είχα την πεποίθηση, ότι μπορούσα να μιλάω για την Κόνιτσα με την αυθεντία του ειδήμονα. Άρκεσε μια ερώτηση ντόπιου για να αναθεωρήσω τις απόψεις μου.
– Σας άρεσε το τοπίο στη «Σμίξη»;
Η ερώτηση με αιφνιδίασε. – Ποια σμίξη;
– Εκεί που συναπαντιούνται ο Βοϊδομάτης και ο Αώος.
Γνώριζα βέβαια την τοπογραφία της περιοχής, καθώς και ότι, σε κάποιο σημείο της πεδιάδας, τα δυο ποτάμια ενώνουν τη ροή τους. Αυτό που αγνοούσα – και που ως τότε θεωρούσα «λεπτομέρεια» – ήταν το ακριβές σημείο της ένωσης και, συνακόλουθα, τα χαρακτηριστικά του τοπίου στην περιοχή. Χρειάστηκε να περπατήσω κάποιες ώρες, να χαθώ στην πυκνή βλάστηση της όχθης και να επανέλθω περισσότερο διαβασμένος για ν’ ανακαλύψω τις ιδιαιτερότητες της Σμίξης: Δάσος πυκνό από σκλήθρα πελώρια, πολλά από τα οποία αιωνόβια, νησίδες ενδιάμεσα της κοίτης του Αώου, χρώμα νερών που διέφερε από ποτάμι σε ποτάμι, εκτάσεις αμμουδερές που θύμιζαν ακροθαλασσιά, καλυμμένες με άμμο καφετιά και λεπτή σαν αλεύρι, κροκάλες αναρίθμητες με χρώματα και σχήματα ποικίλα. Και στο τέλος, μια τριγωνική χερσόνησος που στη μύτη της τα δυο ποτάμια ενώνονταν σε ένα και δημιουργούσαν μια συνολική εικόνα απαράμιλλης ομορφιάς.
Μόνον μετά απ’ αυτή την ανίχνευση μπορούσα να ισχυριστώ, ότι είχα άποψη για τη «Σμίξη» των δυο ποταμών. Που και πάλι βέβαια δεν ήταν πλήρης, αφού μου έλειπαν οι εικόνες των άλλων εποχών. Ψάχνοντας με τον ίδιο τρόπο το «ανθρώπινο τοπίο» ανακαλύψαμε την καλοσύνη και ζεστασιά της αγροτικής οικογένειας στον κάμπο, την μαστοριά δυο γυναικών της Κόνιτσας στις χειροποίητες πίτες, την αυθεντικότητα του ταβερνιάρη στο Πληκάτι και τόσες άλλες γοητευτικές «λεπτομέρειες», που μας επιτρέπουν την βαθύτερη κατανόηση του τόπου και μας γεμίζουν με την ευχαρίστηση της ανακάλυψης των παλιών περιηγητών.
Οι συνεργάτες μου κι εγώ σας ευχόμαστε ένα υπέροχο Πάσχα και συναρπαστικές περιηγήσεις.