home Περιοδικό Μάιος 2010
View Product Information

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Αγαπητοί μου φίλοι,

Στο σημείωμα του προηγούμενου τεύχους (αριθμ. 74) δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξος. Και πώς θα μπορούσα, άλλωστε, να είμαι; Είναι τόσα πολλά αυτά που συμβαίνουν σε βάρος της Ελλάδας αλλά και σε βάρος όλων μας, που μόνον κάποιος αιθεροβάμων ή ανενημέρωτος θα μπορούσε να συνεχίζει να είναι αισιόδοξος. Αυτή είναι η ρεαλιστική όψη των πραγμάτων, εκεί καταλήγει η γλώσσα των αριθμών. Που είναι ιδιαίτερα σκληρή, όταν λαμβάνει υπ’ όψη της την παγερή πραγματικότητα των οικονομικών μεγεθών.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά ελπίδα; Καμιά πιθανότητα αναστροφής των δυσμενών συνθηκών; Είμαστε οριστικά καταδικασμένοι ως πολίτες και ως έθνος; Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν κάποιοι άσπονδοι «φίλοι» μας, προεξοφλώντας την ολοκληρωτική κατάρρευση, τον οικονομικό θάνατο της Ελλάδας. Στηρίζονται όχι μόνον στις στατιστικές και στους αριθμούς αλλά και στην ανάγνωση και ερμηνεία των συμπεριφορών μας -ως πολιτικών και ως πολιτών- τις τελευταίες δεκαετίες. Μας προσάπτουν πολλά, αιχμηρά και δυσάρεστα, που πραγματικά δεν θα ήθελα -μου κάνει πολύ κακό- να τα επαναλαμβάνω.
Κι εμείς τί κάνουμε, αγαπητοί μου φίλοι; Περιμένουμε μοιρολατρικά το μοιραίον; Έχουμε αποδεχτεί το τέλος που πλησιάζει; Ή εξακολουθούμε να ζούμε «στον κόσμο μας», αναμένοντας την σωτήρια συνδρομή -έστω και την υστάτη ώρα- του «από μηχανής θεού»; Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, βέβαια, που με τόση μαεστρία χρησιμοποιούσαν στις θεατρικές τους παραστάσεις αυτό το εφεύρημα, φρόντιζαν ταυτόχρονα να τηρούν κι έναν κανόνα πρακτικό, που τους έβγαζε από τις δύσκολες στιγμές και τους παρότρυνε ώστε: «συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Πώς θα κινήσουμε λοιπόν κι εμείς τα χέρια μας ώστε να βγούμε απ’ αυτό το αδιέξοδο; Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές παρά μόνον ισχυρές δόσεις φιλότιμου και πατριωτισμού. Οι πολιτικοί λοιπόν -όλων των παρατάξεων- που, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, φέρουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη αυτού του εθνικού ξεπεσμού, πρέπει να κάνουν τα αδύνατα δυνατά, για να τα «βρούνε» μεταξύ τους. Ας αρθούν, επιτέλους, -έστω και μια φορά- στο ύψος των περιστάσεων κι ας ξεχάσουν την προσφιλή παρελκυστική τους τακτική για οφέλη μικροκομματικά και προσωπικά.
Αλλά κι εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Ελάχιστη προσπάθεια καταβάλλουμε για να βελτιώσουμε τις προσωπικές μας συμπεριφορές, τόσο απέναντι στην πολιτεία όσο κι απέναντι σ’ εμάς τους ίδιους. Ένα μήνα πριν, σε ξενοδοχείο μικρού νησιού μας έφεραν -μετά από αίτησή μας- για πρωινό, ένα βάζο μέλι με παξιμάδια. (η τιμή του δωματίου συμπεριλάμβανε και πρωινό). 40 μέτρα πιο κάτω υπήρχε φούρνος με φρέσκο ψωμί και mini-market με όλα τα απαραίτητα για ένα ευπρόσωπο πρωινό. Έτσι αντιλαμβάνονται κάποιοι τον ρόλο της «βαριάς βιομηχανίας» αυτού του τόπου; Δεν είναι δύσκολο ν’ αντιληφθώ, γιατί κερδίζουν συνεχώς εις βάρος μας οι γείτονες.

SKU: ΤΕΥΧΟΣ-75 Category:

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Αγαπητοί μου φίλοι,

Στο σημείωμα του προηγούμενου τεύχους (αριθμ. 74) δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξος. Και πώς θα μπορούσα, άλλωστε, να είμαι; Είναι τόσα πολλά αυτά που συμβαίνουν σε βάρος της Ελλάδας αλλά και σε βάρος όλων μας, που μόνον κάποιος αιθεροβάμων ή ανενημέρωτος θα μπορούσε να συνεχίζει να είναι αισιόδοξος. Αυτή είναι η ρεαλιστική όψη των πραγμάτων, εκεί καταλήγει η γλώσσα των αριθμών. Που είναι ιδιαίτερα σκληρή, όταν λαμβάνει υπ’ όψη της την παγερή πραγματικότητα των οικονομικών μεγεθών.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά ελπίδα; Καμιά πιθανότητα αναστροφής των δυσμενών συνθηκών; Είμαστε οριστικά καταδικασμένοι ως πολίτες και ως έθνος; Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν κάποιοι άσπονδοι «φίλοι» μας, προεξοφλώντας την ολοκληρωτική κατάρρευση, τον οικονομικό θάνατο της Ελλάδας. Στηρίζονται όχι μόνον στις στατιστικές και στους αριθμούς αλλά και στην ανάγνωση και ερμηνεία των συμπεριφορών μας -ως πολιτικών και ως πολιτών- τις τελευταίες δεκαετίες. Μας προσάπτουν πολλά, αιχμηρά και δυσάρεστα, που πραγματικά δεν θα ήθελα -μου κάνει πολύ κακό- να τα επαναλαμβάνω.
Κι εμείς τί κάνουμε, αγαπητοί μου φίλοι; Περιμένουμε μοιρολατρικά το μοιραίον; Έχουμε αποδεχτεί το τέλος που πλησιάζει; Ή εξακολουθούμε να ζούμε «στον κόσμο μας», αναμένοντας την σωτήρια συνδρομή -έστω και την υστάτη ώρα- του «από μηχανής θεού»; Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, βέβαια, που με τόση μαεστρία χρησιμοποιούσαν στις θεατρικές τους παραστάσεις αυτό το εφεύρημα, φρόντιζαν ταυτόχρονα να τηρούν κι έναν κανόνα πρακτικό, που τους έβγαζε από τις δύσκολες στιγμές και τους παρότρυνε ώστε: «συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Πώς θα κινήσουμε λοιπόν κι εμείς τα χέρια μας ώστε να βγούμε απ’ αυτό το αδιέξοδο; Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές παρά μόνον ισχυρές δόσεις φιλότιμου και πατριωτισμού. Οι πολιτικοί λοιπόν -όλων των παρατάξεων- που, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, φέρουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη αυτού του εθνικού ξεπεσμού, πρέπει να κάνουν τα αδύνατα δυνατά, για να τα «βρούνε» μεταξύ τους. Ας αρθούν, επιτέλους, -έστω και μια φορά- στο ύψος των περιστάσεων κι ας ξεχάσουν την προσφιλή παρελκυστική τους τακτική για οφέλη μικροκομματικά και προσωπικά.
Αλλά κι εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Ελάχιστη προσπάθεια καταβάλλουμε για να βελτιώσουμε τις προσωπικές μας συμπεριφορές, τόσο απέναντι στην πολιτεία όσο κι απέναντι σ’ εμάς τους ίδιους. Ένα μήνα πριν, σε ξενοδοχείο μικρού νησιού μας έφεραν -μετά από αίτησή μας- για πρωινό, ένα βάζο μέλι με παξιμάδια. (η τιμή του δωματίου συμπεριλάμβανε και πρωινό). 40 μέτρα πιο κάτω υπήρχε φούρνος με φρέσκο ψωμί και mini-market με όλα τα απαραίτητα για ένα ευπρόσωπο πρωινό. Έτσι αντιλαμβάνονται κάποιοι τον ρόλο της «βαριάς βιομηχανίας» αυτού του τόπου; Δεν είναι δύσκολο ν’ αντιληφθώ, γιατί κερδίζουν συνεχώς εις βάρος μας οι γείτονες.

Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Close Καλάθι Αγορών
Close
Close
Categories
Newsletter

Newsletter

Κάνε εγγραφή δωρεάν για να λαμβάνεις τα προγράμματα των εκδρομών και τα άρθρα μας για νέους προορισμούς.

Please wait...

Σας ευχαριστούμε για την εγγραφή!