Μάιος 2006
Τεύχος 51
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
3,00 € – 3,50 €
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ …
Αγαπητοί μου φίλοι,
Στις αρχές του περασμένου Μάρτη μου τηλεφώνησε – όπως συχνά συνήθιζε να κάνει – ο καλός μου φίλος από τον Πειραιά, Δημήτρης Πάλλης. Με καταγωγή από τον ηφαιστειακό τόπο των Μεθάνων και δημιουργός του παραδοσιακού ξενώνα «ΑΡΣΙΝΟΗ» στο Μεγαλοχώρι, ο Δημήτρης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με τη γη των προγόνων του, που την λάτρευε κυριολεκτικά. Ήταν λοιπόν ενθουσιασμένος από τη συμμετοχή του – μαζί με το γιο του Στέλιο – στο συνέδριο που είχε πραγματοποιηθεί τον Φεβρουάριο στην Κατάνια της Ιταλίας, για την ίδρυση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης Ηφαιστειακών Πόλεων και Περιοχών».
Περισσότερο όμως ήταν ενθουσιασμένος από τους σκοπούς και τους στόχους της Ένωσης που μεταξύ άλλων είναι: Η από κοινού προώθηση ενός ολοκληρωμένου γεωλογικού-ηφαιστειακού τουρισμού, η προστασία του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα των ηφαιστειακών πάρκων, η ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών, καθώς και η αδελφοποίηση ηφαιστειακών πόλεων και περιοχών.
– Να φανταστείς, ότι συζητήθηκε ήδη η αδελφοποίηση των Μεθάνων με την πόλη Lingouaglossa της θρυλικής Αίτνας, μου είπε στο τέλος του τηλεφωνήματος.
Ξεχείλιζε από χαρά και αισιοδοξία ο φίλος μου για το μέλλον του τόπου του, τα αγαπημένα Μέθανα.
Λίγες μέρες πριν, φθόνησε η μοίρα τη χαρά του. Ξαφνικά και απροσδόκητα, έφυγε ο Πάλλης…
Αυτός ο ολοζώντανος και αισιόδοξος άνθρωπος, που δεν τον θυμάμαι ποτέ κατσούφη ή κακόκεφο, που κατείχε την τέχνη με μετουσιώνει τις αναποδιές και τις κακοτυχίες, σε πείσμα, εγκαρτέρηση και αγώνα.
Ένας αυθεντικός Ζορμπάς, που δε μετρούσε τη ζωή με τη ζυγαριά ή τη μεζούρα αλλά με την ένταση της καρδιάς και την πυξίδα του ενστίκτου.
Πόσα ξενύχτια στην Αρσινόη, κουβεντιάζοντας και κουτσοπίνοντας ως το πρωί, άλλοτε συδαυλίζοντας το τζάκι και άλλοτε καλημερίζοντας στον μεγάλο πεύκο τον ήλιο που ανέτελλε!
Στο «βιβλίο επισκεπτών» της «Αρσινόης», ο φωτογράφος Δημήτρης Βρανάς – επιστήθιος φίλος του Πάλλη – είχε γράψει τρεις λέξεις όλες κι όλες, συνοψίζοντας όλα αυτά που αισθανόταν για την «Αρσινόη» και τον φίλο του: «Α, ρε Πάλλη!».
Το ίδιο ακριβώς τώρα σκέφτομαι κι εγώ. Μου είναι αδύνατον να του ψιθυρίσω περισσότερα.
Όλοι εμείς στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ, που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε, είμαστε απαρηγόρητοι από τον χαμό του Πάλλη.
Κάποτε θα ξαναπάω στα Μέθανα, για ένα προσκύνημα στη γη που θέλησε για τελευταία του κατοικία.
Μα τίποτε δεν θα είναι όπως πριν.