Μάιος 2004 (μόνο σε ηλεκτρονική έκδοση. pdf)
Τεύχος 39
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
3,00 €
«ΠΑΘΕ» ΚΑΙ «ΕΓΝΑΤΙΑ»
Πολιτισμός ή υπανάπτυξη;
Αγαπητοί μου φίλοι,
Πολλές φορές ως τώρα μπήκα στον πειρασμό – ως ταξιδευτής με πολλές δεκάδες χιλιάδες ετήσια χιλιόμετρα – να γράψω κάτι για τις συνθήκες οδήγησης στο Ελληνικό οδικό δίκτυο, επαρχιακό και εθνικό. Μα πάντοτε, ιδιαίτερα μετά από κάποιο πολύωρο και κουραστικό ταξίδι, ο εκνευρισμός έδινε τη θέση του στην ευτυχία της αλώβητης επιστροφής, η μνήμη γρήγορα αδυνάτιζε και η επιθυμία της κριτικής και της διαμαρτυρίας αναβάλλετο. Άλλωστε τι παραπάνω θα μπορούσα να πω από τους εκατοντάδες – και πιο ειδικούς από μένα – προλαλήσαντες; Και με ποιο αποτέλεσμα;
Η κατάσταση παραμένει πάντα ίδια. Ούτε οι φωνές διαμαρτυρίας ούτε τα μέτρα της τροχαίας ούτε οι χιλιάδες – κάθε χρόνο – νεκροί και τραυματίες είναι σε θέση να συνετίσουν τους Έλληνες οδηγούς για την κάκιστη οδηγική τους συμπεριφορά ή την Πολιτεία για το κάκιστο οδικό δίκτυο.
Ωστόσο, αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα υπήρξε μια εικόνα, που αρχικά με εξέπληξε ευχάριστα. Ήταν η εγκατάσταση χημικών τουαλετών σε κάποιους χώρους στάθμευσης της Εθνικής Οδού Κορίνθου – Τρίπολης.
-Επιτέλους αρχίζουμε να εκπολιτιζόμαστε, ήταν το πρώτο σχόλιο στην Άννα. Φαίνεται, πως κάποιος αρμόδιος κατάλαβε, ότι οι ταξιδιώτες – Έλληνες και ξένοι – είναι πιθανόν να έχουν φυσικές ανάγκες και μακρυά από το σπίτι τους.
Σ’ ένα λεπτό τροποποίησα το σχόλιο: – Παραμένουμε πάντα ίδιοι, δηλαδή Έλληνες. Δεν σου συνιστώ να κάνεις χρήση αυτής της τουαλέτας.
Έφερα μελαγχολικά στο νου μου αντίστοιχες εικόνες σε εθνικές οδούς χωρών της Σκανδιναβίας στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Απόλυτη καθαριότητα, σαπούνι και χαρτί τουαλέτας, άφθονο ζεστό και κρύο νερό. Και αναρωτήθηκα: Τι είδους άνθρωποι ήταν οι ταξιδιώτες αλλά και οι αρμόδιοι της Σκανδιναβίας;
Αμέσως μετά σκέφτηκα, ότι, έστω κι έτσι, η ύπαρξη κάποιων χημικών τουαλετών στους εθνικούς μας δρόμους είναι πρόοδος. Γιατί υπάρχουν κι άλλοι οδικοί άξονες, όπως η απείρως πιο πολυσύχναστη Εθνική Οδός Αθηνών – Θεσσαλονίκης, που έχουν χώρους στάθμευσης χωρίς όμως τουαλέτες. Σ’ αυτή την περίπτωση ο δυστυχής ταξιδιώτης οφείλει να είναι υπομονετικός, ανθεκτικός και εφευρετικός ή να καταφύγει στις αμφιβόλου – συνήθως – καθαριότητας τουαλέτες των εστιατορίων και βενζινάδικων.
Οι ταξιδιώτες, ωστόσο, της ΠΑΘΕ είναι προνομιούχοι σε σχέση με τους πολύ δυστυχέστερους ταξιδιώτες της ΕΓΝΑΤΙΑΣ. Γιατί ο περιλάλητος Βόρειος Άξονας – τουλάχιστον οι κάποιες εκατοντάδες χιλιομέτρων που έχουν ως τώρα παραδοθεί στην κυκλοφορία – δεν διαθέτει, όχι μόνον χημικές τουαλέτες (τι πολυτέλεια αλήθεια!!) αλλά ούτε τον παραμικρό χώρο στάθμευσης. Σας φαίνεται εξωπραγματικό και απίθανο; Κι εμένα! Η γνωστή πινακίδα με την ένδειξη «Ρ» απουσιάζει παντελώς.
Κανείς και για κανένα λόγο δεν μπορεί να σταματήσει, εκτός βέβαια αν είναι φύσει ριψοκίνδυνος.
Κανείς συνετός και προνοητικός άνθρωπος δεν σταματάει σε απόσταση ενός μέτρου από λωρίδα κυκλοφορίας, όπου οι μεν νταλίκες τρέχουν με 130, τα δε επιβατικά με … όσα θέλουν. Αν κάποιος αρμόδιος ή συναρμόδιος υπουργός της νεοεκλεγείσης κυβερνήσεως (Τουρισμού, Πολιτισμού, Περιβάλλοντος) διαβάσει αυτές τις γραμμές και έχει απάντηση, είναι ευπρόσδεκτος στις σελίδες του περιοδικού. Εσείς πάντως, αγαπητοί μου φίλοι, καλό είναι να προσέχετε, ιδιαίτερα κατά την συνωστισμένη και ανέμελη θερινή περίοδο.
Οι συνεργάτες μου κι εγώ σας ευχόμαστε
Καλό και ασφαλές καλοκαίρι.