Καλοκαίρι 2000 (μόνο ηλεκτρονική έκδοση. pdf)

Αγαπητοί μου φίλοι,

Άρκεσαν μόλις δέκα μέρες στην Κύπρο και κινδυνέψαμε σοβαρά να …απεμπολήσουμε τις Ελλαδικές μας καταβολές, τις πατροπαράδοτες οδηγικές μας συνήθειες και συμπεριφορές. Ξεχάσαμε το νεύρο, την υγιή μας επιθετικότητα προς τους…αντιπάλους οδηγούς, την αίσθηση του “ζείν επικινδύνως”.
Ένας νηφάλιος Κώστας ή, εκ περιτροπής, μια γαλήνια Μαρία στο τιμόνι, μας μετέφεραν για αμέτρητα χιλιόμετρα σ΄όλη την Κύπρο, με μια…απαράδεκτη ηρεμία και ασφάλεια, χωρίς άγχος και κίνδυνο, στοιχεία τόσο απαραίτητα στην Ελληνική μας καθημερινότητα. Χωρίς “σφήνες”, χωρίς επικίνδυνες προσπεράσεις, χωρίς αμ-φισβήτηση κανονισμών και ταχύτητας, χωρίς τέλος αυτή την μοναδική αίσθηση ότι “είσαι κυρίαρχος στο δρόμο”, πως να αισθανθείς τη συναρπαστικότητα της ζωής;
Έμοιαζαν όλ’ αυτά στην Κύπρο, με ταινία της οποίας γνωρίζαμε το τέλος, ένα “HAPPY END”, μετά από κάθε διαδρομή μας. Μπαίνανε οι φίλοι μας στο αυτοκίνητο και πριν ακόμα βάλουνε την “πρώτη”, φορούσαν τις ζώνες ασφαλείας. Τόση ανασφάλεια; Κι όταν τολμήσαμε να εκφράσουμε τη γνώμη μας, ποια ήταν η απάντησή τους; “Κάθε παράβαση τιμωρείται αυστηρά, πληρώνεται επί τόπου. Με τον καιρό συνηθίσαμε την πειθαρχία, έγινε πια στοιχείο του χαρακτήρα μας”.
Θα μου πείτε: Δεν υπάρχουν παραβάτες οδηγοί στην Κύπρο; Βέβαια υπάρχουν.
Μόνο που εκεί είναι η εξαίρεση, ενώ εδώ αποτελούν τον κανόνα !
Πάνω λοιπόν που είχε άρχισει να… αλλοιώνεται  ανησυχητικά ο χαρακτήρας μας, προσγειωθήκαμε εγκαίρως στην Ελληνική πραγματικότητα. Βράδυ, δρόμος αεροδρομίου, μυρωδιά οινοπνεύματος, παραλίες και ταβέρνες, ξενυχτάδικα και άλλα…άδικα, σφήνες, κορναρίσματα, παραβίαση του κόκκινου, κόντρες στα φανάρια, φτάσαμε στο σπίτι συνεπαρμένοι, ήμασταν πάλι στον τόπο μας! Ο ταξιτζής μας από τη μεριά του  “φρόντισε” να φτάσουμε εγκαίρως για τις νυχτερινές ειδήσεις, μήπως και χάσουμε τα αξιοθέατα των εθνικών μας οδών με τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, θέμα δημοφιλέστατο, όλων των καναλιών!
Μήπως όμως θάπρεπε να το ξανασκεφτούμε αγαπητοί φίλοι; Μήπως θάπρεπε ν’ αναθεωρήσουμε στάση ζωής απέναντι στους εαυτούς μας και στους άλλους;
Είναι τόσο ωραία η πατρίδα μας, τόσο συναρπαστικό το καλοκαίρι που μας περιμένει. Δεν θάταν άδικο μια κακή στιγμή στην άσφαλτο να μας το στερήσει;
Ας αφήσουμε λοιπόν σε άλλους τη “δόξα” του λεβέντη. Ούτως ή άλλως αυτή η δόξα τούς είναι απαραίτητη για να αναπληρώσουνε τα κόμπλεξ τους. Οι πραγματικά γενναίοι και ριψοκίνδυνοι τρέχουν στους αγώνες, στις καθημερινές τους όμως μετακινήσεις φορούν ζώνες ασφαλείας και σέβονται τον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους.
Οι συνεργάτες μου κι εγώ σας ευχόμαστε ένα υπέροχο Ελληνικό Καλοκαίρι, με υγεία και απόλυτη ασφάλεια.