Ιούνιος 2015 (μόνο ηλεκτρονική έκδοση. pdf)

ANΩΔΥΝΗ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΣΗ

Αγαπητοί μου φίλοι,

Παρακολουθούσαμε τις προάλλες, όλη η οικογένεια, μια από τις πιο απολαυστικές κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Με πρωταγωνιστές εμβληματικούς, που άφησαν εποχή. Πρωταγωνιστές που είχαν έμφυτο το χάρισμα, να προκαλούν αβίαστα γέλιο και να δημιουργούν μια συνολική ατμόσφαιρα ευφορίας και κεφιού. Όχι μόνον στα χρόνια εκείνα αλλά και σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά.

Περνούσαμε ωραία, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της ταινίας, έβγαινε μέσα από την ψυχή μας το γέλιο, με τις γκριμάτσες και τις ατάκες των αγαπημένων ηθοποιών. Παροδικά τα βάσανά μας είχαν σχεδόν παραμεριστεί. Εξίσου χαρούμενη με μας ήταν και η 12χρονη κόρη μας Αθηνά. Η οποία όμως είχε μια απορία, κάποια στιγμή.

– Μπαμπά, πώς ήταν η ζωή εκείνη την εποχή; Ανέμελη όπως στην ταινία ; Δεν είχε ο κόσμος οικονομικά και τόσα άλλα προβλήματα ; Και κάτι άλλο ακόμα. Με ποια πράγματα ήσασταν τότε ευτυχισμένοι;

Απόμεινα να σκέφτομαι τις ερωτήσεις της Αθηνάς. Πριν ξεκινήσω ν΄απαντάω, ωστόσο, άρχισαν να περνούν απ΄την οθόνη του μυαλού μου, ανάκατα και χωρίς χρονολογική σειρά, εικόνες, καταστάσεις και στιγμές που, τόσα χρόνια μετά, δεν ξεχάστηκαν ποτέ. Και πώς, βέβαια, να ξεχαστεί εκείνη η μέρα ή – καλύτερα – η νύχτα, όταν η παμπάλαια μονοκατοικία του 19ου αιώνα στην Καβάλα φωτίστηκε με το γύρισμα του διακόπτη ; Ποτέ πια δεν θα κουράζονταν τα μάτια μου στο τρεμάμενο φως της λάμπας. Δεν θα ξαναμεταφέραμε τη γκαζόλαμπα από  το ένα δωμάτιο στο άλλο. Ήταν μια δίχως όρια ευτυχία, για τη ζωή μας.

Μα μήπως ξεχνιούνται τα υπόλοιπα αγαθά του ηλεκτρισμού; Πιο πολύτιμο θεωρούσα το ραδιόφωνο, που κάθε βράδυ είχε τη δύναμη να με βγάζει έξω από το κατώφλι της καθημερινότητας και να με μεταφέρει σε κόσμους μαγικούς.

Σειρά στις αναμνήσεις παίρνει ένα απλό αλλά σπουδαίο γεγονός : το πρώτο παγωτό χωνάκι με παχύρρευστη κρέμα και σοκολάτα από μια πρωτοποριακή – για την εποχή της – παγωτομηχανή στην “Ομόνοια“, τον κεντρικό δρόμο της Καβάλας. Την Κυριακή το απόγευμα, ημέρα σκόλης απ΄το σχολείο, παρακολουθώ τον εαυτό μου σε ουρά δεκάδων μέτρων έξω από κινηματογράφο της Καβάλας. Ήταν το “Ξύλο βγήκε απ΄τον Παράδεισο“, που το βλέπουμε και το ξαναβλέπουμε με την ίδια χαρά, τόσες δεκαετίες μετά.

Συνωστίζονται τώρα στη μνήμη το ψητό αρνάκι με πατάτες στον ξυλόφουρνο της γειτονιάς, κάθε Πάσχα, το δώρο που περίμενα με λαχτάρα μια φορά το χρόνο, η πρώτη μου αυθεντική μπάλα ποδοσφαίρου, που μου κράτησε τρία χρόνια.

Ετοιμάζομαι να πω στην Αθηνά, ότι η οικογένεια ήταν ευτυχισμένη που δεν χρωστούσε ούτε δραχμή κι ότι, παρόλες τις αντιξοότητες, όλοι γελούσαμε πολύ. Δεν την πρόλαβα όμως. Είχε ήδη αποκοιμηθεί μ’ ένα αχνό χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό της.

Σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι.