Ιούλιος 2008
Τεύχος 64
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
3,00 € – 3,50 €
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Αγαπητοί μου φίλοι,
Το σημείωμά μου το πρόλαβαν οι φλόγες του Υμηττού. Δεν αισθάνθηκα έκπληξη. Μετά το περασμένο καλοκαίρι, του ολοκαυτώματος των 2,7 εκατομμυρίων στρεμμάτων, τίποτε πια σ’ αυτό τον τόπο δεν μπορεί να με εκπλήξει.
Παρακολουθούσα στην τηλεόραση τις δηλώσεις τοπικών φορέων, πυροσβεστών, κατοίκων της περιοχής. Οι απόψεις διίσταντο. Άλλοι έλεγαν ότι άργησαν να φτάσουν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και άλλοι επέμεναν ότι έφτασαν εγκαίρως. Μα, τελικά, ποιό είναι το πρόβλημα;
Ο χρόνος κινητοποίησης των δυνάμεων καταστολής; Ή μήπως η χρόνια αδυναμία μας, ή πρόληψη; Και ακόμη η σύλληψη και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων; Πολύ φοβάμαι, αγαπητοί μου φίλοι, ότι για άλλη μια χρονιά η κρατική μηχανή είναι ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τον μεγάλο εχθρό της πατρίδας μας, τις συμμορίες των εμπρηστών.
Πριν μήνες κάτι είχαμε ακούσει για περιπολίες στρατιωτών σε ευαίσθητες δασικές περιοχές. Έκτοτε δεν υπάρχει καμία είδηση. Πάνω από 10 χρόνια υποστηρίζουμε μονότονα, ότι αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος πρόληψης, αφού βασίζεται στον φόβο σύλληψης και τιμωρίας των επίδοξων εμπρηστών.
Δυστυχώς η πολιτεία διστάζει να υιοθετήσει αυτό το αποφασιστικό μέτρο. Δεν μπορώ πια να καταλάβω με ποιο τρόπο σκέπτονται οι «υπεύθυνοι». Κι ούτε καταλαβαίνω, ως πού θα φτάσει η κατάπτωση της πολιτικής ζωής και, μοιραία, των πολιτικών. Υποτίθεται ότι οι ηγέτες του Έθνους – οι κάθε βαθμίδος ηγέτες – είναι οι άριστοι μεταξύ των πολιτών, οι πιο ηθικοί, οι πιο έντιμοι, αυτοί τους οποίους πρέπει να έχει ως παράδειγμα ο κόσμος.
Προκύπτει κάτι τέτοιο, αγαπητοί μου φίλοι; Από τον βίο και την πολιτεία τους; την καθημερινή τους συμπεριφορά; Δεν νομίζω ότι το υποστηρίζει κανένας σοβαρός άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα. Συνεχίζεται λοιπόν η ζωή μας μέσα στην αφόρητη δυσωδία των πάσης φύσεως σκανδάλων, μέσα σ’ ένα κλίμα γενικευμένης απαισιοδοξίας και μιζέριας, με τρομερή ακρίβεια και απέραντη ανασφάλεια.
Είναι ίσως η πρώτη φορά, που ακόμα και οι αθεράπευτα αισιόδοξοι, με δυσκολία διακρίνουν φως στην άκρη του τούνελ.
Και ούτε και η «αγαπημένη των Ελλήνων», η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου, κατάφερε να μας χαρίσει την πρόσκαιρη ευτυχία, που μας είχε προσφέρει πριν από 4 χρόνια. Εφέτος, έπεσε κι αυτή θύμα της γενικής μετριότητας.
Σας εύχομαι, αγαπητοί μου φίλοι, να μπορέσετε να αντλήσετε αισιοδοξία από τον εαυτό σας. Και να χαρείτε τουλάχιστον μερικές ωραίες καλοκαιρινές στιγμές.