Δεκέμβριος 2016
Τεύχος 110
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Άρθρα
- Μενοίκιο όρος: Το πανέμορφο και ξεχωριστό βουνό της Μακεδονίας
- Πυρσόγιαννη Κόνιτσας: Η Γη των πετράδων και των χτιστάδων
- Δασικό χωριό Ερυμάνθου: Η Ροδόπη των χρωμάτων
- 60 χρόνια Σ.Ε.Ο. Θεσσαλονίκης
- Πάικο: Στο μονοπάτι των Μουσών
- Πολιτιστικοί Περίπατοι Θεσσαλονίκης | Από την Άνω Πόλη στην Αριστοτέλους
- Τα προδομένα καΐκια
3,00 € – 3,50 €
Ενέσεις αισιοδοξίας
Αγαπητοί μου φίλοι,
Στο ερώτημα ποιος θεωρείται αισιόδοξος και ποιός απαισιόδοξος έχει υιοθετηθεί μια -φαινομενικά- απλοϊκή αλλά στην πραγματικότητα εύστοχη απάντηση: ο αισιόδοξος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο ενώ ο απαισιόδοξος μισοάδειο. Εμείς, άραγε, στην Ελλάδα πώς βλέπουμε το ποτήρι; Έχω την αίσθηση πως, όχι μόνον το βλέπουμε μισοάδειο αλλά, αντίθετα, είμαστε βέβαιοι, πως η στάθμη του πλησιάζει όλο και περισσότερο προς τον πάτο. Δεν είναι δική μου διαπίστωση αλλά το μόνιμο δημοσκοπικό εύρημα όλων των ερευνών : ο Έλληνας στην συντριπτική του πλειονότητα φοβάται, ότι οι συνθήκες της ζωής του, αλλά και η κατάσταση της χώρας, έχουν την τάση να υποβαθμίζονται συνεχώς. Μήπως αυτό σημαίνει, ότι ο Έλληνας είναι εκ φύσεως απαισιόδοξος; Καθόλου. Απλά, ερμηνεύοντας ρεαλιστικά την καθημερινότητά του και παρακολουθώντας τις συνεχείς εξελίξεις κρίνει, ότι ελάχιστες ελπίδες υπάρχουν για κάποια βελτίωση στο μέλλον.
Υπάρχουν, ωστόσο, και κάποιοι σ΄αυτή τη χώρα, που μένουν αθεράπευτα, θα έλεγα αναίτια, αισιόδοξοι. Δεν είναι άλλοι από αυτούς τους – γνωστούς και μη εξαιρετέους – πολιτικούς. Που βλέπουν το ποτήρι, όχι απλά μισογεμάτο αλλά ξέχειλο! Αυτούς δεν τους αγγίζει η ελληνική πραγματικότητα, ζουν στον αποστειρωμένο, δικό τους κόσμο, κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου. Προσπαθούν, μάλιστα, με διάφορα τεχνάσματα να μας μεταδώσουν ένα μέρος από την δική τους περισσευάμενη αισιοδοξία, χωρίς φυσικά να το καταφέρνουν.
Μετά απ’ όλα τα παραπάνω, ίσως αναρωτηθείτε: αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα που θέλω να σας μεταδώσω, μέρες πού ‘ναι;
Όχι, ακριβώς. Αυτή είναι απλά, η προσωπική και, πιστεύω, ρεαλιστική διαπίστωσή μου σχετικά με το τι μπορούμε να αναμένουμε από την πολιτεία. Μια πλήρη απογοήτευση. Προσπαθώ να σκεφτώ κάποιον τομέα της δημόσιας ζωής, που να ξεφεύγει απ΄αυτήν την γενική μιζέρια. Δεν βρίσκω ούτε έναν.
Ευτυχώς, όμως, σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν, εκτός από την πολιτεία – όχι πολλοί δυστυχώς – και πολίτες, καθώς και συλλογικά όργανα πολιτών.
Είναι όλοι αυτοί οι ρομαντικοί και ιδεολόγοι, ιδιώτες και παντοειδείς σύλλογοι, που από το δικό τους μετερίζι προσπαθούν και πετυχαίνουν πράγματα, εκεί όπου η επίσημη πολιτεία απουσιάζει. Τους συναντάμε, παντού, από τα πιο μεγαλειώδη ευεργετήματα και έργα ως τις ταπεινότερες εκφάνσεις της καθημερινής ζωής.
Χάρις σ’ αυτούς, αγαπητοί μου φίλοι, διατηρώ κάποια ψήγματα αισιοδοξίας ότι τελικά , παρ’ όλα όσα δυσάρεστα μας συμβαίνουν, κάποια μέρα αυτός ο τόπος θα ανακάμψει, δεν είναι καταδικασμένος να χαθεί.
Την ίδια αισιοδοξία συνιστώ και σ’ εσάς. Άλλωστε, ο θετικός τρόπος σκέψης μπορεί να συμβάλει στην διαμόρφωση μιας ευνοϊκής ψυχολογίας, που είναι σ’ όλους απαραίτητη.
Οι συνεργάτες μου κι εγώ σας ευχόμαστε Χαρούμενες Γιορτές κι έναν αισιόδοξο Καινούργιο Χρόνο.