Δεκέμβριος 1997 (μόνο σε ηλεκτρονική έκδοση. pdf)
Τεύχος 7
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
3,00 €
Η νύχτα μας βρήκε σ΄ένα από τα ορεινά χωριά του Σμόλικα, πιο γνωστά σαν “Χωριά της Λάκκας Αώου“. Καπνός έβγαινε απ΄ καμινάδα και την ανοιχτή πόρτα ενός χαμόσπιτου. Το φως ήταν αδύνατο στο εσωτερικό, μόλις που διακρίνονταν κάποιες ανθρώπινες φιγούρες. Μια γνώριμη μυρωδιά πλανιόταν στον αέρα. Καζάνι, σκέφθηκα. Βγάζουν τσίπουρο εδώ. Πλησιάσαμε. Γεμάτος λάσπη ο δρόμος, ψιλόβρεχε. Στο κέντρο της παράγκας έμα βαρύ, παραδοσιακό καζάνι κι από κάτω μια δυνατή φωτιά. Τέσσερις άντρες ήταν καθισμένοι ολόγυρα. Κάπνιζαν και συζητούσαν μεγαλόφωνα.
Κοντοσταθήκαμε στην πόρτα.
Με μιάς κόπηκαν οι συζητήσεις, ερευνητικά βλέμματα καρφώθηκαν επάνω μας.
– Καλησπέρα, πως τα πολεμάτε εδώ πάνω;
– Πώς να τα πολεμάμε, τυραννία και βάσανα.
Παίρνει ένας ηλικιωμένος άντρας δύο πλαστικά ποτηράκια και τα γεμίζει με φρέσκο μυρωδάτο τσίπουρο.
-Δοκιμάστε λίγο απ’ το καινούργιο.
-Και που ‘ναι βρε παιδιά οι μεζέδες σας, οι σχάρες, οι μπριζόλες σας; λέω με εύθυμη διάθεση.
Με κοιτάζει κάποιος επιτιμητικά.
-Αν φάμε κύριε εδώ στο καζάνι τις μπριζόλες μας τι θα φαν οι οικογένειές μας; Ξέρεις πόσο μας στοιχίζει αυτό το τσίπουρο;
Αρχίζει να αραδιάζει κανονισμούς και διατάξεις, αριθμούς ακατάληπτους. Τόσο στοιχίζει η άδεια για τόσες μέρες, τόσο η κάθε ώρα λειτουργίας, τόσο είναι το πρόστιμο αν σε πιάσουν χωρίς άδεια. Όσο μιλάεο η φωνή του αγριεύει, ύστερα γεμίζει παράπονο.
-Για ποιες μπριζόλες λοιπόν μου μιλάς εδώ πάνω ;
Απομένω κατάπληκτος, σιωπηλός.
Απ΄το τσιπουράκι αυτών των ακριτών προσπαθεί η Πολιτεία να ισοσκελίσει τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς της; Ταξίδεψε ποτέ στις ράχες του Σμόλικα ή στην υπόλοιπη ξεχασμένη Ελλάδα κάποιος υπουργός, αρμόδιος με την χάραξη της αναπτυξιακής πολιτικής της χώρας; Ταλαιπώρησε ποτέ τις αναρτήσεις του υπουργικού του αυτοκινήτου, στους λασπόλακκους και στις πέτρες των χωματόδρομων;
Η χάραξη όμως πολιτικής δεν γίνεται με ασκήσεις επί χάρτου αλλά με πραγματικές συνθήκες, επί εδάφους. Μια πολιτική δεν αρκεί να είναι σύννομη αλλά και κοινωνικά αποδεκτή και εφαρμόσιμη.
Αγαπητοί μου φίλοι,
Είναι ώρα να συμπεριλάβετε την ξεχασμένη από την Πολιτεία Ελληνική ύπαιθρο στους εκδρομικούς σας προορισμούς. Αξίζει μια μικρή παρέκλιση από την Εθνική Οδό. Κι αν δεν βρείτε πάντα ξενώνα να μείνετε ή χώρο να γευματίσετε δεν πειράζει. Θα σας μείνει το “ωραίο ταξίδι” και η προσωπική φιλοξενία των μη προνομιουχων συμπατριωτών μας.