Άνοιξη 1999

Αγαπητοί μου φίλοι

Πολύ θα το ‘θελα η “Πρώτη σελίδα” του τεύχους που κρατάτε στα χέρια σας, να ήταν από την πρώτη γραμμή ως την τελευταία, ευχάριστη και αισιόδοξη. Σαν την Άνοιξη που είναι γύρω μας, σαν τη μεγάλξ γιορτή της Χριστιανοσύνης, που είναι κοντά μας.
Δυστυχώς με πρόλαβαν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Και από τη μια στιγμή στην άλλη είδα τα χρώματα της άνοιξης να ξεθωριάζουν πίσω από μαύρους καπνούς και τις αισιόδοξες πασχαλινές σκέψεις να οχυρώνονται πίσω από σκεπτικισμό και ανησυχία. Δεν θα προσπαθήσω – ούτε και θα το ήθελα – να αναλύσω γεγονότα, να ανιχνεύσω αιτίες ή να επιμερίσω ευθύνες. Άλλωστε αναρίθμητες αναλύσεις και συζητήσεις μάς έχουν καθηλώσει το τελευταίο καιρό, ώρες ατελείωτες, μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων ή στις σελίδες των εφημερίδων. Αυτό που θα ήθελα όμως να επισημάνω είναι η αίσθηση, ότι όλο και περισσότερο αναπτίσσεται και επικρατεί γύρω μας ένα φαινόμενο, που ανενδοίαστα θα χαρακτήριζα ως “διεθνή αυθαιρεσία” ή “διεθνή απάθεια” (η επιλογή του όρου είναι δική σας, ανάλογα με την βαρύτητα που αποδίδετε στο φαινόμενο). Η ανησυχητική εξέλιξη αυτού του φαινομένου μάς οδηγεί πλέον με μαθηματική ακρίβεια στη κατάλυση κάθε έννοιας διεθνούς εννόμου τάξεως, όπως, θεωρητικά τουλάχιστον ίσχυε μέχρι τώρα, μέσα από Διεθνείς Οργανισμούς. Οδηγεί παράλληλα στην εξάλειψη κάθε έννοιας ανθρωπισμού και μετριοπάθειας, έννοιες απαραίτητες για την ύπαρξη και παραγωγή πολιτισμού. Εκτός εάν ως “πολιτισμό” εννοούμε μόνο την τεχνολογική πρόοδο και την ευμάρεια των οικονομικών δεικτών.
Σε μερικούς μήνες η ανθρωπότητα θα γιορτάζει την είσοδο σε μια νέα χρονική ενότητα, τον 21ο αιώνα ή την έναρξη της τρίτης χιλιετίας από την γέννηση του Χριστού. Ήδη οραματίζομαι την αστραφτερή ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών και ωρών του 1999 σε κάθε προνομιούχο γωνιά του πλανήτη, τα πυροτεχνήματα, τις σαμπάνιες, τις χλιδάτες εικόνες ανθρώπων και πόλεων, τους – κενούς περιεχομένου – λόγους και τις ευχές των επώνυμων απανταχού της γης για ατομική και παγκόσμια ευτυχία. Και δεν μπορώ, παρά να κουνήσω μελαγχολικά το κεφάλι μου, όταν σκέφτομαι, ότι η προσωπική μας ευτυχία εξαρτάται όλο και λιγότερο από μας τους ίδιους. Και πώς να μη συμβεί αυτό άλλωστε; Κάθε μέρα που περνάει, η έννοια της ατομικότητας υποκαθίσταται όλο και περισσότερο από τον καινοφανή όρο της “παγκοσμιοποίησης”.

Αγαπητοί μου φίλοι,

Συγχνώρεστε με για τους επιπλέον προβληματισμούς, που σας προσέθεσα με το σημείωμά μου. Σας ευχόμαι Καλό Πάσχα και ψυχική αντοχή.