– Κάποιοι φυσιολάτρες φίλοι μου από την Χαραυγή μας προσκαλούν σε μια περιήγηση στις ομορφιές του τόπου τους, ανακοινώνει ο Τάκης Κατσίρας, που από την πρώτη στιγμή της άφιξής μας είναι ο πολύτιμος περιηγητικός μας σύμβουλος στη νότια Μεσσηνία.

– Μετά από τις μαγικές εικόνες της Σαπιέντζας δεν νομίζω, ότι θα με συγκινούσε οτιδήποτε άλλο στην ευρύτερη περιοχή, του απαντάω.

– Κρίμα, λέει ο φίλος μας απογοητευμένος. Πίστευα, ότι το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ δεν θ’ αντιστεκόταν στη γοητεία ενός φαραγγιού με καταρράκτες και λιμνούλες. Οι δύο αυτές λέξεις επενεργούν σαν καταλύτης, νιώθω ξαφνικά το ενδιαφέρον μου να ανεβαίνει κατακόρυφα.

– Τι εννοείς Τάκη καταρράκτες και λιμνούλες; Υποθέτω μερικές μικροσυγκεντρώσεις νερού σε κάποια ρεματιά. Γιατί από όσο ξέρω, κανένα ονομαστό φαράγγι δεν αναφέρεται στη γύρω περιοχή. Τα πασίγνωστα φαράγγια του Ριντόλου και της Νέδας βρίσκονται πολύ μακρύτερα.

– Εδώ ακριβώς εστιάζεται το πρόβλημα, λέει σοβαρά ο φίλος μας. Σχεδόν όλοι οι φυσιολάτρες επισκέπτες της Μεσσηνίας γνωρίζουν τα δύο προαναφερθέντα φαράγγια, στη συντριπτική τους όμως πλειοψηφία αγνοούν το ειδυλλιακότατο φαράγγι της Χαραυγής με τους καταρράκτες του Πολυλίμνιου. Ίσως βέβαια δεν υπήρξε ως τώρα και η ανάλογη προβολή από τους τοπικούς φορείς.

Δεν έχει άδικο ο Τάκης Κατσίρας. Το φαινόμενο  να βρίσκονται έξω από τους τουριστικούς προορισμούς και τα φώτα της δημοσιότητας μερικά από τα σημαντικότερα σημεία της Ελλάδας το έχουμε συναντήσει αναρίθμητες φορές στις πολύχρονες περιπλανήσεις μας. Έχουμε κατά καιρούς βρεθεί σε απίστευτης ομορφιάς σπήλαια , χαράδρες, καταρράκτες, πέτρινα γεφύρια, δασικά συμπλέγματα ή απόμακρα γραφικότατα χωριά. Η χαρά μας είναι απερίγραπτη κάθε φορά που ανακαλύπτουμε αυτούς τους κρυμμένους θησαυρούς και, πολύ περισσότερο, όταν αυτή τη χαρά τη συμμερίζονται και οι πολυάριθμοι φυσιολάτρες αναγνώστες μας. Μήπως λοιπόν και η συγκεκριμένη πρόταση των φυσιολατρών της Χαραυγής εμπεριέχει την πιθανότητα να βρεθούμε μπροστά σ’ έναν τέτοιο άγνωστο παράδεισο; Μέσα από μια τέτοια προοπτική αρχίζουμε να συζητάμε με τον Τάκη τις λεπτομέρειες της συμμετοχής μας σ’ αυτήν την περιήγηση.

ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ ΠΟΛΥΛΙΜΝΙΟΥ ΧΑΡΑΥΓΗΣ

– Σε ποια ωραία ακτή της περιοχής θα συμπληρώσετε σήμερα το μαύρισμά σας, ρωτάει εύθυμα η Αρία Πιτσάκη, οικοδέσποινά μας στο ξενοδοχείο ΜΕΤΗΟΝΙ ΒEATCH.

– Είκοσι μέτρα μπροστά μας η θάλασσα του κόλπου της Μεθώνης απλώνεται γαλήνια και μαυλιστική, γεμάτη με δροσερές υποσχέσεις σε όποιον ανταποκριθεί στο κάλεσμά της.

– Σήμερα θ’ αντισταθούμε στις σειρήνες της θάλασσας, της απαντάω, μας καλούν κοντά τους οι νεράϊδες των λιμνών.

Βγαίνουμε από τη Μεθώνη με κατεύθυνση προς Πήλο και αμέσως μετά οπλιζόμαστε με υπομονή για ν’ αντιμετωπίσουμε τις αλλεπάλληλες στροφές της διαδρομής προς Καλαμάτα. Κάποτε τελειώνουν οι στροφές και απλώνεται μπροστά μας ένα ευρύτατο οροπέδιο με ελαιόδεντρα και καταπληκτικούς αμπελώνες, που καταλαμβάνουν μεγάλες εκτάσεις με την καταπράσινη επιφάνειά τους. Η θέα αυτών των υγιέστατων και άριστα καλλιεργημένων αμπελώνων αποδεικνύει τη στενή επαφή και την εκτίμηση που έχουν οι κάτοικοι της περιοχής για το κρασάκι, το ευγενέστερο και πιο πολύπλοκο προϊόν της γης.

21 χιλιόμετρα μετά το κέντρο της Πήλου φτάνουμε στην Καζάρμα. Μια διακριτική πινακίδα μας δείχνει προς τα δεξιά την κατεύθυνση για τους καταρράκτες του Πολυλίμνιου ενώ άλλη μία – σχεδόν αθέατη – πινακίδα μας δείχνει προς την ίδια κατεύθυνση τη διαδρομή για Χαραυγή. Σε λιγότερο από ένα χιλιόμετρο βρισκόμαστε στο καφενεδάκι στην μικρή πλατεία της Χαραυγής. Σχεδόν ταυτόχρονα καταφτάνει από την Καλαμάτα και ο Τάκης, με τη μεγάλη κόρη του Μαρία. Κυριακή πρωί καθώς είναι, επικρατεί στο καφενείο συνωστισμός. Κάποιοι ντόπιοι αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και σπεύδουν ευγενικά να μας παραχωρήσουν τις καρέκλες τους. Πίνουμε τα καφεδάκια μας και γνωριζόμαστε με τα μέλη της φυσιολατρικής ομάδας της Χαραυγής. Μέσης ηλικίας οι περισσότεροι, άντρες και γυναίκες, αποτελούν ένα χαρούμενο σύνολο ανθρώπων, που δεν βλέπουν τη στιγμή να ξεκινήσουν για τη φύση.

Διαμοιραζόμαστε στα αυτοκίνητα και αναχωρούμε από την πλατεία ακολουθώντας τις πινακίδες που είναι τοποθετημένες σε στρατηγικά σημεία της διαδρομής. Μετά από μερικά λεπτά σε άριστα συντηρημένο χωματόδρομο, κατηφορίζουμε για λίγο και σταματάμε σ’ έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στάθμευσης. Κάποια 4Χ4 συνεχίζουν για 100 περίπου μέτρα στο τελευταίο – πολύ επικλινές – τμήμα της διαδρομής, που δεν συνιστάται όμως καθόλου σε συμβατικά αυτοκίνητα.

Συγκεντρωνόμαστε όλοι στο σημείο εκκίνησης και , από υψόμετρο 230 μέτρων, αρχίζουμε ν’ ανηφορίζουμε ελαφρά ένα μονοπάτι με κατεύθυνση νοτιοδυτική. Από τα πρώτα κιόλας βήματα μας αγκαλιάζει το υπέροχο φυσικό περιβάλλον του φαραγγιού.

Οι πρώτες αισθήσεις που ενεργοποιούνται σχεδόν ταυτόχρονα με την έναρξη της πορείας μας είναι η όραση από την εκπληκτική φύση του φαραγγιού και η ακοή από τον αδιάκοπο ήχο του νερού.

Τα μάτια μας περιφέρονται συνεχώς στις ανθισμένες λυγαριές και πικροδάφνες, στις αζαλέες, στα πλατάνια, στα φυλίκια και σφενδάμια. Είναι μια πλουσιότατη εκπροσώπηση χλωρίδας με εντυπωσιακή και υγιέστατη ανάπτυξη που, έτσι καθώς είναι ανέγγιχτη από χέρι ανθρώπου, σε πολλά σημεία δεν διαφέρει από ζούγκλα. Το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο και ακολουθεί πιστά την δεξιά κοίτη του ρέματος χωρίς παρεκκλίσεις. Δεν μπορεί να θεωρηθεί μονοπάτι περιπάτου αλλά ούτε και είναι δύσβατο ή επικίνδυνο. Με καλά πεζοπορικά παπούτσια είναι προσβάσιμο ακόμα και από τον πιο αμύητο. Τα στοιχεία εξάλλου που το κάνουν ξεκούραστο και φιλικό είναι η απουσία σαθρού εδάφους και η απουσία έντονων κλίσεων κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Σε δύο σημεία που είναι απαραίτητη η διάσχιση του ρέματος έχουν κατασκευαστεί από ανθρώπους της Χαραυγής δύο πολύ αξιόπιστα ξύλινα γεφυράκια.

Σ’ ένα δεκάλεπτο περίπου μετά την αναχώρησή μας βρισκόμαστε μπροστά στην πρώτη λιμνούλα και αμέσως μετά σε μια μεγαλύτερη, που το μήκος της φτάνει τα 15, το πλάτος τα 7 και το βάθος της  τουλάχιστον τα 3-4 μέτρα. Καθώς το νερό κυλάει αφρισμένο πάνω στις κυρτές επιφάνειες των βράχων είναι απόλυτα διάφανο, ενώ στην κοιλότητα της λίμνης αποκτάει ένα χρώμα λαμπερό γαλαζοπράσινο.

Καθόμαστε για λίγο δίπλα στην όχθη του ρέματος και αποθαυμάζουμε αυτή την εξαίσια εικόνα, ενώ γύρω μας πλανιέται το τόσο χαρακτηριστικό άρωμα της λυγαριάς. Τα πόδια μας βρέχονται σχεδόν από το νερό που τρέχει ολόγυρά μας με μία ροή εντυπωσιακή αν λάβει υπόψη του κανείς, ότι βρισκόμαστε στις αρχές του Ιουλίου.

– Το νερό αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στους τεράστιους όγκους που κατεβαίνουν το χειμώνα, μας λένε οι άνθρωποι της Χαραυγής. Στο σημείο που καθόμαστε τώρα δεν μπορείς να φτάσεις το χειμώνα, τα πάντα είναι καλυμμένα από νερό. Ας προχωρήσουμε όμως λίγο πιο πάνω, τα ωραιότερα δεν τα είδατε ακόμα.

Είμαι έτοιμος να πω πως αυτό το σημείο είναι για μένα το ωραιότερο, ήδη όμως αλλάζει ο ήχος του νερού, σε κάθε βήμα γίνεται εντονότερος, είναι φανερό, πως από κάπου ψηλά το νερό πέφτει με ορμή. Μερικές δεκάδες μέτρα πιο πάνω το μονοπάτι τερματίζει. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας αποκαλύπτεται ένας θεαματικότατος καταρράκτης που, από ύψος 25 περίπου μέτρων, καταλήγει με πάταγο στην επιφάνεια μιας λίμνης. Είναι η εντυπωσιακή λίμνη Κάδη, ένα πραγματικό αριστούργημα της φύσης. Περιγράφοντας τη λίμνη αυτή, όταν πριν από τρία περίπου χρόνια την πρωταντίκρισε, έγραφε σχετικά : Μεσσήνιος σκηνοθέτης Σάκης Μανιάτης : «Η Κάδη δεν φαίνεται από αυτό το σημείο, όμως, η φύση ολόγυρα σε προϊδεάζει γι’ αυτό που σε περιμένει. Και να! Σε λίγο η πανέμορφη, η μοναδική Κάδη. Μια λίμνη που θάταν προτιμότερο να μην προσπαθήσει κανείς να την περιγράψει».

– Εξάλλου, ο καταγόμενος από τη Χαραυγή δικηγόρος Δημήτριος Δουλάμης, περιέγραφε ως εξής τις εντυπώσεις του από εκείνη την περιήγηση:

«Προχωρώντας δυτικά περνάμε δίπλα από άλλες μικρότερες λίμνες με καταρράκτες μέχρι που ξεπροβάλλει μπροστά μας στο βάθος η τεράστια και βαθιά λίμνη Κάδη, με το μεγάλο καταρράκτη ύψους 25 περίπου μέτρων και τα βαθυγάλανα νερά, που σ’ ένα σημείο της εισχωρούν σε σπηλιά-.

Το θέαμα της λίμνης αυτής και του ορμητικού της καταρράκτη καθήλωσε το βλέμμα μας και μας άφησε άναυδους».

Βρίσκω ένα υπερυψωμένο σημείο στην βορεινή βραχώδη όχθη της λίμνης, που μου εξασφαλίζει θέα πανεποπτική σ’ όλη αυτή την υδάτινη πανδαισία. Ίσως σ’ αυτό περίπου το σημείο ήταν καθισμένος τον Οκτώβριο του 2000 ο Διευθυντής Δασών Μεσσηνίας Δρ. Παναγιώτης Μπαλίγος, όταν εμπνεύσθηκε για την περιοχή την τόσο περιεκτική για την περιοχή ονομασία «Πολυλίμνιο», που έκτοτε καθιερώθηκε. Το γεγονός περιγράφει ο Σάκης Μανιάτης: «Αράζουμε όλοι στα βράχια, πλάϊ στη λίμνη. Και γίνεται ο Μπαζίγος ανάδοχος. «Πολυλίμνιο, μονολογεί. Κι είναι τόσο εύστοχη η ονομασία που κατοχυρώνεται ακαριαία».

Ο δε δικηγόρος Δημήτριος Δουλάμης αναφέρει:

«Τοπίο μεγαλιώδες και υποβλητικό. Βαθύ φαράγγι σε μήκος δύο περίπου χιλιομέτρων με απότομες λογγώδεις και , -σε πολλά σημεία- βραχώδεις πλαγιές που πλαισιώνουν τις όχθες του ποταμού. Στο ποτάμι υπάρχουν συνολικά 14 λίμνες, μερικές με καταρράκτες. Πολύ επιτυχημένα λοιπόν ο Παναγιώτης Μπαζίγος το ονόμασε «Πολυλίμνιο Χαραύγης».

Παρατηρώ το σχήμα της λίμνης. Έχει σχεδόν την ακρίβεια ισόπλευρου τριγώνου με μήκος πλευράς που πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 35 και 40 μέτρων. Το βάθος της είναι απροσδιόριστο, το πολύ σκούρο όμως χρώμα των νερών σημαίνει, ότι πρέπει να ξεπερνάει τα 8-10 μέτρα.

Το μοναδικό ομαλό σημείο της λίμνης είναι στα ανατολικά, εκεί όπου βρίσκει διέξοδο η ροή του ποταμού. Όλες οι υπόλοιπες πλαγιές που περιβάλλουν τη λίμνη είναι εξαιρετικά απότομες. Η συγκριτικά ηπιότερη πλαγιά είναι η βόρεια και αυτή όμως έχει τόσο έντονες κλίσεις και τόσο πυκνή παρθένα βλάστηση, που μόνον σε πεπειραμένους αναρριχητές είναι προσιτή. Οι υπόλοιπες δύο πλαγιές είναι απροσπέλαστες. Από την δυτική κυλάει ορμητικά ο καταρράκτης, ενώ η νότια είναι απόλυτα απόκρυμνη, με κατακόρυφες βραχώδης ορθοπλαγιές, που σε ορισμένα σημεία το ύψος τους ξεπερνάει τα 50 μέτρα. Μια και μόνον λέξη μπορεί ίσως να συμπυκνώσει την εντύπωση από τη συνολική εικόνα.: συγκλονιστική !

Όλη η πολυμελής μας συντροφιά έχει καταλάβει στρατηγικές θέσεις και αποθαυμάζει το μεγαλείο της φύσης. Υπάρχει όμως και κάποιο άτομο ανάμεσά μας, που με πολύ μεγαλύτερη αμεσότητα απολαμβάνει το θεϊκό αυτό νερό. Είναι η Μαρία, η μόλις 12χρονη κόρη του φίλου μας Τάκη Κατσίρα. Από την πρώτη στιγμή της άφιξής μας δεν έχασε ούτε δευτερόλεπτο. Έχει βουτήξει στα παγωμένα βαθυγάλανα νερά και πηγαινοέρχεται κολυμπώντας με άφθαστη δεινότητα και τόλμη, στη βάση του καταρράκτη και σε κάθε σημείο της λίμνης. Την παρακολουθούμε όλοι με θαυμασμό, είναι όμως βέβαιο, πως ο πιο γοητευμένος θεατής είναι ο πατέρας της..

Ο ήλιος ανηφορίζει συνεχώς στον ουρανό, η περιήγησή μας όμως στο «Πολυλίμνιο» δεν έχει τελειώσει. Μέσα σ’ ένα επτάλεπτο καλύπτουμε την απόσταση που μας χωρίζει από τη λίμνη Κάδη (υψ. 230μ.). ξαναμπαίνουμε στο φαράγγι με κατεύθυνση αυτή τη φορά ανατολική, αντίθετη από την προηγούμενη. Η βλάστηση εδώ είναι πιο πυκνή, βαδίζουμε σχεδόν συνέχεια στη σκιά. Φασκόμηλα, αβατσινιές και ασφάκες, σχοίνοι και κισσοί, αγριοσυκιές, καλάμια και πουρνάρια, διεκδικούν ένα τμήμα γης ή λίγο φως από τις πικροδάφνες, τις λυγαριές, τα φυλίκια, τα σφενδάμια, τις αγριελιές και τα πλατάνια. Αληθινός βοτανικός κήπος και δίπλα του το ασίγαστο νερό.

Τέσσερα μόλις λεπτά μετά την αναχώρησή μας το αρκετά δύσβατο – σε κάποια σημεία – μονοπάτι, μας φέρνει μπροστά στη Λίμνη του Πανάγου, που πήρε το όνομά της από κάποιον Πανάγο που πνίγηκε κάποτε εδώ. Είναι μια λιμνούλα με σχήμα κυκλικό, που περιβάλλεται από ογκώδη βλάστηση. Η διάμετρός της είναι περίπου 25μ. και στην επιφάνεια των νερών πηγαινοέρχονται μικρά, ευκίνητα ψαράκια.

Συνεχίζουμε την πορεία μας και , σε λιγότερο από πέντε λεπτά το μονοπάτι καταλήγει οριστικά στην Λίμνη της Σταθάλη. Είναι μια μακρόστενη λιμνούλα με μήκος περίπου 20 και πλάτους 7-8 μέτρων. Κι εδώ η βλάστηση είναι πυκνή, ενώ στην νότια πλευρά της λίμνης ορθώνονται απόκρημνες πλαγιές. Κατά το θρύλο πήρε το όνομά της, όταν κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας η Σταθούλα προτίμησε να πνιγεί με την κόρη της στην λίμνη παρά να πέσει στα χέρια των Τούρκων.

Έρχεται όμως η στιγμή να γνωρίσουμε και δύο ακόμη λίμνες του «Πολυλίμνιου», την «Μαύρη Λίμνα» και την «Μαυρόλιμνα». Επιβιβαζόμαστε στα αυτοκίνητα και μετά από ενάμιση περίπου χιλιόμετρο σε καλό χωματόδρομο, σταθμεύουμε ακριβώς δίπλα στην Μαύρη Λίμνα. Από όλες τις προηγούμενες αλλά και από τις υπόλοιπες του Πολυλίμνιου είναι προφανώς η πιο ήπια και προσιτή , αφού φτάνει ως τις όχθες της κανείς με αυτοκίνητο. Βρίσκεται σ’ ένα υπέροχο, επίπεδο φυσικό περιβάλλον, καλυμμένο με πλούσια πλατάνια. Από κάθε σημείο γύρω από τη λίμνη ρέουν κρυστάλλινες πηγές. Κάποιες από αυτές κυλούν μέσα από φυσικούς σωλήνες, που έχουν δημιουργήσει με καλάμια και έχουν τοποθετήσει με τέχνη οι φυσιολάτρες της Χαραυγής. Μετά τον άφθονο ιδρώτα και τη ζέστη από τον καύσωνα των προηγούμενων ημερών του Ιουλίου είναι αληθινή απόλαυση να πίνουμε το εξαίσιο αυτό νερό στη σκιά των πλατανιών.

Κάποιες από τις κυρίες της συντροφιάς βγάζουν από σακούλες και καλάθια και αραδιάζουν στο τεράστιο ξύλινο τραπέζι τα πολυποίκιλα καλούδια και το ντόπιο κρασί, που έχουν ετοιμάσει για το θριαμβευτικό κλείσιμο της περιήγησης. Οι υπόλοιποι ξεκινάμε την τελευταία εξόρμησή μας για την θρυλική «Μαυρόλιμνα». Το μονοπάτι ακολουθεί πορεία παράλληλη με το ρέμα, είναι ευδιάκριτο και στο σύνολό του βατό, σε ένα-δύο όμως σημεία που διασχίζει το ρέμα, απαιτούνται κάποια γεφυράκια. Θεωρούμε επίσης απαραίτητη σε όλες τις διαδρομές μια στοιχειώδη σήμανση με καλαίσθητες ξύλινες πινακίδες, που να κατατοπίζουν τον επισκέπτη για την ονομασία του προορισμού του και τον –κατά προσέγγιση- χρόνο της διαδρομής.

Δέκα ακριβώς λεπτά μετά την αναχώρησή μας βρισκόμαστε μπροστά στους ερειπωμένους τοίχους ενός εντυπωσιακού πετρόχτιστου νερόμυλου. Βρίσκεται ακόμα στη θέση του, ανεπηρέαστο από το χρόνο, το τεράστιο «βαένι», η λαμαρινένια χοάνη από όπου έπεφτε με δύναμη το νερό στη σιδερένια φτερωτή, που κείτεται στο πλάϊ, ατόφια ακόμα αλλά σκουριασμένη. Δίπλα της σώζονται και οι δύο παμπάλαιες μυλόπετρες. Ως το 1960 λειτουργούσε ο μύλος στην Μαυρόλιμνα από τον μπάρμπα-Γιάννη, τον μυλωνά από το Δυρράχι , που τώρα υπέργυρος ζει στην Καλαμάτα. Κάποτε επίσης λειτουργούσε και δριστέλλα για το πλύσιμο των βαριών υφασμάτων του χωριού.

50 μόλις μέτρα από το φύλο τερματίζει το μονοπάτι απότομα και χωρίς καμιά προειδοποίηση στο χείλος ενός κατακόρυφου γκρεμού. Προχωράμε τα 2-3 τελευταία βήματα με μεγάλη προσοχή και μένουμε άφωνοι από το θέαμα που αντικρύζουμε. Μια λίμνη εξωτικής ομορφιάς αποκαλύπτεται 40 τουλάχιστον μέτρα κάτω από τα μάτια μας στη βάση του γκρεμού. Είναι η θρυλική «Μαυρόλιμνα», αθέατη από κάθε άλλο σημείο του φαραγγιού και προσιτή στις όχθες της μόνον από πολύ τολμηρούς ή έμπειρους. Τα βαθυπράσινα νερά της, έτσι όπως τα αντικρίζουμε από ψηλά ειδυλλιακά και γαλήνια, αποτελούν μια συγκλονιστική αντίθεση με το άγριο και επικίνδυνο τοπίο που την περιβάλλει. Χωρίς αμφιβολία η Μαυρολίμνα θεωρείται το σημείο, που περισσότερο από κάθε άλλο γεμίζει με ένταση και δέος τον περιηγητή του Πολυλίμνιου. Μετά την αδρεναλίνη της Μαυρολίμνας μας περιμένει η ηρεμία και η χαλάρωση , οι ωραίες ανθρώπινες στιγμές. Στις όχθες της –περίπου συνονόματης αλλά πολύ ηπιότερης – Μαύρης Λίμνας είναι συγκεντρωμένη όλη η συντροφιά των φυσιολατρών της Χαραυγής. Κάτω από τα βαθύσκια πλατάνια και τα ρέοντα από παντού κρυστάλλινα νερά γεμίζουμε τα ποτήρια μας με το υψηλόβαθμο κεχριμπαρένιο ντόπιο κρασί, άριστο αποτέλεσμα των δύο κυριότερων ποικιλιών της περιοχής, «Φιλέρι» και «Σαμιώτικο». Μερικές μόλις μέρες πριν, όταν στη διέλευσή μας από την περιοχή θαυμάζαμε τα εκτεταμένα και θαυμάσια καλλιεργημένα αμπέλια, ήταν αδύνατον να φανταστούμε, ότι θα ερχόταν η στιγμή, που θα δοκιμάζαμε το ευγενικό τους προϊόν. Και είναι στ’ αλήθεια μεγάλη ευτυχία για μας, τους εκπροσώπους του μακρινού βορά να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας με τους ωραίους και φιλόξενους αυτούς ανθρώπους της Μεσσηνιακής γης, του νοτιοδυτικότερου άκρου της Πελοποννήσου και της Ελλάδας. Δίπλα μας ο Τάκης Κατσίρας χαμογελάει ικανοποιημένος. Γιατί χάρη στη δική του προτροπή έγινε δυνατή η συμμετοχή μας στην αξέχαστη αυτή περιήγηση στο Πολυλίμνιο Χαραυγής.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Δήμος Βουφράδος : 27220 / 81250

Αντιδήμαρχος : 6974 / 333422

ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ

ΑΠΟ ΠΥΛΟ :22 χλμ

ΑΠΟ ΚΑΛΑΜΑΤΑ: 30χλμ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Σ. Μανιάτης, «Έξι διαδρομές», περ. FLASH της Μεσσηνίας.

Δ. Δουλάμης, «Πολυλίμνιο Χαραυγής», εφημ. «ΦΑΡΟΣ» Καλαμάτας.

Στοιχεία από Δρ. Π. Μπαλίγο, Δ/ντη Δασών Μεσσηνίας.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία και την ξενάγηση τους κατοίκους της Χαραυγής και πιο συγκεκριμένα τους:

– Βασιλική Λεντούδη, (Αντιδήμαρχο του Δήμου Βουφράδος), Φωτεινή Γκότση, (Δημοτική Σύμβουλο, υπεύθυνη για τα πολιτιστικά), Ελένη Ηλιοπούλου (Σύμβουλο στο τοπικό συμβούλιο Χαραυγής, Ελευθερία Φερδινάνδου, Πουλίτσα Αλεξανδροπούλου και Σοφία Κοντοβά, Χρήστο Ξεπαπαδέα (Σύμβουλο στο τοπικό συμβούλιο Χαραυγής), Γιάννη Λεντούδη (Πρόεδρο τοπικού συμβουλίου Βάστης) καθώς και τους Φώτη Καστόρα, Δημήτρη Καστόρα, Μήτσο Μπαμπαράκο.

– Τον Δρ. Παναγιώτη Μπαζίγο, Δ/ντή Δασών Μεσσηνίας για την προθυμότατη και άμεση αποστολή όλων των σχετικών στοιχείων και πληροφοριών.

– Τέλος, τον αγαπητό φίλο Τάκη Κατσίρα, χωρίς τις πιεστικές παραινέσεις του οποίου, θα ήταν αδύνατη η γνωριμία μας με την συναρπαστική και ελάχιστα γνωστή αυτή περιοχή της Μεσσηνίας.