home Άρθρα Περιήγηση στα μονοπάτια της Μονεμβασιάς
Περιήγηση στα μονοπάτια της Μονεμβασιάς

Το πρώτο μονοπάτι είναι άμεσα ορατό, επίπεδο σχεδόν και παραθαλάσσιο. Κινείται περιμετρικά της Χερσονήσου της Μονεμβασιάς, μας χαρίζει μερικές εντυπωσιακές εικόνες του μεγαλόπρεπου βράχινου όγκου και μας αποκαλύπτει κάποιες αθέατες λεπτομέρειες από το ιστορικό παρελθόν του τόπου. Το δεύτερο μονοπάτι απευθύνεται μόνον στους ενημερωμένους και μυημένους. Διασχίζει την όμορφη ενδοχώρα, συναντάει την περίφημη βυζαντινή Μονή της Παναγίας του 11ου αιώνα και κάποια στιγμή, αγναντεύει από ένα απίστευτο σημείο, που θυμίζει αεροφωτογραφία, τον Βράχο της Μονεμβασιάς. Είναι μια εμπειρία πραγματικά μοναδική.

Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Φωτογραφίες: Άννα Καλαϊτζή
Περιήγηση στα μονοπάτια της Μονεμβασιάς
Κατηγορίες: Δραστηριότητες
Προορισμοί: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ, Λακωνία

Χειμώνας στην Νότια Πελοπόννησο. Χιόνια και πορτοκάλια, λευκός, παγωμένος Ταϋγετος και εύκρατες πεδιάδες. Εικόνες αντιθετικές, απρόσμενα συναρπαστικές. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα –εκτός ίσως από το απρόβλεπτο Πήλιο και την ικανή για όλα Κρήτη- δεν συναντάει κανείς με τέτοια έμφαση, με τόσο ρεαλισμό, την αγαστή συνύπαρξη τόσο αντίθετων καιρικών συνθηκών. Σ’ αυτό τον ευλογημένο τόπο, τον τόσο επιθυμητό για μας του βόρειους ταξιδιώτες, αποφασίζουμε να υποδεχτούμε την νέα χρονιά.

Οι τελευταίες εικόνες που αφήνουμε πίσω μας είναι τα χιονισμένα υψίπεδα των οροσειρών της Στερεάς, του Παρνασού, των Βαρδούσιων και της Γκιώνας. Όσο κατυεθυνόμαστε νοτιότερα ο χειμώνας ημερεύει, τα χιόνια καθυστερούν να φτάσουν στα βουνά. Μόνον ο ανυπότακτος Ταϋγετος ξεφεύγει απ’ τον κανόνα. Καθώς πλησιάζουμε την Σπάρτη μας καλωσορίζει ολόλευκος, σ’ όλο το μήκος των διαδοχικών κορυφών, ως την θρυλική πυραμίδα του ΑηΛιά. Είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης, το πιο χειμωνιάτικο, το πιο επιβλητικό βουνό της Πελοποννήσου.

Και το ωραιότερο της Ελλάδας, συμπληρώνουν με απόλυτη βεβαιότητα, οι Λάκωνες φίλοι μας στην Σπάρτη. Δεν τους αδικούμε. Τις δικές του κορυφές αγναντεύουνε, με τόση συγκλονιστική αμεσότητα, σ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους, από τα πρώτα τους χρόνια ως τα στερνά. Πώς να μην τον αγαπούν; Μα κι αυτός τους ανταποδίδει την αγάπη τους, τους παρατηρεί από κει πάνω άλλοτε γελαστός και ηλιόλουστος άλλοτε σκοτεινός και συννεφιασμένος, μα πάντα ζωντανός και εκφραστικός.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΠΑΡΤΗ ΣΤΗΝ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ

Μετά απ’ τα τόσα ταξίδια στην Λακωνία, μας συνδέει με την πόλη της Σπάρτης μια πολύχρονη οικειότητα. Ήρεμη πόλη, με άριστη ρυμοτομία, ευρύχωρη και ξεκούραστη. Οι φαρδιοί δρόμοι και οι πλατείες, τα χαμηλά ύψη οικοδομών αφήνουν ελεύθερο το φως του ήλιου και την κίνηση του αέρα. Εδώ σπανίζουν τα στενορρύμια και οι σκοτεινές γωνιές, οι ορίζοντες είναι σ’ όλους ανοιχτοί.

Η πόλη της Σπάρτης είναι επίσης πολύ φιλική για τον επισκέπτη, αφού η πρόσβαση είναι ευκολότατη. Εξίσου ευχερής είναι η έξοδος και η κατεύθυνση προς τους διάσημους τουριστικούς και ιστορικούς προορισμούς της ευρύτερης περιοχής: Μυστρά, ορεινά χωριά Πάρνωνα και Ταΰγετου, Ελαφόνησο και Κύθηρα, Γύθειο και Μάνη, Μονεμβασιά. Σ’ αυτή την τελευταία επικεντρώνεται –κυρίως- το ενδιαφέρον αυτού του ταξιδιού. Όχι για να περιδιαβούμε και πάλι –όπως τόσες φορές στο παρελθόν- τα λιθόστρωτα στενορρύμια της ιστορικής Καστροπολιτείας. Αλλά για να ανακαλύψουμε μια πτυχή της ασυνήθιστη, που αγνοεί η συντριπτική πλειονότητα των επισκεπτών της, καθώς και πολλών ντόπιων. Είναι κάποια μονοπάτια, που μπορούν ν’ αποκαλύψουν στους τυχερούς οδοιπόρους απρόσμενα γοητευτικές οπτικές γωνίες όχι μόνον του διάσημου βράχου με τον επιβλητικό του όγκο αλλά και εκπληκτικά αθέατα τοπία της ευρύτερης περιοχής.

Ορμητήριο μας στην Σπάρτη είναι –για άλλη μια φορά- ένα ξενοδοχείο, που έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με την νεώτερη ιστορία της πόλης. Είναι το γοητευτικό στην όψη και εξαιρετικά φιλόξενο στις υπηρεσίες του,  Μενελάϊον.  Είναι χτισμένο από το 1935 στο κεντρικότερο και πιο λειτουργικό σημείο της πόλης: στην αρχοντική λεωφόρο Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Η μεγάλη ευθεία της οποίας καταλήγει στην νότια έξοδο της πόλης προς το Γύθειο, Μονεμβασιά και τους υπόλοιπους προορισμούς της νότιας Λακωνίας.

Αν θέλαμε να περιγράψουμε επιγραμματικά την διαδρομή θα λέγαμε, ότι είναι ένας απέραντος και συνεχής πορτοκαλεώνας. Που για τα μάτια των βόρειων –όπως εμείς- αποτελεί ένα θέαμα ασυνήθιστο, ακαταμάχητης ωραιότητας. Λυγίζουν κατάφορτα τα κλαδιά των δέντρων από αναρίθμητα πορτοκάλια, πολλά από τα οποία ακουμπούν στη γη. Δεν λείπουν, βέβαια, τα μανταρίνια κι οι ελαιώνες, με πολλές ενδιάμεσες αιωνόβιες ελιές. Ευλογημένος τόπος, τέρπει απόλυτα όραση και ψυχή.

Εξίσου ωραίος είναι και ο προορισμός μας στην περιοχή της Μονεμβασιάς. Είναι ο παραδοσιακός οικισμός «Βελιές», 77 χιλιόμετρα από την πόλη της Σπάρτης. Το μεγάλο χωριό είναι αμφιθεατρικά χτισμένο στις ήπιες πλαγιές ενός λόφου, κυκλωμένου από ελιές και πορτοκαλιές. Ανάμεσα σ’ αυτά τα πανέμορφα δέντρα είναι φωλιασμένο το «Λιοτρίβι», που θα μας φιλοξενήσει κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στην περιοχή της Μονεμβασιάς.

ΣΤΑ ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΘΕΟΡΑΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ

Μεσημεράκι φτάνουμε στον παραθαλάσσιο οικισμό της  «Γέφυρας», απέναντι από τον Βράχο και την Καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς (1) Εδώ συναντάμε τον άνθρωπο που έχει με προθυμία αναλάβει να μας μυήσει στις πεζοπορικές ιδιαιτερότητες του τόπου. Είναι ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος, σπηλαιοερευνητής, ορειβάτης, και πάνω απ’ όλα, αγνός φυσιολάτρης. Που δεν είναι Μονεμβασιώτης, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, αλλά από τα ηπειρωτικά της Πελοποννήσου από τον ορεινό Βούτση Γορτυνίας. Ζώντας όμως πάνω από 30 χρόνια στην Μονεμβασιά και με πολύ σημαντικό έργο διάνοιξης μονοπατιών και φροντίδας του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου, ο Χρήστος θεωρείται περισσότερο Μονεμβασιώτης από πολλούς ντόπιους. Τρεις μέρες λοιπόν μετά την εμπειρία μας με τον ιδεολόγο φυσιολάτρη Βαγγέλη Ζωγράφου στην Παύλιανη, έχουμε την τύχη να συναντάμε στην Μονεμβασιά τον Χρήστο, που τον χαρακτηρίζουν όμοιες αρχές φυσιολατρίας και φιλοπατρίας. Μετά την γνωριμία μας με τέτοιους ανθρώπους, αισθανόμαστε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να διακρίνουμε μια χαραμάδα αισιοδοξίας στον μέλλον αυτού του τόπου.

Σε δύο λεπτά διασχίζουμε την γέφυρα που μας χωρίζει από την χερσόνησο της Μονεμβασιάς και φτάνουμε μπροστά στο τουριστικό συγκρότημα «Λαζαρέτο». Μια κόκκινη σήμανση στις πέτρες υποδεικνύει στα δυτικά το –ούτως ή άλλως- εμφανές μονοπάτι περιμετρικά του βράχου. Ενός βράχου θεόρατου, που όσες φορές κι αν τον αντικρύσουμε, μας προκαλεί πάντα δέος και θαυμασμό.

Η διαδρομή μας ξεκινάει με μονοπάτι στενό και βατό πάνω από τους άγριους βράχους της ακτής. Πολύ γρήγορα ορθώνονται πάνω απ’  τα κεφάλια μας οι φοβερές ασβεστολιθικές ορθοπλαγιές. Μετά από τόσες επισκέψεις στην Μονεμβασιά είναι η πρώτη φορά που έχουμε μια τόσο άμεση, τόσο ρεαλιστική εικόνα του μεγαλόπρεπου τούτου γεωλογικού δημιουργήματος της φύσης. Μιας φύσης που μας χαρίζει υπέροχες εικόνες στις αντικρινές, βόρειες στεριές του κόλπου. Είναι το εκπληκτικό κυματοειδές ανάγλυφο των βουνών του Ζάρακα, που αποτελούν τις έσχατες απολήξεις της μεγάλης οροσειράς του Πάρνωνα στον νότο.

Περνάμε τώρα χαμηλά, κάτω από ένα τμήμα του βόρειου τείχους της πόλης. Γλυκύτατο πάντα το μονοπάτι, σε πλήρη αντίθεση, με την αγριότητα του τόπου. Μας συντροφεύουν θάμνοι πλατύφυλλου φασκόμηλου, με πολύ έντονη ευωδιά. Εξίσου μυρωδάτα είναι και τα κλωνάρια της ρίγανης. Το μοναδικό μικρό μειονέκτημα της διαδρομής μας είναι ότι πραγματοποιείται συνεχώς στην σκοτεινή πλευρά του κάστρου,  την «αποσκιαδερή». Που μόνον αργότερα το απόγευμα θα φωτιστεί –σ’ ένα βαθμό- τούτη την εποχή. Πολύ ψηλά εμφανίζεται ένα τμήμα της Αγίας Σοφίας, του εμβληματικού ναού του 12ου αιώνα, χτισμένου στο χείλος του γκρεμού. Μερικά λεπτά μετά, στα ιλιγγιώδη ύψη του ασβεστολιθικού βράχου, προβάλλει μια δίδυμη σπηλιά, φωλιά κάποτε, όχι αετών αλλά ασκητών. Είναι τα ασκηταριά, σε δυσπρόσιτα σημεία της βραχονησίδας, που ανήκουν στην κατηγορία των σπηλαιωδών ναών, χωρίς αρχιτεκτονικές ιδιαιτερότητες. (2)

Μια έκπληξη μάς επιφυλάσσει μετά από λίγο το μονοπάτι. Περνάει δίπλα από μια μεγάλη θολοσκέπαστη δεξαμενή, εξαιρετικής κατασκευής. Οι τοίχοι, μέχρι ύψους 3 περίπου μέτρων, είναι καλυμμένοι, με υδραυλικό κονίαμα. Στο δάπεδο υπάρχουν αρκετά νερά. Υπολογίζουμε το μήκος της δεξαμενής στα 11 και το πλάτος στα 4 σχεδόν μέτρα. Σταδιακά το μονοπάτι χάνει τον πολιτισμένο του χαρακτήρα, γίνεται δύσβατο πάνω σε συμπαγείς βράχους μερικά μόλις μέτρα πάνω από την επιφάνεια του νερού.

Στ’ ανοιχτά του Μυρτώου πελάγους ξεχωρίζει μια νησιδούλα. Είναι η μοναχική και απόμακρη Παραπόλα, με τον θρυλικό υπεραπόκεντρο φάρο της. (3) Έχουμε ήδη φτάσει στην ανατολική άκρη του βράχου και στρέφουμε προς το νότο. Η σκιά έχει δώσει τη θέση της στο άπλετο φως του ήλιου. Η θερμοκρασία έχει ανέβει αισθητά, το ίδιο και η ένταση του ανέμου. Εφτά μέτρα χαμηλότερα αφρίζουν τα νερά. Το μονοπάτι είναι πια σκέτη πέτρα άγρια και αιχμηρή, που απαιτεί στο βάδισμα προσοχή.

Μια ακριβώς ώρα μετά την αναχώρησή μας βρισκόμαστε μπροστά στις εγκαταστάσεις του φάρου. Χτισμένος το 1896, με μεγάλες πελεκητές πέτρες, ο φάρος της Μονεμβασιάς διατηρεί – παρά την προχωρημένη ερείπωσή του- την αίγλη της εξαιρετικής του αρχιτεκτονικής. Σύμφωνα με τα στοιχεία από το βιβλίο του Γιάννη Σκουλά (4), το ύψος του Πύργου είναι 7 μέτρα και το εστιακό ύψος 17 μέτρα. Μετά την «αποστρατεία» του φάρου από την ενεργό δράση το έργο της φωτοδοσίας έχει αναλάβει η διπλανή ηλεκτρική «σπίθα».

Ένα 5λεπτο μετά τον φάρο το μονοπάτι μας τελειώνει, φτάνουμε στην ανατολική πύλη του κάστρου και διεισδύουμε στην πόλη. Η φύση χάνει την πρωτοκαθεδρία της, κυρίαρχη στο οπτικό μας πεδίο αναδεικνύεται τώρα η θρυλική Καστροπολιτεία. Με την εξαίσια αρχιτεκτονική καταλυμάτων, οικιών και εκκλησιών, με τα ζεστά γήινα χρώματα, τις ισχυρές επάλξεις, τα στενορρύμια και καλντερίμια. Είναι όλο αυτό το εκπληκτικό σκηνικό, που έχει προικίσει την Μονεμβασιά με τον ιδιαίτερο εκείνο χαρακτήρα, που είναι στην Ελλάδα μοναδικός.

ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ

ΑΘΕΑΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΜΕ ΘΕΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ

Πριν ακόμα καλοφωτίσει η μέρα, οι εικόνες στην κατεύθυνση της ανατολής γίνονται μαγικές. Μέσα απ’ την ομίχλη του κάμπου αναδύονται λυγερόκορμα κυπαρίσσια, ελιόδεντρα και αμπέλια, κυματιστά βουνά. Ξεπλυμένη η φύση από την χθεσινοβραδινή βροχή, συμμετέχει στον ερχομό της μέρας με εκατομμύρια δροσοσταλίδες, που λαμπυρίζουν στο χορτάρι και στα κλαδιά. Απομένουμε στο μπαλκόνι του δωματίου μας στο «Λιοτρίβι», ταπεινοί θαυμαστές της νέας χειμωνιάτικης μέρας που ξημερώνει.

Σήμερα θ’ αφήσουμε τις ακτές, θα κινηθούμε στην ενδοχώρα, λέει ο Χρήστος.

Ξεκινάμε από την Γέφυρα προς τα νότια και, τρία περίπου χιλιόμετρα μετά, φτάνουμε στον παραθαλάσσιο οικισμό της Αγίας Παρασκευής. Μπροστά στην ταβέρνα του «Πιπινέλη» βρίσκουμε την πινακίδα του μονοπατιού και ανηφορίζουμε δεξιά προς το εσωτερικό του οικισμού. Στενός δρόμος, πέτρινα σπίτια με περιποιημένες αυλές και, αμέσως έξω από το χωριό, αφήνουμε το αυτοκίνητο στην αρχή του μονοπατιού.

11:55’ Αναχωρούμε από υψόμετρο 40 μέτρων με Β κατεύθυνση. Διασχίζουμε ρηχή ρεματιά και ανηφορίζουμε σε μονοπάτι πετρώδες αλλά βατό. Λίγο χαμηλότερα προβάλλει μεγάλη πετρόχτιστη στέρνα, που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του παλιού χωριού. Ανάμεσα στα βήματά μας προβάλλουν λεπτεπίλεπτες, πολύχρωμες πινελιές. Είναι ανθισμένα κυκλάμινα, μωβ ανεμώνες και άλλα αγριολούλουδα, που στις 3 του Γενάρη μας καλωσορίζουν στο μονοπάτι του βουνού. Στο πέρασμά μας θυμάρι και φασκόμηλο ευωδιάζουν, Κατάσπαρτο είναι το άγριο ασβεστολιθικό έδαφος από σχοίνους, αγκάθια κι αχινοπόδια, ενώ δεν λείπουν τα φυλίκια, τα πουρνάρια, οι αγριλιές και οι χαρουπιές.

Την ίδια ποικιλομορφία με τη γη εμφανίζει ψηλά και ο ουρανός. Το φόντο του είναι βαθυγάλαζο, ωστόσο αμέτρητα συννεφάκια, άλλα ασημόγκριζα κι άλλα μολυβένια, δεν σταματούν να τρέχουν ούτε λεπτό. Είναι αληθινή ευτυχία να βαδίζουμε με τέτοιες συνθήκες στην αρχή της νέας χρονιάς.

Ακούγονται βελάσματα κατσικιών. Τα διακρίνουμε να μας παρατηρούν από την ασφάλεια μιάς βραχώδους λοφοκορφής.

Κάποια απ’ αυτά έχουν γεννηθεί στο βουνό, λέει ο Χρήστος, δεν διαφέρουν πια από άγρια.

12:35’ 40’ μετά την αναχώρησή μας ο συνεχής και αρκετά απότομος ανήφορος τελειώνει. Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 240 μέτρων και κινούμαστε ελαφρά προς Β-ΒΔ, στους πρόποδες του λόφου «Σαμαράκι» (υψομ. 375 μέτρα).

Ήδη απέναντί μας προβάλλει, σαν προέκταση του εδάφους, ένα σύνολο πέτρινων ερειπίων.

Αυτή είναι η περίφημη βυζαντινή Μονή της Παναγίας, λέει ο Χρήστος. Πρέπει να ιδρύθηκε στον 11ο αιώνα και ανακατασκευάστηκε το 1546 από τον Μονεμβασιώτη Γρηγόρη Γραικό. Έτσι έμεινε γνωστή ως «Μονή του Γρηγόρη».

Φτάνουμε στο ειδυλλιακό πλάτωμα του μνημείου, σε υψόμετρο 260 μέτρων, μετά από συνολική διαδρομή 50 περίπου λεπτών. Μας καλοσωρίζει μια μεγάλη δίδυμη χαρουπιά. Αν και βαρειά ερειπωμένη από τις κακουχίες του χρόνου η μονή, εξακολουθεί να είναι πολύ επιβλητική, με την φρουριακή της τοιχοποιϊα, το μονόχωρο και χωρίς σκεπή καθολικό, την εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα με την εντυπωσιακή κτητορική επιγραφή. Ερειπωμένες είναι  και οι βοηθητικές κτιριακές εγκαταστάσεις, ενώ μια στέρνα διατηρείται αρκετά καλά.

Περιδιαβαίνουμε ανάμεσα στους μισοπεσμένους τοίχους και τους  λιθοσωρούς, θαυμάζουμε γύρω μας την απόλυτη μοναχικότητα, τη γαλήνη και την αυστηρή λιτότητα του τοπίου. Αληθινό ησυχαστήριο πνεύματος και ψυχής. Έξω απ’ τα ερείπια ο Χρήστος βηματίζει πέρα-δώθε στο χορτάρι, σκύβει, παρατηρεί και πάει παραδίπλα

Εντοπίζεις χόρτα; τον ρωτάω

Ναι, θα ξανάρθω να τα μαζέψω. Είναι «Πικρούνε»ς, «Γουργουλιάνες» και «Μπρέσσες». Να και μια «Ρόκα». Εδώ στα ψηλώματα, με την υγρασία της ατμόσφαιρας και τον ήλιο, έχουν ασύγκριτη νοστιμιά.

13:00 Βρίσκουμε τα κόκκινα σημάδια έξω απ’ την μονή και διασχίζουμε το λιβαδάκι με κατεύθυνση ΒΔ.

80 περίπου μέτρα μετά συναντάμε μια δεύτερη, μεγαλύτερη στέρνα, με θολωτή σκεπή. Συνεχίζουμε δίπλα της σε εμφανές μονοπάτι, καλυμμένο με πολλή λάσπη σε χρώμα κεραμιδί, που κολλάει βασανιστικά στις σόλες των παπουτσιών.

Σ’ ένα δίλεπτο φτάνουμε σε διακλάδωση της διαδρομής.

Στ’ αριστερά (Δ-ΒΔ) το μονοπάτι κατευθύνεται προς τον οικισμό του Αγίου Νικολάου. Εμείς συνεχίζουμε Β-ΒΑ προς την Μονεμβασιά.

Ξεκινάει το μονοπάτι ελαφρά κατηφορικό, ανάμεσα σε θάμνους και άφθονο θυμάρι. Προσπαθούμε να ισορροπούμε πάνω στις πέτρες, αποφεύγοντας τη λάσπη. Μια λάσπη που μοιάζει να βρίσκεται παντού.

Κάνετε λίγη υπομονή, δεν θα είναι πάντα έτσι, μας καθησυχάζει ο Χρήστος.

Δεν αργεί να επαληθευτεί. Σιγά-σιγά περισσεύουν οι πέτρες και λιγοστεύει η λάσπη. Η κλίση του εδάφους γίνεται εντονότερη. Βαδίζουμε πάνω από το άγριο φαράγγι της Αγίας Άννας, με θάμνους, ρεματιές και ασβεστολιθικές πλαγιές. Ένα τοπίο λιτό αλλά συναρπαστικό. Που είναι, απλά το προοίμιο αυτού που θ’ ακολουθήσει.

13:30 Οι λέξεις παύουν να έχουν οποιαδήποτε αξία. Η εικόνα που αντικρύζουμε ξεπερνάει κάθε περιγραφή. Ο βράχος της Μονεμβασιάς αποκαλύπτεται χαμηλά με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, που οποιοσδήποτε από μας θα μπορούσε να φανταστεί. Κι αν δεν υπήρχε η στενή λωρίδα στεριάς να τον συνδέει με την ακτή, θα έμοιαζε με κώνο ηφαιστείου που είχε μόλις αναδυθεί από τα βάθη των θαλασσών.

Κάθε μετακίνησή μας έχει –βέβαια- σταματήσει. Ο Χρήστος απολαμβάνει –και με το δίκιο του- τις ενθουσιασμένες μας αντιδράσεις : τα επιφωνήματα και τα σχόλια θαυμασμού, τις αναρίθμητες φωτογραφίες που βγάζει η Άννα, τις δικές μου αγωνιώδεις προσπάθειες να μεταφέρω με τις ταπεινές μου λέξεις στο χαρτί, όλα αυτά που εντυπωσιάζουν την αισθητική και την όρασή μου. Προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου μερικές άλλες θεαματικές κατόψεις, που με έχουν εντυπωσιάσει στα ταξίδια μου στην Ελλάδα: την θέα της τριγωνικής χερσονήσου από τα ψηλώματα του κάστρου της Χάλκης, το υπερθέαμα των παραλιών του Μπάλου και της Γραμβούσας στην  δυτική Κρήτη, την αεροπορική θέα από τα ύψη του Κόχυλα στους κόλπους και στα ερημόνησα της Σκύρου, την απίστευτη θέα, από ψηλά, της Βοϊδοκοιλιάς, κάποιες εικόνες της Καστοριάς και της Καβάλας από τα ύψη των βουνών. Δικαιωματικά κατέχει μια ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους η εικόνα αυτή της Μονεμβασιάς.

Αρχίζουμε να κατηφορίζουμε την απότομη πλαγιά με μαιανδρισμούς. Το μονοπάτι υποστηρίζεται από χτιστό τοιχαλάκι, πού και πού παρεμβάλλεται και χοντροφτιαγμένο καλντερίμι. Το βουνό Σαμαράκι αποκαλύπτει στο βόρειο τμήμα του θεαματικές ασβεστολιθικές πλαγιές με βραχοσπηλιές. Ευδιάκριτα είναι –ενδιάμεσα- τα ίχνη τοιχοποιϊας από παλιά σκηταριά, στα οποία διασώζονται υπολείμματα βυζαντινών τοιχογραφιών.

Φιλοδοξία μας είναι να διανοίξουμε σ’ αυτήν την άγρια πλαγιά ένα ασφαλές μονοπάτι, λέει ο Χρήστος. Έτσι αυτό το τόσο ιδιαίτερο μνημείο της Ορθοδοξίας θα είναι προσβάσιμο σε περισσότερους επισκέπτες.

Στις τελευταίες εκατοντάδες μέτρων η κλίση του εδάφους γίνεται εντονότερη. Επί πλέον, σε κάποια σημεία το μονοπάτι είναι –μετά από τις βροχές- ολισθηρό και χρειάζεται προσοχή. Ωστόσο, καμία δυσκολία δεν μπορεί να μειώσει την απέραντη ευχαρίστηση από το μοναδικό θέαμα του βράχου, που έχουμε πάντα απέναντί μας

14:10 Δύο ώρες κι ένα τέταρτο (με όλες τις ενδιάμεσες στάσεις) μετά την αναχώρησή μας, τα θαύματα τελειώνουν. Βρισκόμαστε και πάλι στο επίπεδο της θάλασσας, αρκούμαστε να θαυμάζουμε τον βράχο από κοντά. Όπως, άλλωστε κάθε επισκέπτης, που δεν είχε το προνόμιο να τον αγναντέψει από ψηλά.

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΜΕ 4Χ4

Αντέχετε να συνεχίσουμε; Ρωτάει ο Χρήστος

Θα μπορούσαμε ν’ αρνηθούμε;

-Δεν θα κινηθούμε με τα πόδια αλλά με 4Χ4. Είναι μια ωραία διαδρομή, με ενδιαφέροντα θρησκευτικά μνημεία, προς τον Άγιο Νικόλαο. Εκεί θα μας περιμένει, με τις υπέροχες ντόπιες γεύσεις της ταβέρνας του, ο Γιάννης Μαρουλάκος.

Ξεκινάμε λοιπόν και πάλι νότια της Γέφυρας, και μετά την Αγία Παρασκευή ανηφορίζουμε δεξιά προς Νόμια και Καλύβες. Από τα ψηλώματα του μικρού οικισμού των Καλυβών, που ιδρύθηκε από ποιμένες τα νεώτερα χρόνια η θέα στην θάλασσα είναι εκπληκτική. Ένας σύντομος χωματόδρομος, που απαιτεί τετρακίνηση τον χειμώνα, μάς οδηγεί γρήγορα στα Ταίρια. Είναι μικρός οικισμός δίπλα σε κατάφυτη ρεματιά, με παραδοσιακά σπίτια που κατοικούνται μόνον περιστασιακά. Εκτός από το ωραίο φυσικό περιβάλλον, το σημαντικότερο αξιοθέατο του τόπου είναι οι δύο βυζαντινοί ναοί της Παναγίας και της Αγίας Άννας. Σύμφωνα με τον Αρχαιολόγο Νεκτάριο Στάγκο (5), «οι δύο ναοί ανήκουν σε παλαιό μοναστηριακό συγκρότημα που λειτουργούσε –σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες- από τον 10ο αιώνα. Στο εσωτερικό τους σώζονται τοιχογραφίες του 13ου αιώνα. Εντυπωσιακή είναι η φυσική πηγή ύδατος που αναβλύζει μέσα από το βράχο, όπου είναι θεμελιωμένος ο ναός της Παναγίας. Η πηγή αυτή παλαιότερα τροφοδοτούσε το νερόμυλο που βρίσκεται μέσα στο Ταιριώτικο ρέμα».

Θαυμάζουμε τις αυστηρές βυζαντινές τοιχογραφίες, την πηγή νερού με την πανίσχυρη ροή και θλιβόμαστε που ένας τόσο ωραίος παραδοσιακός οικισμός δεν έχει αναδειχθεί και αξιοποιηθεί, ως ένας πολύ επιθυμητός περιηγητικός προορισμός.

Συνεχίζουμε τον χωματόδρομο προς τον Άγιο Νικόλαο, μια ωραία διαδρομή με κατάφυτες πλαγιές. 2,5χλμ. μετά, μια διακλάδωση κατευθύνεται ανατολικά, αρχικά με στενό χωματόδρομο και στη συνέχεια με μονοπάτι, που κοντά στη Μονή Γρηγόρη, συναντάει το μονοπάτι της πρωινής μας διαδρομής προς Μονεμβασιά.

Σε απόσταση 3,8χλμ. από τα Ταίρια φτάνουμε στην πλατεία του Αγίου Νικολάου, σε υψόμετρο 210 μέτρων. Το κορυφαίο χαρακτηριστικό της πλατείας είναι ο εντυπωσιακός τρουλλαίος βυζαντινός ναός του 11ου αιώνα, με τοιχογραφίες που χρονολογούνται στο β’ μισό του 13ου αιώνα.

Απόγευμα πια, μετά την συνεχή κινητικότητα της μέρας νιώθουμε όλοι να πεινάμε. Είναι η καλύτερη ώρα για ένα γευστικό διάλειμμα στην ταβέρνα «Παραδοσιακό», πίσω απ’ τον ναό. Όμορφος εσωτερικός χώρος, με αναμμένο τζάκι και εξαιρετικές εγκαταστάσεις υγιεινής, δείγμα επιπέδου και πολιτισμού. Ο Γιάννης Μαρουλάκος μας υποδέχεται εγκάρδια και μας ταχτοποιεί στο τραπέζι μας, μπροστά στο τζάκι. Η κόρη του, η Ειρήνη, φέρνει προκαταβολικά ένα θαυμάσιο ντόπιο τσίπουρο με ελίτσες πικρούτσικες της οικογένειας, φετινής παραγωγής. Εξαίσιο είναι και το ολόφρεσκο αγουρέλαιο του Γιάννη.

Ό,τι θα γευτείτε είναι φτιαγμένο από μας, με πρώτες ύλες και προϊόντα του τόπου, λέει ο Γιάννης. Σε απόδειξη των λόγων του φέρνει αρχικά μια πιατέλα με «τσαίτια», αυτά τα ιδιαίτερα πιταράκια με διάφορα άγρια χόρτα ή με τυρί.

Αυτά τα συγκεκριμένα περιέχουν «Μαγκουνίδες», «Μυγδαλίθρες», ή «Καυκαλίθρες» και «Γαλατάκι». Έχουν και ήμερα χόρτα, λίγα λάπατα και σπανάκι.

Σειρά έχουν οι «Γκόγκες», το νοστιμότατο σπιτικό φρέσκο ζυμαρικό, δημοφιλέστατο σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου. Οι τηγανιτές πατάτες είναι παραγωγής του Γιάννη, τηγανισμένες -βέβαια- με φρέσκο ελαιόλαδο. Να κι ο χωριάτικος κόκορας κρασάτος, μια γευστική εμπειρία πολύ συναρπαστική. Το θαυμάσιο γεύμα ολοκληρώνεται με φρέσκια μυζήθρα του Γιάννη συνοδευομένη από ντόπιο μέλι.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Βραδινές ώρες απέναντι απ’ τον Βράχο, με δύο ανθρώπους πολύ ξεχωριστούς:  τον νέο μας φίλο Χρήστο Παναγιωτόπουλο και τον παλιό φίλο και συνεργάτη Γιάννη Κοφινά. Που ταξίδεψε απόψε απ’ τους Μολάους για να μας συναντήσει. Αληθινή ευτυχία να μοιραζόμαστε τον χρόνο με δύο ιδεολόγους φυσιολάτρες. Και να συζητάμε μαζί τους, άλλοτε με νεανικό ενθουσιασμό και αισιοδοξία κι άλλοτε με προβληματισμό και σκεπτικισμό για σπάνια λουλούδια και κινδυνεύοντα πουλιά, για σπήλαια, πηγές μονοπάτια και κορυφές, για ανεύθυνους ανθρώπους και αδιάφορη πολιτεία, για μια χώρα, τελικά, που παρ’ όλα όσα τής συμβαίνουν, έχει την δυνατότητα να κάνει την υπέρβαση, να μεταμορφωθεί σ’ ‘έναν τόπο απ’ τους πιο ξεχωριστούς του κόσμου, τους πιο επιθυμητούς.

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Θερμά ευχαριστούμε

-Τον Κυριάκο Κλάψη και τον εξάδελφό του, επίσης Κυριάκο Κλάψη, για την φιλοξενία τους στον αγροτουριστικό ξενώνα «ΛΙΟΤΡΙΒΙ» στις Βελιές και στο ξενοδοχείο « FLOWER OF MONEMVASIA», με την πολύ ωραία θέα στον βράχο της Μονεμβασιάς.

-Τον Γιάννη Μαρουλάκο, για την εγκαρδιότητα και τις εξαιρετικές γεύσεις στο εστιατόριο «ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ»

Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τέλος, τον ορειβάτη και φυσιολάτρη Χρήστο Παναγιωτόπουλο, που μας έφερε σε επαφή με τον υπέροχο κόσμο των μονοπατιών της Μονεμβασιάς και τον Μπάμπη Λύρα Πρόεδρο της επιτροπής τουριστικής ανάπτυξης του Δήμου Μονεμβασιάς.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Διαμονή : Αγροτουριστικός ξενώνας «ΛΙΟΤΡΙΒΙ» Βελιές τηλ.2732053060  www.liotrivi.info/hotel-monemvasia.html

«FLOWER OF MONEMBASIA» τηλ.27320 61395 www.flawer-hotel.gr

ΕΣΤΙΑΣΗ : Εστιατόριο «ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ» ΑΓΙΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟΣ τηλ. 27320 53430, 6977022260

back-button
next-button
monopatia-monemvasias monopatia-monemvasias_1 monopatia-monemvasias_3 monopatia-monemvasias_4 monopatia-monemvasias_7 monopatia-monemvasias_8 monopatia-monemvasias_9 monopatia-monemvasias_18 monopatia-monemvasias_19 monopatia-monemvasias_20 monopatia-monemvasias_21 monopatia-monemvasias_23 monopatia-monemvasias_24 monopatia-monemvasias_25 monopatia-monemvasias_26 monopatia-monemvasias_27 monopatia-monemvasias_28
Close Καλάθι Αγορών
Close
Close
Categories
Newsletter

Newsletter

Κάνε εγγραφή δωρεάν για να λαμβάνεις τα προγράμματα των εκδρομών και τα άρθρα μας για νέους προορισμούς.

Please wait...

Σας ευχαριστούμε για την εγγραφή!