Την Όσσα την γνωρίσαμε ανεπίτρεπτα αργά. Κάθε φορά που κατηφορίζαμε προς τη Θεσσαλία τα μάτια μας ήταν μόνιμα στραμμένα προς τον Όλυμπο. Αυτός είχε την αίγλη και το μεγαλείο, αυτός ήταν η κατοικία των Θεών. Απέναντι στις νεφόσκεπες, πανύψηλες κορυφές του, η Όσσα με τον μοναδικό της κώνο, έμοιαζε σαν νάνος μπροστά σε γίγαντα.
Πέντε περίπου χρόνια πριν, η τύχη οδήγησε τα βήματά μας στο γαλάζιο Αιγαίο, στις παραλίες της Όσσας. Εκεί, λίγο έξω απ’ το χωριό Στόμιο, ο δρόμος εγκαταλείπει τη θάλασσα, χάνεται στο βουνό. Χαθήκαμε κι εμείς μαζί του μέσα σε στροφές και σε πλατάνια, σε καστανιές, κερασιές και κουμαριές, σε βαλανιδιές και φιλλύρες. Κι όταν λίγο αργότερα συνεχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε, φάνηκαν τα πρώτα πεύκα και τα έλατα και πιο πάνω οι οξιές. Κι ανάμεσα σ’ αυτή τη θεϊκή βλάστηση, αυτόν τον απέραντο βοτανικό κήπο, ένας ήχος γλυκός έφτανε στ’ αυτιά μας κάθε τόσο. Ήταν ο ήχος του τρεχούμενου νερού, στις βρύσες και στα ρυάκια, στα ρέματα, στις λιμνούλες και τους καταρράκτες. Σ’ αντίθεση με τον μεγάλο άνυδρο αδελφό της, η μικρή Όσσα ήταν, ακόμα και στην καρδιά του καλοκαιριού, ένα νερένιο περιβάλλον εκπληκτικό, ένα βουνό παραδεισένιο, που έμοιαζε να συγκεντρώνει πάνω του, όλη την εύνοια της φύσης.
Όσσα – Ο κώνος της Θεσσαλίας
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Φωτογραφίες: Άννα Καλαϊτζή
09/01/2000
Κατηγορίες: Φυσικό περιβάλλον
Προορισμοί: ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Τεύχος Άρθρου
Τεύχος 19
Χειμώνας 2000
Άρθρα
Οι Εκδρομές μας
Newsletter
Κάνε εγγραφή δωρεάν για να λαμβάνεις τα προγράμματα των εκδρομών και τα άρθρα μας για νέους προορισμούς.