AΦΗΝΩ το χρόνο να κυλήσει προς τα πίσω και να σταματήσει στο 1962. Ήταν τότε, που νεαρός μαθητής Γυμνασίου ακόμη, είχα δεχθεί μια πρόσκληση από τον αείμνηστο πατέρα μου, να συμμετάσχω με μια ορειβατική ομάδα σε τριήμερη διαβίωση στο βουνό-σύμβολο της Καβάλας, στο θρυλικό Παγγαίο.
Μετά ακριβώς από σαράντα χρόνια ξαναπαίρνω τις ανηφοριές για το Παγγαίο. Τη φορά αυτή, όχι όπως τότε με τα πόδια, από το μονοπάτι της Αυλής -αν και έτσι θα έπρεπε- αλλά, ξεκινώντας από το Ακροβούνι με αυτοκίνητο.

)