– Πόσες ώρες είναι μπαμπά ως την κορυφή;

– Δεν ξέρω ακριβώς. Με τις στάσεις, πάντως, δεν θα μας φτάσουν 3 ώρες.

– Τόσο πολλές; Με ανήφορο και ζέστη;

– Σε κορυφή βουνού θ’ ανεβούμε Αθηνά, στα 1900 μέτρα. Δεν πάμε βόλτα στην παραλία του Λευκού Πύργου.

Παύει τις ερωτήσεις η Αθηνά, δείχνει -έστω και απρόθυμα- να αποδέχεται τη μοίρα της. Μπορώ να καταλάβω τις αντιρρήσεις του 9χρονου παιδιού. Η ανάβαση στην καρδιά του Ιούλη, με θερμοκρασίες στα όρια του καύσωνα, είναι κατά την κρίση της σκέτος παραλογισμός. Θα προτιμούσε να παίζει με τις φίλες της ή να κολυμπάει σε θάλασσες δροσερές. Το ίδιο, βέβαια, κι εμείς. Το καλοκαίρι, ωστόσο, εκτός από τις θάλασσες ενδείκνυται και για βουνά. Ένα από αυτά, ιδιαίτερα όμορφο και βατό, είναι και ο Κόζιακας, στην ορεινή χώρα των Τρικάλων. Είναι μια περιοχή με έξοχο φυσικό περιβάλλον και μέσο υψόμετρο πάνω από 1.000 μέτρα, που μετριάζει σημαντικά την πνιγηρή ζέστη του κάμπου.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο ακόμα, που κάνει τον τόπο πολύ επιθυμητό. Είναι το ξενοδοχείο “ΜΑΓΕΜΑ”. Όταν, μερικά χρόνια πριν, αντικρύσαμε τα αρχικά στάδια της ανέγερσής του, ήταν αδύνατον να φανταστούμε το τελικό αποτέλεσμα. Ντόπια πέτρα και ξύλο, παλιά τουβλάκια συμπαγή και γήινοι χρωματικοί τόνοι στους τοίχους συνδυάζονται περίφημα με το γρασίδι, τα αναρίθμητα περιποιημένα λουλούδια καθώς και το εκπληκτικό ελατόδασος που περιβάλλει την μονάδα.

Αυτό, ωστόσο, που πριν απ’ όλα “μαγεύει” στο ΜΑΓΕΜΑ είναι η θέση του, που του χαρίζει δικαιολογημένα την ονομασία “το μπαλκόνι του Κόζιακα“. Πράγματι, όλος ο ανατολικός ορίζοντας είναι ορθάνοιχτος στην μακρόστενη κορυφογραμμή του ορεινού όγκου του Κόζιακα, καθώς και στην υψηλότερη κορυφή του. Καθώς αγναντεύουμε από τη μεγάλη βεράντα το πυκνοδασωμένο βουνό με τις ολόγυμνες κορυφές, τόσο ρεαλιστικά απέναντί μας, αισθανόμαστε να μας γνέφει φιλικά, να μας προσκαλεί να γνωρίσουμε τις αθέατες λεπτομέρειες, τα μονοπάτια, τις ελατοσκέπαστες πλαγιές.

ΚΟΡΥΦΗ “ΑΣΤΡΑΠΗ” Ή “ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΟΣ”, 1.900 μ.

Στο δωμάτιό μας αφήνουμε τα πορτοπαράθυρα ανοιχτά. Έτσι μπαίνουν ελεύθερα οι ήχοι της νύχτας και οι λεπτές ευωδιές του ελατοδάσους. Και, βέβαια, το υπέροχο αεράκι, τόσο ευχάριστο, τόσο δροσερό στο υψόμετρο των 1.140 μέτρων. Τα χαράματα ξυπνάμε από τα τιτιβίσματα των πουλιών, ήρεμοι και ξεκούραστοι, έτοιμοι για δράση. Στην ποιότητα του ύπνου μας σημαντική είναι η συμβολή των εκπληκτικών στρωμάτων και κρεβατιών της COCO-MAT, που υπογράφει και όλο τον υπόλοιπο εξοπλισμό και υλικά.

Οι οικοδεσπότες μας, ο Κώστας Μπελετσιώτης και η Ζωή, έχουν ξυπνήσει από νωρίς. Παίρνουμε τον αχνιστό καφέ μας και καθόμαστε στη βεράντα απέναντι από τον Κόζιακα. Δεν υπάρχει ωραιότερη εικόνα στο ξεκίνημα της μέρας απ’ αυτά τα πυκνά και υγιέστατα, βαθυπράσινα ελατοδάση του βουνού. Κάτω χαμηλά ο κάμπος των Τρικάλων είναι τυλιγμένος στην καταχνιά, αποτέλεσμα της πνιγηρής ζέστης και υγρασίας.

Η Ζωή, εν τω μεταξύ, ετοιμάζει το πρωινό μας: πίτες δύο ειδών, τυριά, αυγά και αλλαντικά, ντόπιο μέλι, κέικ και σπιτικές μαρμελάδες, δικό της ζυμωτό ψωμί. Είν’ ένα ελκυστικό και πλούσιο πρωινό, ιδανικό για παραθεριστές αλλά όχι για επίδοξους ορειβάτες που ετοιμάζονται για την κορυφή. Περιοριζόμαστε λοιπόν σε λίγο μέλι και παίρνουμε μαζί μας τις πίτες και το κέικ.

Ανηφορίζουμε από το Μάγεμα τον καλό ασφαλτόδρομο προς τα νότια. Στα 4 χλμ. ακριβώς συναντάμε το κεντρικό οδικό δίκτυο, που δεξιά οδηγεί προς Περτούλι, Νεραϊδοχώρι και χωριά του Ασπροποτάμου (Ελλ. Πανόραμα, τεύχος 30, ΝΟΕ-ΔΕΚ 2002), ενώ αριστερά προς την Ελάτη και την Πύλη (Ελλ. Πανόραμα, τεύχος 19, ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2000). Κατευθυνόμαστε αριστερά. Αρχίζουν να εξελίσσονται γύρω μας τα περίφημα “Περτουλιώτικα Λιβάδια“, αυτό το διάσημο για την ομορφιά του, ευρύτατο οροπέδιο, σε μέσο υψόμετρο 1.200 περίπου μέτρων. Κύρια χαρακτηριστικά του είναι τα πλούσια λιβαδοτόπια, τα απέραντα ελατοδάση, τα άφθονα νερά, η ευχάριστη ανοιχτωσιά του τοπίου και ο ευρύτατος ορίζοντας που καταλήγει σε μερικές από τις ωραιότερες και πιο γνωστές κορυφές της Νότιας Πίνδου.

Οι εικόνες στα Περτουλιώτικα Λιβάδια εναλλάσσονται στη διάρκεια του χρόνου με τρόπο πολύ συναρπαστικό. Το χειμώνα σκεπάζει άφθονο χιόνι τη γη, χαμηλώνουν πολύ οι θερμοκρασίες και παγώνουν τα νερά. Πυκνές ομίχλες στα ξέφωτα και στο δάσος δημιουργούν τοπία ονειρικά. Είναι εποχή για αναμμένο τζάκι, ντόπιο τσίπουρο και δυναμικές εξορμήσεις στο χιονοδρομικό του Περτουλίου.

Καθώς μπαίνει η άνοιξη, το λευκό του εδάφους και το γκρίζο της ατμόσφαιρας σταδιακά απομακρύνονται, παραχωρούν τη θέση τους στους εκρηκτικούς χρωματικούς τόνους των αγριολούλουδων, στον βαθυγάλανο ουρανό, στα άφθονα νερά, που απελευθερωμένα πια από την ομηρία της παγωνιάς, γοργοκυλάνε από παντού. Η γοητεία της άνοιξης στα Περτουλιώτικα Λιβάδια είναι αξεπέραστη.

Τώρα το καλοκαίρι εξακολουθεί να διατηρεί ο τόπος την ομορφιά του, αν και η ξηρασία έχει επηρεάσει σοβαρά τις ποσότητες του νερού στις κοίτες των ρυακιών. Δεν θ’ αργήσουν όμως να καταφθάσουν από τις κορυφές των βουνών οι φθινοπωριάτικες βροχές. Θα ζωντανέψει και πάλι στα ξέφωτα το χορτάρι και θα βγουν από την πολύμηνη ύπνωσή τους τα φρέσκα μανιτάρια, προς μέγιστη βέβαια τέρψη των συλλεκτών.

– Τότε να ‘ρθείτε για περιπάτους, λέει ο Κώστας. Με τη δροσιά της μέρας θα περπατάμε και με την ψύχρα της νύχτας θα μαζευόμαστε στο τζάκι.

Αφήνουμε δεξιά μας την άσφαλτο και τις εγκαταστάσεις του Χιονοδρομικού, στρίβουμε αριστερά στο λιβάδι και αφήνουμε το αυτοκίνητο μπροστά σ’ ένα ξύλινο γεφυράκι. Η απόσταση από το ξενοδοχείο μας είναι 5.8 χιλιόμετρα ακριβώς.

08:55: Αναχωρούμε από υψόμετρο 200 μέτρων και 20 περίπου μέτρα μετά το γεφυράκι συναντάμε σημάδι: “Προς καταφύγιο Κόζιακα 3 ώρες”. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, αγνοούμε αυτή τη διαδρομή και συνεχίζουμε τον καλό δασικό δρόμο με κατεύθυνση Ν-ΝΑ. Τα έλατα ορθώνονται πανύψηλα πάνω απ’ τα κεφάλια μας, μερικά πλησιάζουν τα 30 μέτρα.

09:00: Αξιοποιώντας τις πληροφορίες μας ανακαλύπτουμε ανάμεσα στις ψηλές φτέρες, αριστερά του δρόμου, το μονοπάτι. Στο σημείο αυτό δεν υπάρχει σήμανση αλλά η αφετηρία του μονοπατιού είναι εμφανής. Η κατεύθυνσή μας είναι Α και ήδη, 40 μέτρα μετά, προβάλλει πάνω σε κορμό έλατου, τετράγωνη πινακίδα από λαμαρίνα, με χρώμα κίτρινο και ένθετο μαύρο τρίγωνο. Η σήμανση συνεχίζει πυκνή, το μονοπάτι εξελίσσεται ευκολοδιάβατο και ευχάριστο, μέσα στο σκιερό ελατόδασος που μας περιβάλλει από παντού. Πέντε λεπτά μετά συναντάμε καλό δασικό δρόμο στρωμένο με χαλίκι. Ξαφνικά σταματάει ο Κώστας και μας δείχνει με το δάχτυλο σ’ ένα σημείο της κορυφογραμμής.

– Αναγνωρίζετε το κεφάλι του Μπρέζνιεφ εκεί ψηλά;

Κάνω να γελάσω αλλά με την πρώτη ματιά αποδεικνύεται ότι ο φίλος μας έχει δίκιο. Φρύδια, πηγούνι και άλλα χαρακτηριστικά του προσώπου του Μπρέζνιεφ είναι εμφανέστατα αποτυπωμένα, από μια παραξενιά της φύσης, στο κυματιστό ανάγλυφο της κορυφογραμμής του βουνού. Δεν ξέρω τι θα σκεφτόταν κάποιος Ρώσος αν ήταν μαζί μας, είμαι όμως βέβαιος ότι θ’ αναγνώριζε αυτόματα τα χαρακτηριστικά του παλιού σοβιετικού ηγέτη στη θέα τούτης της πέτρινης μορφής.

09:20: Συναντάμε δίστρατο με χαλικοστρωμένους δασικούς δρόμους σε υψόμετρο 1.280 μέτρων. Αγνοούμε τους δρόμους και ακολουθούμε απέναντί μας στα Α (90^ο) το σημάδι που μας δείχνει την αρχή του μονοπατιού. Οι κλίσεις είναι έντονες και η σήμανση πυκνή. Να και μια πολύ πρακτική και έξυπνη πινακίδα που αναγράφει το τηλέφωνο του Ορειβατικού Συλλόγου για οποιαδήποτε πληροφορία ή ανάγκη των πεζοπόρων (6981 614.153).

Η σύνθεση της βλάστησης αρχίζει σταδιακά ν’ αποκτάει μεγαλύτερη ποικιλία. Μαζί με τα πανταχού παρόντα έλατα εμφανίζονται τώρα και κέδρα, μερικά νεαρά πευκάκια και πάμπολλες κορομηλιές, φορτωμένες όλες με ολοστρόγγυλα αλλά δυστυχώς πράσινα -και άγουρα ακόμη- κορόμηλα. Να και μια άγρια απιδιά (όχι γκορτσιά), καθώς και μια μοναχική βαλανιδιά. Παρατηρώντας το έδαφος ανακαλύπτουμε μια όμορφη ορχιδέα.

Το μονοπάτι γίνεται πετρώδες αλλά όχι κακοτράχαλο, ενώ στη σήμανση προστίθεται και κιτρινόμαυρη λαδομπογιά πάνω σε πέτρες. Ένα πανέμορφο ολοπόρφυρο lilium έχει βρει τον χώρο ν’ αναπτυχθεί και τον τρόπο να επιβιώσει ανάμεσα στο πράσινο σφιχταγκάλιασμα που έχουν δημιουργήσει ένα νεαρό έλατο, ένα αρκουδοπούρναρο και πάμπολλες φτέρες. Πολλά περισσότερα lilium, διπλά, τριπλά αλλά και πενταπλά διακοσμούν με την αριστοκρατική, λεπτεπίλεπτη ομορφιά τους όλο και συχνότερα τη διαδρομή.

09:50: Σε υψόμετρο 1.380 μ. συναντάμε δυο πινακίδες, μια στ’ αριστερά και μια στην ευθεία. Στ’ αριστερά είναι η κλασσική διαδρομή (2.30′ ώρες ως την κορυφή). Στην ευθεία είναι η νέα διαδρομή (3.30′ ώρες). Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, η νέα διαδρομή είναι ηπιότερη και πιο ενδιαφέρουσα. Αποφασίζουμε λοιπόν να την ακολουθήσουμε.

Με προσανατολισμό ΝΑ (140^ο), το μονοπάτι της “Νέας διαδρομής” συνεχίζει χωμάτινο, ευκολοδιάβατο, με κλίσεις ελαφρές. Πολύ γρήγορα ξανοίγει ο ορίζοντας και αποκαλύπτονται πάνω από τα δασοόρια των ελάτων διαδοχικές γυμνές κορυφές και ανάμεσά τους η Μαρόσα, η Λουπάτα και το Αυγό. Να κι ένα πρόχειρο τσίγκινο σκέπαστρο ανάμεσα σε μερικούς ελατοκορμούς.

10:10: Φτάνουμε σε ξέφωτο με την ίδια ευρύτατη θέα σε ελατόδασος και κορυφές. Εδώ κερδίζει τις εντυπώσεις μια ποτίστρα, φτιαγμένη από υλικά εναρμονισμένα στο περιβάλλον: τρεις διαδοχικούς λαξευμένους ελατοκορμούς με συνολικό μήκος τουλάχιστον 20 μέτρων. Άλλο χαρακτηριστικό του τόπου είναι τα αιωνόβια έλατα με τους πανύψηλους κορμούς.

Ανηφορίζει για λίγο το μονοπάτι μέσα σε απόλυτη σκιά. Εξακολουθεί πάντα ξεκούραστη και πολύ ευχάριστη η Νέα διαδρομή. Διασχίζουμε μια πλαγιά κατάφυτη με φτέρες, που ξεπερνούν το μπόι μας σε ύψος. Ανάμεσά τους η μικρή Αθηνά εξαφανίζεται σχεδόν. Η ατμόσφαιρα ευωδιάζει από άρωμα άγριας μέντας. Εμφανίζονται δυο νεαρά σφενδάμια και μετά ένα μεγαλύτερο, τα μόνα σφενδάμια που έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα. Το υψόμετρο έχει φτάσει τα 1.500 μέτρα.

Ακριβώς πάνω απ’ τα κεφάλια μας ορθώνονται αλλεπάλληλα βραχώδη συγκροτήματα, που μετά από έντονες συμπιέσεις στο μακρινό γεωλογικό παρελθόν έχουν αποκτήσει εντυπωσιακούς σχηματισμούς. Ένα κακοτράχαλο και πολύ απότομο μονοπάτι ανηφορίζει για μερικά λεπτά στα ριζά των βράχων.

11:00: Μετά το δύστροπο ανηφοράκι φτάνουμε σ’ ένα ευρύτατο ξέφωτο του ελατοδάσους, κατάφυτο με ψηλά χόρτα, γαϊδουράγκαθα και φτέρες. Μια τενεκεδένια πινακιδούλα πάνω σε ξύλινο πάσσαλο μας κατευθύνει αριστερά με προσανατολισμό ΒΑ (40^ο). Επικουρικά ξεχωρίζουμε πάνω σε κλαδιά έλατων και λευκές, πλαστικές κορδέλες που υποδεικνύουν τη διαδρομή μας. Μερικά λεπτά μετά φτάνουμε σε ποτίστρα που αποτελείται από δυο λαξευμένους κορμούς. Ένα χοντρό λάστιχο διοχετεύει στην ποτίστρα το νερό. Το δοκιμάζουμε. Είναι πολύ ωραίο και δροσερό. Και γίνεται μάλιστα ακόμη πιο κρύο στην πηγή που συναντάμε λίγο πιο πάνω, στη ρίζα ενός γιγάντιου έλατου. Στο τρίτο δεκαήμερο του Ιούλη είναι μεγάλο προνόμιο να συναντάμε σε υψόμετρο 1.560 μέτρων μια τέτοια πηγή νερού και μάλιστα με ικανοποιητική ροή. Ο Κόζιακας ανταμείβει πλουσιοπάροχα την προσπάθειά μας.

Ξεδιψάμε, γεμίζουμε τα παγούρια μας, χαρίζουμε στους εαυτούς μας μια χορταστική στάση στη σκιά και στη δροσιά. Η πορεία μας, ωστόσο, δεν έχει ακόμη φτάσει στο τέλος της. Ανηφορίζουμε με κατεύθυνση Β-ΒΑ (30^ο). Περνάμε δίπλα από έλατα με τεράστιους κορμούς, αληθινά μνημεία της φύσης στους αιώνες. Οι ρίζες μάλιστα ενός ελάτου εξέχουν τόσο πολύ από το χώμα, που θυμίζουν έντονα πλατάνι.

11:45: Αντικρύζουμε μαντρί, φτιαγμένο σε μια μικρή, επικλινή πλαγιά. Μερικά μέτρα πριν από την είσοδο του μαντριού διακρίνουμε το μονοπάτι δεξιά ανηφορικά. Εδώ τα lilium αφθονούν. Ανάμεσα στις φτέρες ξεχωρίζουν κάποια πενταπλά. Ένας μεγάλος, μαυρισμένος κορμός έλατου κείτεται στο χώμα, χτυπημένος από κεραυνό. Πάνω του υπάρχει το γνώριμο τενεκεδένιο σημάδι. Αρχίζει κακοτράχαλο μονοπάτι, πετρώδες και πολύ ανηφορικό. Ανάμεσα στους βράχους φωλιάζουν τούφες ενός είδους πολύ μυρωδάτου, άγριου θυμαριού.

12:00: Σε μερικά λεπτά το τραχύ μονοπάτι τελειώνει.3 ώρες και 5′ μετά την αναχώρησή μας, φτάνουμε στο υψίπεδο Λάκκα Ορνοφωλιάς, στους πρόποδες των ψηλότερων κορυφών του Κόζιακα. Εδώ, σε υψόμετρο 1.720 μέτρων, είναι χτισμένο το πέτρινο καταφύγιο του Ε.Μ.Ο. Τρικάλων. Το όνομα του καταφυγίου είναι αφιερωμένο στον Χ. Χατζηπέτρο, πρωτολειτούργησε το 1959 και στη συνέχεια το 1998. Είν’ ένα όμορφο οίκημα, σε θέση προσηλιακή, προφυλαγμένη από τους βοριάδες. Χτισμένο με πέτρα το καταφύγιο, μπορεί να φιλοξενήσει 20 επισκέπτες του βουνού (1).

Τη στιγμή της άφιξής μας επικρατεί ένας ευχάριστος συνωστισμός. Προέρχεται από καμιά δεκαπενταριά μικρούς ορειβάτες-κατασκηνωτές, που πέρασαν εδώ τη νύχτα με τους ομαδάρχες τους. Τα παιδιά συμμετέχουν σ’ ένα από τα θερινά προγράμματα της ορεινής κατασκήνωσης της TREKKING HELLAS, οι εγκαταστάσεις της οποίας βρίσκονται πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας. Στα πλαίσια των πολλών και ποικίλων δραστηριοτήτων της κατασκήνωσης έχει ενταχθεί και η ανάβαση των παιδιών στον Κόζιακα με διανυκτέρευση στο καταφύγιο Χατζηπέτρου. Με αμπαλαρισμένες τις αποσκευές τους για την επιστροφή, τα παιδιά είναι χαρούμενα και γελαστά, μας μιλούν με ενθουσιασμό για την εμπειρία τους στο βουνό.

­- Μόνο που κρυώσαμε λίγο τη νύχτα, σχολιάζει ένα κοριτσάκι.

Κατευοδώνουμε τα παιδιά και ξαφνικά επικρατεί απόλυτη σιγαλιά. Παρατηρούμε χαμηλά των ωραία κάτοψη των Περτουλιώτικων Λιβαδιών, στα Δ-ΒΔ αγναντεύουμε τα βουνά του Ασπροποτάμου και νότια τις κορυφές των Αγραφιώτικων βουνών. Είν’ ένας υπέροχος τόπος για περισυλλογή και ρεμβασμό.

12:30: Ξεκινάμε για την κορυφή. Πιστεύουμε αρχικά πως είναι μια από τις κακοτράχαλες βραχώδεις απολήξεις στα Α-ΝΑ. Από τη θέση που βρισκόμαστε αυτή δείχνει να είναι η ψηλότερη κορυφή. Πρόκειται βέβαια για μια από τις συνηθισμένες οφθαλμαπάτες, που οφείλονται στην οπτική γωνία του παρατηρητή. Στην πραγματικότητα η υψηλότερη κορυφή του Κόζιακα βρίσκεται ΒΑ του καταφυγίου, μερικές εκατοντάδες μέτρα βορειότερα της προηγούμενης κορυφής.

Ξεκινώντας την πορεία μας, συναντάμε 100 περίπου μέτρα ΝΑ του καταφυγίου ρυάκι με αδύνατη ροή νερού. Είναι η πηγή “Μπακόλα“, που με λάστιχο διοχετεύει το νερό για να καλύψει λίγο χαμηλότερα τις ανάγκες του μαντριού. Στη συνέχεια το μονοπάτι ανηφορίζει με Β σχεδόν διεύθυνση, κατάσπαρτο με πέτρες. Με χαλαρό ρυθμό, λόγω και της αυξημένης πια ζέστης, φτάνουμε σ’ ένα 20λεπτο σε αυχένα, στη βάση της κορυφής. Στα Β-ΒΔ ορθώνεται άλλη μια, ομαλή και ελαφρά χαμηλότερη κορυφή.

Μια μικρή στάση στον αυχένα είναι απαραίτητη, για λίγο νερό και μερικές αναπνοές. Ύστερα ξεκινάμε το τελευταίο τμήμα, αρκετά σαθρό και απότομο ως την κορυφή.

13:05: Έχουμε τη μεγάλη χαρά να βρισκόμαστε στην κορυφή “Αστραπή” ή “Χατζηπέτρος” του Κόζιακα, σε υψόμετρο 1.900 μέτρων. Πάνω στο τσιμεντένιο κολωνάκι της Γ.Υ.Σ. ένα εγχάρακτο μαρμάρινο κομμάτι αναφέρει το όνομα “Χατζηπέτρος” και το υψόμετρο 1.901 της κορυφής. Καθόμαστε όσο πιο άνετα μπορούμε κι αξιοποιούμε με τον καλύτερο τρόπο τα καλούδια της Ζωής που δεν έχουμε αγγίξει στο πρωινό. Αγναντεύουμε ολόγυρά μας τον ορίζοντα. Αυτή είναι μια από τις πιο επιθυμητές ανταμοιβές όσων αξιώνονται ν’ ανέβουν μια κορυφή. Στα Δ και ΒΔ αναγνωρίζουμε κατά σειρά την κορυφή του Αυγού (2.148 μ.), της κοντινότερης Νεράιδας (2.074 μ.) και πιο βόρεια της γνωστής μας από το άρθρο του Ασπροποτάμου Τριγγίας (2.204 μ.).

Στο βάθος του νότιου ορίζοντα αχνοφαίνονται μέσα στην μεσημεριάτικη καταχνιά οι πάμπολλες απολήξεις των ορεινών όγκων των Βορείων Αγράφων. Χαμηλά μόλις διακρίνονται τα Μετέωρα κι ένα τμήμα της Καλαμπάκας, ενώ η πόλη των Τρικάλων είναι αθέατη πίσω από την αχλύ που δημιουργείται από την ζέστη και την υγρασία του κάμπου.

Ωστόσο, όσο κι αν το αεράκι είναι δροσερό, η ζέστη του μεσημεριού είναι δυνατή. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να προφυλαχτούμε στην γυμνή από βλάστηση κορυφή.

13:50: Αρχίζει η επιστροφή.

14:15: Σε 25′ φτάνουμε στο έρημο πια καταφύγιο και συνεχίζουμε χωρίς στάση.

14:50: Σε 1 ώρα βρισκόμαστε μπροστά στην πολυπόθητη πηγή. Παχιά σκιά και παγωμένο νερό που δεν λέμε να το χορτάσουμε. Περνώντας κάτω από την ρίζα του έλατου είναι από τα ωραιότερα βουνίσια νερά που έχουμε δοκιμάσει ποτέ.

16:30: Μετά από εφτάμισι συνολικά ώρες ολοκληρώνεται το εγχείρημα. Αγναντεύοντας από το Μάγεμα τον Κόζιακα μας φαίνεται πολύ πιο γνώριμος, πολύ πιο φιλικός.

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΖΙΑΚΑ: ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Αφετηρία: Περτουλιώτικα Λιβάδια (ξύλινο γεφυράκι).

Υψόμετρο αφετηρίας: 1.200 μ.

Τερματισμός: Κορυφή “Αστραπή” ή “Χατζηπέτρος”

Υψόμετρο τερματισμού: 1.900 μ.

Υψομετρική διαφορά: 700 μ.

Διαδρομή: αρχικά δασικός δρόμος. Στη συνέχεια μονοπάτι.

Χαρακτηριστικά μονοπατιού: Κατά κανόνα χωμάτινο και ευκολοδιάβατο. Κατά τόπους πετρώδες και κακοτράχαλο.

Κλίσεις: Ήπιες, μέτριες και σε κάποια σημεία απότομες.

Βαθμός δυσκολίας: 1-2

Σήμανση: γενικά επαρκής

Αξιοθέατα: Εξαιρετική θέα σε ελατοδάση και γυμνές κορυφές Αγράφων και Πίνδου, πηγή εξαιρετικού νερού, αγριολούλουδα, αιωνόβια έλατα

Χρόνος (χωρίς στάσεις): Ανάβασης ± 3:30′ – Κατάβασης ± 2:30′

Συμπερασματικά: η ανάβαση στην κορυφή του Κόζιακα είναι μια ήπια ορειβατική διαδρομή, που δεν απαιτεί ειδικές ορειβατικές ικανότητες. Αν η ανάβαση και κατάβαση γινόταν συνεχόμενα, χωρίς μεγάλη στάση ή διανυκτέρευση στο καταφύγιο (± 6 ώρες), τότε μια σχετικά καλή φυσική κατάσταση θα διευκολύνει την πραγματοποίηση του εγχειρήματος.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Ευχαριστούμε θερμά τον Κώστα Μπελετσιώτη και τη Ζωή για τη θερμή τους φιλοξενία στο εξαίρετο ορεινό κατάλυμα “ΜΑΓΕΜΑ“. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Κώστα για την συνοδοιπορία του μαζί μας ως την κορυφή.

Ευχαριστούμε επίσης τον Θανάση Λιάκο του Εκδρομικού Μορφωτικού Ομίλου Τρικάλων (Ε.Μ.Ο.Τ.), καθώς και τους Θανάση Σαμούρκα και Μαρία από την κατασκήνωση της TREKKING HELLAS για τις πληροφορίες τους.

Τέλος ευχαριστούμε τον πρωτοποριακό δενδροκαλλιεργητή Κώστα Περιστέρη, καθώς και τον παραδοσιακό μυλωνά Στέφανο Τσιούνη.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1) Κάποια από τα ανωτέρω στοιχεία του καταφυγίου έχουν ληφθεί από το μνημειώδες έργο του Ν. ΝΕΖΗ “ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΒΟΥΝΑ, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ”, ΤΟΜΟΣ 3, σελ. 384.