home Άρθρα Οι αινιγματικές δίδυμες λίμνες Ζερέλια στη Μαγνησία
Οι αινιγματικές δίδυμες λίμνες Ζερέλια στη Μαγνησία

Και ξαφνικά, μερικά χιλιόμετρα πάνω από τον παραθαλάσσιο Αλμυρό, διακόπτεται η συνοχή του Θεσσαλικού κάμπου, τα πρασινισμένα και οργανωμένα σταροχώραφα. Όχι από κάποια εισχώρηση της θάλασσας. Αλλά από δύο στρογγυλωπές κοιλότητες του εδάφους, καλυμμένες με νερό. Είναι οι δίδυμες λιμνούλες «Ζερέλια», σε απόσταση 400 περίπου μέτρων η μια από την άλλη. Παρ’ όλο που είναι μικρούλες -250 μέτρα διάμετρο η μία και μόλις 150 η άλλη- δεν είναι στην ηλικία νεαρές. Σύμφωνα με τους γεωλόγους, η δημιουργία τους οφείλεται σε πτώση μετεωρίτη, 10.000 χρόνια πριν. Κοντά τους βρίσκεται και η «Μαγούλα», ο οχυρωμένος λοφίσκος μιας προϊστορικής ακρόπολης που, παρά το χαμηλό της ύψος εποπτεύει την ορεινή Όθρυ, τον Παγασητικό κόλπο και τον κάμπο του Αλμυρού.

Κείμενο: Κυριάκος Παπαγεωργίου
Φωτογραφίες: Κυριάκος Παπαγεωργίου
Οι αινιγματικές δίδυμες λίμνες Ζερέλια στη Μαγνησία
Κατηγορίες: Φυσικό περιβάλλον
Προορισμοί: ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Μαγνησία

Πάνε χρόνια που πρωτοείδα στον Αλμυρό, σε πινακίδα καφενείου ή ζαχαροπλαστείου, – δε θυμάμαι -, αυτή την άγνωστη, τότε, λέξη που δεν εγνώριζα ούτε σε τι παρέπεμπε ούτε τη σημασία ή τον προσδιορισμό της.

Kαφενείον – Ζερέλια”

Δεν εγνώριζα ακόμη αν ήταν το όνομα αυτό πληθυντικού αριθμού ή θηλυκού γένους. Ρωτώντας αλλεπάλληλα άτομα που λιάζονταν την πλατεία εισέπραττα μονάχα χαμόγελα συμπάθειας και πανωσηκώματα ώμων. Κανείς δεν μπορούσε να με διαφωτίσει, ακόμη και στο ελάχιστο. Κάποιοι ειδήμονες ωστόσο, της περιοχής και της ιστορίας της, μού ανέφεραν, πολύ αόριστα, ότι πρόκειται για μιαν αρχαία πόλη, κάπου έξω από τον Αλμυρό.

Επιστρέφοντας στη βάση μου, άνοιξα όσα κιτάπια της ιστορικής Μαγνησίας βρισκόντουσαν στη βιβλιοθήκη μου, καθώς κι εκείνον τον υπέροχο τόμο, με τον τίτλο “Το χρονικό ενός πολιτισμού – Η ΜΑΓΝΗΣΙΑ” που επιμελήθηκαν ο καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γ. Χουρμουζιάδης, η Ζαγοριανή διδάκτωρ, τότε, της Φιλοσοφικής Σχολής της Θεσσαλονίκης Π. Ασημακοπούλου – Ατζακά και ο αείμνηστος λαογράφος του Πηλίου Κίτσος Μακρής.

Υπήρχε σε κείνο τον τόμο μια μικρή απειροελάχιστη αναφορά και καταγραφή των λιμνών με αυτό το όνομα, αλλά και μία ωραία φωτογραφία, δίχως όμως καμία άλλη τοπογραφική ή μνημειακή αναφορά.

Εδινε μάλιστα και το χοντρικό στίγμα της περιοχής – στον κάμπο του Αλμυρού.

Απέμενε στην αφεντιά μου να πάρω τον κάμπο και να σαρώσω τα σπαρμένα ή αθέριστα λιβάδια της αλμυριώτικης επικράτειας για να πετύχω τις λίμνες αυτές και να βρω το αληθινό τους στίγμα.

Κι αυτό έκαμα. Είπα ότι πάνε αρκετά χρόνια. Είχα όρεξη που την τροφοδοτούσε η άγνοια τόσων ανθρώπων της περιοχής, αλλά και η δική μου περιέργεια κι η αγωνία που, τόσες φορές στις ελληνικές μου περιπλανήσεις, έφερε όμορφα αποτελέσματα και ευδαιμονικές ανακαλύψεις.

“Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει…”, συλλογιζόμουνα.

 

Από πού όμως ν’ αρχίσεις, αλλά κι αν αρχίσεις από κάπου, πώς και κατά πού να συνεχίσεις. Είναι κι αυτό το βασανιστικό ερώτημα κι η αγωνία που συνέχει κάποιον, ειδικά όταν ψάχνει στον ατέλειωτο και ατέρμονο ελληνικό κάμπο…

Κατευθύνθηκα προς την Ευξεινούπολη. Μη φανταστείτε ότι ήταν η πρώτη φορά που ψαχούλευα στις γυμνές προθήκες των σπαρτών και των λιβαδιών του αλμυριώτικου κάμπου για κάποιο σημάδι, ένα κάτι που θα με πονήρευε στην αναζήτησή μου εκείνη. Αλλά κάποια φορά είδα μια μικρή πινακίδα, στις παρυφές του χωριού αυτού που απέχει από τον Αλμυρό μόλις δύο χιλιόμετρα και σήμερα μάλιστα έχει σχεδόν ενοποιηθεί με αυτόν (*).

Η πινακίδα έγραφε “Προς Αγ. Νικόλαο” και ο δρόμος, που έδειχνε το βέλος, έστριβε απότομα έξω από το χωριό κι ήταν καλοπατημένος.

Ξέρετε τί συμβαίνει με τους ελληνικούς χωματόδρομους. Πρέπει να αποκτήσεις ειδική εξοικείωση με την ποιότητα, το πλάτος και την αναφορικότητα των υλικών που έχουν χρησιμοποιηθεί για τη διάνοιξη και τη συντήρησή τους, ώστε να μπορείς να υπολογίσεις το μήκος και τη χρηστικότητά τους. Αν δηλαδή έχουν γίνει για να εξυπηρετούν κάποιους κοντινούς ιδιοκτήτες ή εκμεταλλευτές αγροτικών χρήσεων ή έχουν μεγάλη προοπτική…

Ο χωματόδρομος αυτός έδειχνε πως ανήκε στη δεύτερη κατηγορία δρόμων. Διάνυσα μιαν απόσταση χιλίων περίπου μέτρων σε ευθεία κι έπειτα κατηφόρισα απότομα δεξιά για να βρεθώ σε λίγο και σχεδόν απότομα μπροστά σε ένα αδιάβατο ρέμα μεγάλου όγκου και ποσότητας νερών. Ηταν Μάρτης μήνας.

Τα σπαρμένα χωράφια της ελληνικής πατρίδας χλοϊσμένα και καταπράσινα. Ωραία εικόνα. Παρότι δεν διέθετα ψηλό αμάξωμα. δοκίμασα να περάσω τη ροή του νερού με γρήγορη ταχύτητα και πλάγια κίνηση.

Τα κατάφερα κι άρχισα σιγά – σιγά να ορθοτομώ τα πράσινα χωράφια διασχίζοντας τεράστιες εκτάσεις με το ελληνικό βαμβάκι, το τριφύλλι και την κριθή.

Αφησα το αμάξι αμέσως μετά το χείμαρρο και πήρα το δρόμο με τα πόδια.

Ο καιρός ήταν καλός, αλλά είχε προηγηθεί δυνατή βροχόπτωση. Οι παρυφές του δρόμου ήταν πλημμυρισμένοι και οι παράπλευροι ζωχοί θεριεμένοι κι ευτραφείς, ενδεχομένως από τα λιπάσματα και τις τοξίνες για τα σιτηρά. Λίγα βατράχια, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, είχαν ξεμυτίσει στο χωμάτινο οδόστρωμα κι αναπηδούσαν ευτυχισμένα.

Περπατούσα σε ένα τοπίο καθαρό, ευδιάκριτο, ανοιχτό και προ πάντων ευέλικτο κι ευχάριστο, όχι συνηθισμένο στους πεζοπόρους που ελίσσονται και βαδίζουν είτε σε δασικούς δρόμους είτε σε μονοπάτια ορεινών ή ημιορεινών διαδρομών.

Εκαμα άλλα δύο χιλιόμετρα έτσι, όταν πια είχα αποξεχαστεί, ως προς τον προοπτικό μου στόχο και μάζευα ραδίκια και ζωχούς. Ξαφνικά από δεξιά μου σχεδιάστηκε ένα ωραίο ελαιόκτημα, περιποιημένο και όμορφα κλαδεμένο. Το λιόφυτο είχε κατηφορική κλίση και πίσω από τις τελευταίες κορυφές των δέντρων φάνηκε η γαλαζωπή άκρη ενός στάσιμου ή λιμνασμένου νερού. Αφησα το δρόμο που βάδιζα και κινήθηκα κάθετα στον άξονα του λιόφυτου κατηφορίζοντας προς την άκρη του. Τελειώνοντας το ελαιόκτημα υψώνονταν μια ευμεγέθης σειρά καλαμιώνων, συνηθισμένος προάγγελος σημαντικής υδάτινης παρουσίας. Στην άκρη του κτήματος διακρίνονταν ένα μονοπάτι, περιφερειακό, που ελίσσονταν ανάμεσα στους καλαμιώνες και το ελαιόκτημα. Κινήθηκα με υψωμένες τις κεραίες του βλέμματος, αλλά και της κεντρισμένης περιέργειας. Και, ώ του θαύματος, που λένε, σε λίγο διαγράφηκε από τα δεξιά μου η μαγική εικόνα μιας εκπληκτικής λιμνούλας που περιβάλλονταν από καλαμολύγαρα και διαταράσσονταν από στριγγές κλαγγές πουλιών και βατράχων.

Ολο το φάσμα της ειρηνικής αυτής λιμνούλας ξεκαθάρισε, αφού υψώθηκα από τα χείλη του επιπέδου της ως τα κράσπεδα του χλοϊσμένου κοίλου, από όπου πια το βλέμμα αγκάλιασε τον κυκλικό της περίγυρο. Η λιμνούλα αυτή, που βέβαια ήταν η μικρότερη από τις δύο αρχαίες λίμνες των Ζερελίων, αναπτυσσόταν σε βαθουλωμένο επίπεδο και δεν είχε τη στόφα και ούτε έμοιαζε καθόλου με τις εποχιακές λιμνούλες ούτε με τις τεχνητές παρόμοιες, για τη συλλογή των ομβρίων.

Είναι αλήθεια πως αιφνιδιάστηκα. Ωστόσο προχώρησα κατά μήκος της κυκλικής κοίτης και εισχώρησα στις καλαμιές, για να πετύχω κανένα παρυδάτιο σε ξεχασμένη στάση. Το νερό ήτανε θολό, αλλά βάθαινε απότομα. Κινήθηκα πιο ψηλά από τα χείλη του περιφερειακού κοιλώματος της λίμνης κι έτσι κατάφερα να πάρω μια καθολική εικόνα του μεγέθους και της ομορφιάς της.

Καθώς περιφερόμουνα από τη νότια πλευρά και φυσικά είχα λησμονήσει ότι οι λίμνες ήτανε δύο, διαπίστωσα ότι το ανώτερο επίπεδο του περιφερειακού λόφου ήταν λίγο απομακρυσμένο και έμοιαζε τραπεζοειδές. Είχε επίπεδη επιφάνεια και παρέπεμπε σε ύψωμα όμοιο με μακεδονική τούμπα. Ανηφόριζαν σε αυτό δυο αμαξιτές ροδιές που έσβηναν λίγο πριν από την κορυφή του λόφου.

Αμέσως θυμήθηκα τις εξηγήσεις και τα χαρακτηριστικά που έδινε ο Χουρμουζιάδης για την ανακάλυψη και ταυτοποίηση των αρχαίων αυτών οικιστικών λόφων, προϊστορικής προέλευσης.

Πρώτη παρατήρηση, το τραπεζοειδές ή μαστοειδές σχήμα του λόφου.

Δεύτερη παρατήρηση, η βλάστηση στις παρειές του λόφου και στην κορυφή του τραπεζιού.

Τρίτη παρατήρηση, η παρουσία σκόρπιων κεραμεικών οστράκων και οι διάφορες τομές και ραβδώσεις που δημιουργήθηκαν από την εκμετάλλευση της γης ή τις πολιτιστικές αποθέσεις (απορρίματα ή λείψανα καταστροφών).

 

Φτάνοντας σε κάποιο ύψος του λόφου, από τη νοτιοδυτική πλευρά του, φάνηκε να πλέει μέσα σε ένα χρυσίζον και λαμπερό φως λόγω του μεσημεριού η δεύτερη και μεγαλύτερη λίμνη που έμοιαζε ξαπλωμένη και ραχάτισα νεράϊδα του καταπράσινου κάμπου. Όμως κι αυτή η λίμνη ήταν σχετικά βαθουλωμένη και όχι ορατή από κανονικό ύψος. Επρεπε να βρεθεί κανείς στο ύψος του λόφου που μεσολαβούσε, για να τις δει.

Αλαφιάστηκα. Όμως συνέχισα τον ανήφορο ως την κορυφή της τούμπας, από όπου βέβαια, πίστευα, πως θα είχα πανεποπτική εικόνα και των δύο λιμνών. Οντως…

Η εικόνα, η μαρτιάτικη εικόνα των λιμνών, από το ύψος της αρχαίας “μαγούλας” – γιατί επρόκειτο για την ακρόπολη μιας παλιάς και ζωτικής οχύρωσης- με εξέπληξε και με έθελξε απροσδόκητα.

Μαγούλα, αποκαλούν στη Θεσσαλία, οι αρχαιολόγοι και οι ντόπιοι πλέον, το μικρό και σχεδόν ανεπαίσθητο ύψωμα μια οχυρωμένης ακρόπολης, στην οποία ζούσε τα παμπάλαια χρόνια ένας γηγενής αγροτικός πληθυσμός που καλλιεργούσε κι εκμεταλλεύονταν τη γύρω περιοχή και τα βράδια, για λόγους ασφαλείας, από τις επιδρομές των πειρατών, συνωστίζονταν στην οχυρωμένη “κοιλιά” της ακρόπολης.

Ο οικισμός αυτός θεωρείται από τους ειδήμονες και τους αρχαιολόγους Προϊστορικός και εκτιμάται ότι κατοικούνταν από τη Μέση Νεολιθική Περίοδο μέχρι την Εποχή του Χαλκού.

Ξέχασα τις λίμνες και βάλθηκα να περιτριγυρίζω το ύψωμα της μαγούλας, η θέση της οποίας ήταν κάτι παραπάνω από νευραλγική και κορυφαία, καθώς επόπτευε ολόκληρο τον κάμπο του Αλμυρού, τον Παγασητικό κόλπο και ολόκληρο το βουνό της Οθρυος, με όλα τα περάσματα και όλους τους παρακείμενους χείμαρρους και τα ρέματα.

Ομορφα λιβάδια, λόγω εποχής, διακεκομμένα από ζωγραφιστά κι ευέλικτα ρεματάκια, βελανιδιές και αγριοκορομηλιές που κατάστιζαν με τη θαλερή κορμοστασιά τους την εύκρατη χλόη, αλλά προ πάντων η ιμπρεσσιονιστική τομή των δύο λιμνών αναμέσο του θεοκρίτειου κλίματος και του δροσερού ύφους του αγροτικού τοπίου θέρμαναν την ψυχή μου και με ανύψωσαν από τούτο το ταπεινό κι απέριττο αγροτικό σκήνωμα ως τα ουράνια της ψυχικής ευφορίας και γαλήνης.

Ετρεξα ύστερα έμφορτος από όλο το οπλοστάσιο της ευδαίμονος περιαγωγής στο κύκλωμα της μεγάλης λίμνης. Το περιεργάστηκα, το χάρηκα, εμποτίστηκα από τη θαλπωρή και το νεύμα του. Σειρές από δέντρα, θάμνους, χλόη και καλαμιές περιέζωναν τη σπουδαία αυτή φυσική λίμνη. Ένα υποτυπώδες μονοπατάκι στον περίγυρο της λίμνης με έφερε γύρω – γύρω και με βοήθησε να αποτυπώσω όλες τις λεπτομέρειες και τους γραφικούς κανόνες της πολύπλευρης αυτής γεωγραφικής και οικοτοπικής λεκάνης του κάμπου.

 

Πήγα και ξαναπήγα πολλές φορές στις δύο λίμνες Ζερέλια από τότε. Μια από τις επόμενες φορές διαπίστωσα ότι τις λίμνες τις υιοθέτησε το 2ο Γυμνάσιο του Αλμυρού και τοποθέτησε μάλιστα, με τη συνδρομή των καθηγητών του, αλλά και κάποιων ανθρώπων που νοιάζονται για την περιοχή, ένα ξύλινο παρατηρητήριο των πουλιών και του τέλματος της λίμνης, το οποίο βέβαια, όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, που δεν συντηρούνται, σε μια από τις επόμενες φορές καταστράφηκε.

Ως την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, τίποτα ουσιαστικό και ωφέλιμο δεν έχει γίνει στην περιφέρεια των δύο λιμνών και στο ύψωμα του λόφου της αρχαίας μαγούλας. Κάποιες ανασκαφές που ξεκίνησαν, σταμάτησαν στη γένεσή τους. Αποκάλυψαν μερικά θραύσματα και υπόσκαφα τειχία, αλλά παρέμειναν – και παραμένουν – για χρόνια σκεπασμένα με τα νάϋλον καλύμματα.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η πρώτη ανασκαφική έρευνα έγινε το 1912 από τον Wace κι έκτοτε η ελληνική πολιτεία – όπως σε πλήθος περιπτώσεων πολιτισμού και ιστορίας – εσιώπησε.

 

Κάθε εποχή έχει τη δική της ομορφιά και μαγεία στην περιοχή ετούτη. Αξίζει κανείς να την περιηγηθεί σε όλες τις εποχές, γιατί θα διαπιστώσει άλλο ύφος και ασφαλώς διαφορετικό χρώμα, κατά περίπτωση, αλλά και κάθε φορά μια αλλιώτικη και γλυκιά νότα εποχικού ρεμβασμού και νοσταλγίας.

Oι δύο λίμνες αποτελούν ένα ισχυρό πόλο βιότοπου πουλιών, ερπετών, ψαριών και παρόχθιων οργανισμών. Ωστόσο δεν έχει καταγραφεί αυτός ο διπολικός υδροβιότοπος ούτε από την επίσημη πολιτεία, για περαιτέρω διερεύνηση και προστασία, αλλά ούτε και από τις οργανώσεις και τα συμβούλια των διάφορων υδρολογικών οργανισμών και της ορνιθολογικής εταιρίας.

Η πλούσια πανίδα του όμως, όπως και η ιδιότυπη χλωρίδα του τελούν σε καθεστώς απόλυτης αδράνειας και αναποτελεσματικής προστασίας. Όλα είναι αφημένα στην τύχη του οικοσυστήματος και στην καλή θέληση μερικών ιδιωτικών πρωτοβουλιών της τοπικής κοινωνίας.

 

Για τις λίμνες Ζερέλια λέγονται πολλά. Μόλις τον Μάϊο του 2011 επιστημονικές έρευνες και ανακαλύψεις έφεραν στο φως την αιτία της δημιουργίας των λιμνών, που τοποθετείται πριν από … 10.000 χρόνια (όπως το διαβάζετε), όταν έπεσε στην περιοχή μετεωρίτης που γέννησε με την πρόσκρουσή του στη γη τους δύο κρατήρες. Εως τότε οι μελέτες και οι έρευνες που είχαν γίνει για την ταυτότητα και την προέλευση των δύο λιμνών έδειχναν ότι η δημιουργία τους οφείλονταν σε ηφαιστειακή έκρηξη.

Τη σπουδαία αυτή ανακάλυψη έκαμαν οι ερευνητές Ευάγγελος Λάγιος, καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ο Ντήτριχ Φόλκερ, καθηγητής στο Ινστιτούτο Ορυκτολογίας και Πετρολογίας του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης. Μάλιστα οι δύο ερευνητές που ασχολήθηκαν πετρολογικά και ορυκτολογικά με την περιοχή, για να καταλήξουν στις διαπιστώσεις που αναφέρονται, έχουν ως επόμενο βήμα τους την έρευνα του εσωτερικού των λιμνών και το δειγματισμό υλικού πετρωμάτων και άλλων υπολειμματικών στοιχείων για την περαιτέρω μελέτη και διεργασία της τεκμηρίωσης.

Η όλη μελέτη, όπως μας πληροφόρησε σχετική έρευνα και συνέντευξη που παρουσίασε η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, έγινε και γίνεται με την οικονομική υποστήριξη του Ιδρύματος Λάτση στο πλαίσιο του προγράμματος ερευνών της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

 

Οι δύο λίμνες Ζερέλια απέχουν μεταξύ τους τετρακόσια μέτρα περίπου, ενώ από βορρά αναπτύσσεται η Προϊστορική Μαγούλα. Η μεγαλύτερη λίμνη, που βρίσκεται δυτικά της ακρόπολης, έχει βάθος οκτώ μέτρα και διάμετρο 250 μέτρα, προσχειλώνεται δε με τη χλόη, ενώ η μικρότερη, που βρίσκεται νότια της ακρόπολης, έχει βάθος έξη περίπου μέτρα και διάμετρο 150 μέτρα και περιβάλλεται από χωμάτινο κράσπεδο. Τη λίμνη περιβάλλουν καλαμιώνες, λυγαριές και βατομουριές, με ωραία φραμπουάζ. Στο ανατολικό χείλος της μεγάλης λίμνης υπάρχει μια λωρίδα με πολύ ωραία καβάκια και αγριοσυκιές.

Για να επισκεφτεί κανείς τις δύο λίμνες και κυρίως για να τις εντοπίσει, αφού μέχρι σήμερα, άγνωστο για ποιό λόγο, οι τοπικές διοικητικές και πολιτιστικές υπηρεσίες την αγνοούν κατάφωρα και σκανδαλωδώς, ώστε να μη τις επισημαίνουν σημειολογικά, θα πρέπει να πάρει τον τελευταίο, από την ανατολική πλευρά του χωριού, ευθύ ασφαλτόδρομο της Ευξεινούπολης, με το όνομα “Οδός Παύλου Μελά” και να κατευθυνθεί νότια, έως ότου αντιληφθεί μία πινακίδα με την ένδειξη “Προς Αγιο Νικόλαο”. Από το σημείο εκείνο θα πρέπει να στρίψει ακολουθώντας την κατεύθυνση αυτή, να περάσει από πολλές ανασταλτικές λακκούβες και να καταλήξει σε ήπια κάθοδο προς την κοίτη ενός χειμάρρου. Θα τον περάσει – τον χείμαρρο – αν ο καιρός και το ρεύμα το επιτρέπει και στη συνέχεια θα ανηφορίσει στον ίδιο αυτό χωματόδρομο, με νότια διεύθυνση, ώσπου να φτάσει σε ελαιοπερίβολο, από τα δεξιά του. Στη νότια άκρη του περιβολιού αυτού φεύγει δυτικά δευτερεύων χωματόδρομος που περνάει νότια από τη μικρή λίμνη και καταλήγει στις παρυφές της Μαγούλας, σε δυτική προβολή της οποίας βρίσκεται η δεύτερη μεγαλύτερη από τις δύο λίμνες.

 

Επιστέγασμα των προσπαθειών εντοπισμού, περιπλάνησης και διερεύνησης του θαυμάσιου οικοσυστήματος των δύο λιμνών, μπορεί να αποτελέσει, επιστρέφοντας από τα Ζερέλια προς Ευξεινούπολη, η επίσκεψη έξω από το χωριό, ενός πανέμορφου δασικού χώρου, περιπάτου και αναψυχής, του δάσους με το όνομα Κουρί (**), που κατά τη γνώμη μου συνιστά μαζί με τις λίμνες ένα δίπολο ενδιαφέροντος ποικίλης ψυχαγωγίας στην άγνωστη περιοχή του Αλμυρού. Αρνητικό στοιχείο του αισθητικού χώρου η ύπαρξη και λειτουργία κέντρου διασκέδασης και δεξιώσεων μέσα στο δάσος, πράγμα που υπογραμμίζει την ευκολία, το χρηματισμό και την καταστρατήγηση των όρων ίδρυσης ενός συστήματος αισθητικής διακύβευσης από τις τοπικές αρχές. Αλλά είπαμε, στην Ελλάδα ζούμε… Σε μια χώρα όπου δεν τιμούμε τη φύση και δε σεβόμαστε το χώρο που δόθηκε για την επιβίωσή μας. Γι αυτό και κυκλοφορούμε μέσα στο δάσος με όλα τα κυβικά που δανειστήκαμε για να επιδειχτούμε…

Αν όμως παρακάμψετε τη βαβούρα των αραχτών στο δήθεν αναψυκτήριο και εισχωρήσετε βαθύτερα στο δάσος από περιποιημένους χωματόδρομους, μπορεί κα να συναντήσετε, διασχίζοντας τους τέσσερις άξονες του αισθητικού δάσους βελανιδιάς και να διασταυρωθείτε με μερικά από τα πολύ χαριτωμένα ζαρκάδια και ελάφια του δάσους που ζουν σε ημιάγρια κατάσταση, εφυαλωμένα βέβαια στο περιχαρακωμένο αισθητικό αυτό δάσος.

 

 

Yπόδειγμα προσέγγισης των Λιμνών:

Aπό την οδό Παύλου Μελά της Ευξεινούπολης ξεκινάει η διαδρομή μας.

Στα οκτακόσια μέτρα (0,8 Km) στρίβουμε δεξιά προς Αγιο Νικόλαο.

Στα χίλια μέτρα (1,0 Km) φτάνουμε σε ποτάμι. Το διασχίζουμε.

Στα 1.200 μέτρα (1,2 Km) βρίσκουμε διασταύρωση και πηγαίνουμε ευθεία και όχι δεξιά.

Στα 2,1 Km βρίσκουμε άλλη διασταύρωση και ακολουθούμε την ευθεία και όχι αριστερά.

Στα 3,4 Km βρίσκουμε κι άλλη διασταύρωση κι ακολουθούμε ευθεία πορεία και όχι αριστερά.

Στα 3,6 Km στρίβουμε δεξιά κι αφήνουμε την ευθεία παίρνοντας έναν κόκκινο χωματόδρομο που ύστερα από λίγο γίνεται κατηφορικός, ενώ περνάμε ψηλά κι αριστερά από τη μικρότερη λίμνη.

Στα τέσσερα χιλιόμετρα από τη στροφή της Παύλου Μελά (4,0 Km) φτάνουμε στο ύψωμα της αρχαίας Μαγούλας και δεξιά από τη μεγάλη λίμνη.

 

Το δάσος Κουρί της Ευξεινούπολης κλείνεται σε μιαν έκταση 1.150 στρεμμάτων, μέσα στην οποία συνυπάρχουν εφτά (7) είδη βελανιδιάς. Στο περιβάλλον του ζουν ελεύθερα ζαρκάδια και μερικά ελάφια.

Εχουν δημιουργηθεί με σεβασμό στο περιβάλλον και δύο μικρές λίμνες, στις οποίες ζουν υδρόβιες χελώνες (νεροχελώνες), ενώ κατά καιρούς διαβιούν και πολύ όμορφοι κύκνοι, χήνες, πάπιες και παγώνια.

Το δάσος που βλέπετε σήμερα αποτελεί υπόλειμμα ενός τεράστιου κι εκτεταμένου δάσους που στην αρχαιότητα έπιανε από τις παρυφές της Οθρυος μέχρι και τη θάλασσα.

Η σημερινή μορφή και έκταση του δάσους είναι συνέπεια της δήθεν εξορθολογισμένης ανθρώπινης παρέμβασης στο περιβάλλον (καλλιέργειες και ιδιοκτησίες) και χαρακτηρίζει την αφανιστική ταυτότητα των καιρών…

back-button
next-button
limnes-zerelia limnes-zerelia_1 limnes-zerelia_2 limnes-zerelia_3 limnes-zerelia_4 limnes-zerelia_5 limnes-zerelia_6 limnes-zerelia_7 limnes-zerelia_8 limnes-zerelia_9 limnes-zerelia_10 limnes-zerelia_11 limnes-zerelia_12 limnes-zerelia_13
Οι Εκδρομές μας
back-button
next-button
Διάσχιση στο Στρατονικό Όρος
23/02/2025-23/02/2025
Μια χειμωνιάτικη διάσχιση στο γοητευτικό Στρατoνικό Όρος το οποίο, αν και δεν είναι ούτε τόσο ψηλό (η κορυφή στα 850μ) ούτε τόσο γνωστό στην ορειβατική κοινότητα, κρύβει μέσα του άπειρες ομορφιές. ...
Το Δελφικό Τοπίο και το Στοιχειό της Χάρμαινας
01/03/2025-03/03/2025
Ο Δίας άφησε δύο αετούς, έναν προς την Ανατολή και έναν προς τη Δύση κι αυτοί συναντήθηκαν στους Δελφούς, κάνοντάς τους το κέντρο του κόσμου. Στο μνημείο αυτό της παγκόσμιας κληρονομιάς θα βρεθούμε...
Παλάτι Αιγών & Ελατοχώρι
16/03/2025-16/03/2025
Όταν η φύση “ντύνεται” στα καλύτερά της, στον κάμπο της Ημαθίας οι ανθισμένες ροδακινιές μεθούν τις αισθήσεις μας με τα χρώματα και τ’ αρώματά τους. Και λίγο πιο πάνω το «Βασίλειον» των Αιγών, τ...
Μπέλλες & Λίμνη Δοϊράνη
30/03/2025-30/03/2025
Μια εκδρομή στις κρυμμένες ομορφιές, αλλά και στην γεμάτη ιστορία, περιοχή των συνόρων. Ο εντυπωσιακός καταρράκτης των Μουριών, ύψους 18 μέτρων, είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, σε ένα κατάφυτο δασ...
Ρέμα Αγίας Κόρης Ολύμπου & Παναγία Κονταριώτισσα
13/04/2025-13/04/2025
Μια ανοιξιάτικη υπέροχη κυκλική διαδρομή στους πρόποδες του Ολύμπου, μέσα σε πυκνό δάσος με καταρράκτες και βάθρες, στο ρέμα της Αγίας Κόρης, κι ένα βυζαντινό μνημείο, το αρχαιότερο της Πιερίας,  η...
Πάσχα στη Νάξο
17/04/2025-21/04/2025
«Αν ο παράδεισος ήταν στη γη, τότε θα ήταν εδώ» όπως χαρακτήρισε το νησί ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του Αναφορά στον Γκρέκο.   Όλος ο κόσμος σ’ ένα νησί... Η Νάξος η πανέμορφη, με το...
Σαλπάρουμε για ένα ονειρικό ταξίδι στις Σποράδες με τον «IOLKO»
14/06/2025-21/06/2025
Το καλοκαίρι θέλει ανεμελιά, χαλάρωση, ελευθερία, βουτιές σε ερημικές παραλίες, αεράκι και αλμύρα, ξάπλες κάτω από τον έναστρο ουρανό, και καλή παρέα.   Για όλους εμάς που λατρεύουμε τη ...
Από την κοσμοπολίτικη Σαντορίνη στη γαλήνια Ανάφη
23/06/2025-30/06/2025
Τι να πρωτοπεί κάποιος για έναν τόπο που δίκαια θεωρείται από τα συναρπαστικότερα και πιο πολυφωτογραφημένα τοπία της υδρογείου;  Έναν τόπο που η κάθε στιγμή είναι πολύτιμη για την όραση και τον νο...
Αστυπάλαια, η πεταλούδα του Αιγαίου
08/07/2025-15/07/2025
Η πεταλούδα του Αιγαίου, η Αστυπάλαια, ένα από τα πιο όμορφα νησιά των Δωδεκανήσων, θα μας ενθουσιάσει με την εντυπωσιακή Χώρα της, τις μαγικές παραλίες, αλλά και τον ιδιαίτερο γαστρονομικό πλούτο ...
Ρόδος & Καστελλόριζο
12/09/2025-19/09/2025
Ένα ταξίδι μοναδικό στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας.   Στη Ρόδο, το νησί των ιπποτών, θα βρεθούμε και θα ταξιδέψουμε σε άλλες εποχές όταν, περνώντας τη μεσαιωνική πύλη της Παλιάς Πόλη...
Close Καλάθι Αγορών
Close
Close
Categories
Newsletter

Newsletter

Κάνε εγγραφή για να λαμβάνεις τα προγράμματα των εκδρομών μας και δωρεάν τα άρθρα μας για νέους προορισμούς.

Please wait...

Σας ευχαριστούμε για την εγγραφή!