Ήταν τον Αύγουστο του 86 όταν για τελευταία φορά ανέβηκα στον Όλυμπο.Σύντροφος μου μόνοι μας και αναντικατάστατος ποιος άλλος ο 75χρονος πια πατέρας μου. Φυσιογνωμία σεβάσμια και η αγαπητή σε όλους τους ορειβάτες. ακόμα και τώρα οι παλιοί οκτώ χρόνια μετά το θάνατο του αναπολούν με νοσταλγία και συγκίνηση την αγνή ψυχή το πηγαίο χιούμορ την αισιοδοξία και τη συντροφικότητα του. Είχα τόσο πολλή ταύτιση τον Όλυμπο με τον πατέρα μου που μετά το θάνατο του έπαψαν ξαφνικά να με συγκινούν οι κορυφές και τα μονοπάτια του. Καθώς περνούσαν τα χρόνια η νοσταλγία γινόταν βασανιστική. Άλλοτε πρόβαλε στα μάτια μου το οροπέδιο των Μουσών με τις απαλές θηλυκές καμπύλες του και άλλοτε αγκομαχούσα στην ανάβαση της Σκούρτας. Άλλοτε πάλι ένιωθα να μου λείπει η ανταγωνιστική σχεδόν σχέση μου με το φαρμακερό βόρεια που σχεδόν μόνιμα σάρωνε κορφές και αυχένες.
Πέρασαν έτσι εννιά ολόκληρα χρόνια και ξαφνικά όλα μέσα μου ξεκαθάρισαν. Θα ‘ταν αυτή μία ανάβαση αφιέρωμα στη μνήμη του πατέρα μου. Εμπρός λοιπόν ας πάρουμε ξανά τα γνώριμα μονοπάτια και ας ακολουθήσουμε τα αργά και σίγουρα βήματα του αξέχαστου μπάρμπα -Δημήτρη.
Ήταν τον Αύγουστο του 86 όταν για τελευταία φορά ανέβηκα στον Όλυμπο.Σύντροφος μου μόνοι μας και αναντικατάστατος ποιος άλλος ο 75χρονος πια πατέρας μου. Φυσιογνωμία σεβάσμια και η αγαπητή σε όλους τους ορειβάτες. ακόμα και τώρα οι παλιοί οκτώ χρόνια μετά το θάνατο του αναπολούν με νοσταλγία και συγκίνηση την αγνή ψυχή το πηγαίο χιούμορ την αισιοδοξία και τη συντροφικότητα του. Είχα τόσο πολλή ταύτιση τον Όλυμπο με τον πατέρα μου που μετά το θάνατο του έπαψαν ξαφνικά να με συγκινούν οι κορυφές και τα μονοπάτια του. Καθώς περνούσαν τα χρόνια η νοσταλγία γινόταν βασανιστική. Άλλοτε πρόβαλε στα μάτια μου το οροπέδιο των Μουσών με τις απαλές θηλυκές καμπύλες του και άλλοτε αγκομαχούσα στην ανάβαση της Σκούρτας. Άλλοτε πάλι ένιωθα να μου λείπει η ανταγωνιστική σχεδόν σχέση μου με το φαρμακερό βόρεια που σχεδόν μόνιμα σάρωνε κορφές και αυχένες.
Πέρασαν έτσι εννιά ολόκληρα χρόνια και ξαφνικά όλα μέσα μου ξεκαθάρισαν. Θα ‘ταν αυτή μία ανάβαση αφιέρωμα στη μνήμη του πατέρα μου. Εμπρός λοιπόν ας πάρουμε ξανά τα γνώριμα μονοπάτια και ας ακολουθήσουμε τα αργά και σίγουρα βήματα του αξέχαστου μπάρμπα-Δημήτρη.
___
Το pdf αρχείο του άρθρου αυτού έχει σκαναριστεί σε υψηλή ανάλυση, αυτούσιο, από την έντυπη έκδοση του τεύχους.
)
