Ο Πλακιάς και οι παραλίες Ροδάκινου

Η γραφική πόλη του Λιβυκού Ρεθύμνου και οι εκπληκτικές παραλίες του, που ανοίγουν σαν βελουδένιες αγκαλιές δεξιά κι αριστερά από την πανέμορφη βεντάλια του Δήμου Φοίνικα.

Ας ονομάσουμε λοιπόν τον Πλακιά μήτρα του ρεθυμνιώτικου νότου, αφού συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ρεύμα επισκεπτών από όλο το νότιο Ρέθυμνο, και τις εξοχές του – παραλίες, ακτές, κάβους, λόφους, φαράγγια, γκρεμούς, φιόρδ και γεωλογικά παράδοξα – ας τα βαφτίσουμε κοπέλια του.

Για να φτάσει κανείς στον Πλακιά και να στρατοπεδέψει οπουδήποτε γύρω από αυτόν, υπάρχουν τρεις αφετηρίες: H πρώτη είναι το ίδιο το Ρέθυμνο, από την έξοδο Ατσιπόπουλου – Αρμένων, μέσω Κοξαρέ, φαραγγιού Κοτσυφού και Λευκογείων. Η δεύτερη από τα Χανιά μέσω Βρυσών, διάβασης Ίμπρου, Φραγκοκάστελου και Ροδάκινου και η τρίτη από τον κάμπο της Μεσσαράς μέσω Τυμπακίου, Κρύας Βρύσης, Σπήλι, Μυξόρουμα και φαραγγιού Κοτσυφού.

Εκείνο που παρατηρεί κανείς προσεγγίζοντας το ανάγλυφο της περιοχής του Πλακιά είναι η πολυτροπική σύνθεση του τοπίου, που περιέχει τα πάντα. Υπέροχες παραλίες, παραδοσιακά χωριά, φαράγγια, ολόγυμνα βουνά, πύργους, μοναστήρια, βραχώδη γεωλογικά φαινόμενα και όρμους δαντελένιους.

Διαθέτει πλούσια υποδομή σε υπηρεσίες, αγαθά και διαμονή, όπως και καλή επικοινωνία με το πλησιόχωρο υπαίθριο περιβάλλον.

Πόσοι είδαν συνολικά – και όχι συνοπτικά – το θαύμα αυτό του Πλακιώτικου ορίζοντα για να το εκτιμήσουν,  και πόσοι απέκτησαν μια σχεδόν πληρότητα γνώσης, εκτίμησης κι αισθητικής απόλαυσης του ιδιαίτερου και χαρισματικού αυτού τόπου, που αποκαλύπτει τα μυστικά του περιστασιακά και με τη μέθοδο του φύλλου κατά τη γνωστή θεωρία: φύλλο το φύλλο αποκαλύπτονται οι ομορφιές και οι ιδιαιτερότητες του πλακιώτικου ορίζοντα.

O τόπος αυτός συγκεντρώνει πλήθος φανατικών θαυμαστών από όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα το καλοκαίρι, αλλά αποκαλύπτεται μονάχα στους εραστές του ερευνητικού τουρισμού.

Γι αυτό και θα τον καλουπώσουμε για να τον ξαναχτίσουμε όπως θα ήταν καλύτερο γι αυτόν και κυρίως για εκείνους που θέλουν να γνωρίσουν και να απολαύσουν τα μυστήρια που κρύβει η επίλεκτη και απομονωμένη τούτη γωνιά του κρητικού πανθέου.

Πλακιάς λοιπόν – κι εμπρός για την εξιχνίασή του.

Ο Παλίγκρεμνος και τα βράχια της Καλυψώς   

Όταν με ρωτούν “ποια είναι η γνώμη σας για την Κρήτη” ξύνω την κούτρα μου και απαντώ:

«Τους αρχαίους Έλληνες τους απασχολούσε μόνιμα σχεδόν η ιδέα  της αλήθειας και της αρετής, που δεν αποκαλύπτονταν παρά μονάχα στους ερευνητές και στους φυσιοκράτες».

Κάπως έτσι και μένα, μόλις  αποβιβαστώ στην Κρήτη, με απασχολεί έντονα και με διακατέχει η ιδέα της “κρητικής αλήθειας”, των μυστικών που είναι καλά κρυμμένα και δεν αποκαλύπτονται παρά μονάχα στους τολμηρούς και στους ριψοκίνδυνους.

Γιατί εδώ στην Κρήτη πρέπει ν’ ανοίξει το κουτάκι της η κρητικιά Πανδώρα, μια Πανδώρα των αισθήσεων, για να ξεχυθούν όλα τα αγαθά, οι αρετές  και οι αλήθειες μιας Κρήτης που ούτε καν φανταζόμαστε.

Στην περιοχή του Πλακιά και του Μύρθιου υπάρχει μια τραπεζοειδής προβολική έκταση, σα χερσόνησος, που κλείνεται ανάμεσα στο Δαμνόνι και στην παραλία του Παλίγκρεμνου.

Η περιφέρεια αυτή ξεφεύγει από το κρητικό ύφος και χρώμα, για να αποκτήσει μυθικό περίγραμμα και φανταστικές διαστάσεις που αποκλείουν την πρόσβαση στο τυχαίο και στο ευκαιριακό. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται με μια πρώτη ματιά. Χρειάζεται επιμονή και σκάψιμο, εμβάθυνση κάτω από το ριντό που σκεπάζει με την ωραία του επιφάνεια τα κρυμμένα μυστικά της περιοχής, τα οποία κινδυνεύουν να δεχτούν σαρωτικές τις ανθρώπινες επεμβάσεις.

To οδοιπορικό μας έχει τρεις άξονες – αφετηρίες – κατευθύνσεις.

Η πρώτη τις γλυκές και ασύγκριτες παραλίες από το Δαμνόνι μέχρι τα Σχοινάρια, η δεύτερη το φυσικό θαύμα της Καλυψώς διάσημο πειρατικό φιόρδ και η τρίτη το άγριο δυτικό τοπίο του Ροδάκινου και των ακτών του, μέσα από μια διαδρομή εγχάρακτη στη φυσική παρειά των απρόσιτων βουνοπλαγιών.

Μπαλαντέρ σε αυτό το τριαξονικό δρομολόγιο ο Παλίγκρεμνος, το εμβληματικό αυτό τοπίο, με το παράξενο γεωφυσικό του ανάγλυφο στην άκρη της παραλίας του Πλακιά.

“Τα πράγματα έχουν μια δική τους δικαιοσύνη”, γράφει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Και θα δούμε παρακάτω, διαβαίνοντας την παρυφή του Παλίγκρεμνου ποια είναι αυτή η δικαιοσύνη των πραγμάτων, η δικαιοσύνη του Παλίγκρεμνου.

Θα ξεκινήσουμε από το εκρηχτικό τοπόσημα του Παλίγκρεμνου. Εκεί όπου, όπως λένε οι ντόπιοι, κάθε πανσέληνο από Σεπτέμβρη ως Γενάρη συμβαίνει ένα παράξενο φαινόμενο: To φως του φεγγαριού αντανακλάται στους κάθετους γυαλιστερούς βράχους, καθρεφτίζεται στη θάλασσα και στην λάμψη της σελήνης αιχμαλωτίζονται πολλά καλαμάρια που οι ντόπιοι τα μαζεύουν με τα χέρια.

Παλίγκρεμνος λοιπόν! Αισθήσεις εξωτικής γοητείας και ανεμοζάλης μας διακατέχουν σαν διαβάζουμε, ανεβαίνοντας, το ποίημα μιας ουράνιας κλίμακας που έχει προσεκτικά ράψει κάποιο γεωλογικό ρήγμα σε βάθος χρόνου.

Από την άκρη της παραλίας Πλακιά και συγκεκριμένα από το τέλος του δρόμου που ανηφορίζει ως το τελευταίο ξενοδοχείο της περιοχής, διαπιστώνουμε πως έχει τοποθετηθεί πινακίδα με την ένδειξη Πλακιάς – Καλυψώ. Από εκεί αρχίζει το μονοπάτι που συνδέει την παράλληλη με τη θάλασσα ακτογραμμή κάτω από τον Παλίγκρεμνο, με την Καλυψώ και το φιόρδ των πειρατών, που έχει μετασχηματιστεί σε αξιοποιημένη – με ότι αυτό συνεπάγεται – ξενοδοχειακή επιχείρηση.            Βαδίζοντας αρχικά σε ανήφορο ανοίγουμε κλειστό συρματόπλεγμα και στη συνέχεια το μονοπάτι διχάζεται για να πάρουμε το δεξιό σκέλος που θα μας βγάλει σε πέντε λεπτά κάτω από τον καθρέφτη του Παλίγκρεμνου.

Εκεί στεκόμαστε προσοχή. Είναι αδύνατο να περιγραφεί το θέαμα του κατακόρυφου πλακώδους αυτού τειχίου που υψώνει το φοβερό του βήμα στους ουρανούς.

Το μονοπάτι σύρεται σύρριζα στο κράσπεδο του βράχου ανάμεσα από θάμνους μεσογειακής βλάστησης – κυρίως πικροδάφνες –  και φτάνει ως τη βάση του τειχίου για να μας δημιουργήσει μια αίσθηση δέους, ένα ουράνιο σχόλιο των βράχων.

Οι στάσεις και οι θέσεις αντικρίσματος του φαινομένου ποικίλουν τη διάσταση και τον όγκο του, όπως και την αισθητική του αποτίμηση. Παίρνουμε σιγά-σιγά ν’ αποχωρούμε απομακρυνόμενοι από τον κατακόρυφο βράχο, τραβώντας κατά μήκος της ορθοπλαγιάς, όπου θα πέσουμε σε δυο τρία εξαιρετικά αναπάντεχα ευρήματα: To πρώτο είναι μια σπηλαιώδης εσοχή, μέσα από την οποία μορφοποιείται ο δακτύλιος του Πλακιά. Το δεύτερο η πολύ ωραία διάβαση του χείλους αυτού του γκρεμού με προστατευτικά τειχία, και το τρίτο οι δυο τρεις γαλαρίες που έχουν διανοιχθεί και διευκόλυναν κάποτε του μεταλλωρύχους και σκαπανείς να διορύξουν και να μεταφέρουν το κάρβουνο που παρήγαγε η περιοχή μέσω ράμπας σε βαγονέτα, και από κει σε καράβια που στάθμευαν επί τόπου για να φορτώσουν.

Σήμερα έμειναν οι γαλαρίες, οι στοές, τα τειχία, οι ράμπες και οι διάδρομοι μεταφόρτωσης του υλικού.

Όμως! Το τοπίο συνολικά σήμερα, από ότι πληροφορηθήκαμε, κινδυνεύει. Πώς; Μα ο Παλίγκρεμνος πέρα από τη διασημότητά του ως δραματικού ανάγλυφου μιας κατακόρυφης πλαγιάς, με τον γραμμικό του καθρέφτη, παρουσιάζει μια σπάνια κατοπτρική επιφάνεια ενός ειδικού ρήγματος, όπως το περιγράφει το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Κρήτης. Το φαινόμενο αυτό που είναι μοναδικής γεωλογικής σύστασης και δομής, που η πολιτεία οφείλει να το διασφαλίσει ως προστατευόμενο τοπίο, ενδέχεται να κλονίσουν οι πιθανές διανοίξεις θεμελίων για την ανέγερση ξενοδοχειακού συγκροτήματος.

Αλλά η περιοχή του Παλίγκρεμνου, πέρα από την οικολογική της σημασία με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των βράχων, έχει τεράστια ιστορική και πολιτιστική αξία, αφού συνδέεται με τις μεταλλευτικές δραστηριότητες που έλαβαν χώρα στον παρακείμενο γκρεμό.

Ο Παλίγκρεμνος αποτελεί τελικά έναν από τους σημαντικότερους γεώτοπους της Κρήτης κι έχει προταθεί να συμπεριληφθεί στον Άτλαντα των Γεωλογικών Μνημείων του Αιγαίου.

Επιστρέφοντας στην αρχική μας θέση παίρνουμε το άλλο μονοπάτι για τα βράχια της Καλυψώς. Το μονοπάτι είναι ανηφορικό και τραβερσάρει την πλαγιά που βλέπει τον όρμο του Πλακιά περνώντας πάνω από την οροφή του Παλίγκρεμνου, για να διασχίσει τη μεγάλη ράχη και να βρεθεί ύστερα από μισή ώρα πορείας στην άκρη της Ψαρέλας. Του ενός από τα δυο ακρωτήρια της χερσονήσου. Το άλλο είναι το Κακομούρι ή Κακιά Μούρη, ένας μαυριδερός βράχος που τεντώνει την ξερακιανή του αορτή στο λιβυκό πέλαγος, σφραγίζοντας τις δυο πλευρές της χερσονήσου, του Πλακιά και του Δαμνόνι. Όλη η περιοχή του ακρωτηρίου έχει προταθεί επανειλημμένα για να προστατευθεί, ώστε να μην αλλοιωθεί ο πλούσιος γεωλογικά χαρακτήρας του.

Το μονοπάτι στεγνό και πετρώδες θα γυρίσει ανατολικά και θα αρχίσει να κατηφορίζει αντικρίζοντας πια τις εγκαταστάσεις της Καλυψώς στο στενό βύθισμα μιας στεριάς, ανάμεσα από τις πέτρινες σκεπές του συγκροτήματος. Το μονοπάτι θα σβήσει μονάχα όταν θα πέσει στο δρόμο που έρχεται από το Δαμνόνι ή τον Πλακιά.

Κατηφορίζοντας λοιπόν αυτόν τον ασφαλτόδρομο θα φτάσουμε και θα περάσουμε μια ιδιότυπη γκρίζα μοναστική πύλη για να πέσουμε μέσα σε μια πολιτεία αναπτυγμένη κατά το μήκος της μεγαλοσύνης του φυσικού τοπίου. Είναι οι εγκαταστάσεις του «Kalypso Cretan Village Resort & Spa». Δωμάτια, διαμερίσματα, βεράντες, κοινόχρηστοι χώροι, πισίνες διάδρομοι, στροφές, γραφεία, λουτήρες, και στο τέρμα όλων αυτών το φυσικό θαύμα μιας θαλάσσιας γλώσσας που εισχωρεί, στενεύοντας σε μέγα βάθος για τους λουόμενους και τους βουτηχτές.

Εντέλει, το σύνολο του λεγόμενου πειρατικού φιόρδ σε συνδυασμό με τις σύγχρονες προσθήκες και τα ελκυστικά τερτίπια των εμπνευστών αυτής της τουριστικής παραμυθούπολης, αφήνει ξινόπικρες εντυπώσεις και παραπέμπει σε ξενικά τοπογραφήματα. Θα συμφωνήσω με τις απόψεις του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Ρεθύμνου που αποφαίνεται ότι «ο άνθρωπος πρέπει να κατοικεί στα τοπόσημα μόνο πνευματικά και όχι σωματικά».

Οι βουτιές όμως στα καταγάλανα νερά του φιόρδ, δίπλα στους ορθόπλακους βράχους και στον βυθό είναι εμπειρία μοναδική. Στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου λειτουργεί εδώ και 17 χρόνια το καταδυτικό κέντρο  που προσφέρει τις υπηρεσίες του στους ένοικους αλλά και στους επισκέπτες .

Η Πολιτεία του  Πλακιά

Ο Πλακιάς δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Ακόμη κι αν τον πλακώνουνε τόσα βουνά, τον στενεύουνε τόσα φαράγγια, τον πνίγουνε τόσες θάλασσες, ο ίδιος δε μένει αμέτοχος. Πλακώνει με τη σειρά του τη μια μετά την άλλη τις ακρογιαλιές, τα βραχάκια, τους γκρεμούς, τα σπηλιαράκια κι όλες τις ξανθές και μελαχρινές αμμουδίτσες με τα αρμυρίκια, τους σχίνους και τις θεριεμένες χαρουπιές.

Η οικιστική περιοχή χωρίζεται σε δυο ζώνες. Αυτή που κατοικείται από τους μόνιμους πλέον κατοίκους και τη διασχίζει η τελική κοίτη του Κοτσυφού, και αυτήν που έχει αναπτυχθεί ανατολικά του σφιχτού οικισμού, πιο  αραιοκατοικημένη, η οποία διαθέτει πληθώρα μικρών και μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων καθώς και μια πανέμορφη παραλιακή καμπύλη με θαυμάσια αμμουδιά και σκιερό καλογραμμένο πεζόδρομο.

Λίγο πιο ψηλά από τον Πλακιά, σε απόσταση ενάμιση χιλιομέτρου περίπου και σε περίοπτο λόφο, σε δεξιά παράκαμψη του δρόμου για τον Μύρθιο εντυπωσιακός προβάλλει ο Ενετικός Κουλές που δυστυχώς δεν έχει σωθεί, αλλά στέκεται ημιερειπωμένος, ικανός να εποπτεύει και να διαφεντεύει το σύμπαν του πλακιώτικου ορίζοντα από το ύψος των 162 μέτρων του.

Ωστόσο η αποκάλυψη του Πλακιά, με την ευρεία του έννοια, γίνεται όταν βγει κανείς από τον οικιστικό ιστό και βρεθεί στις υπαίθριες εξοχές του άγριου κι επιβλητικού του τοπίου.

Γι αυτό λοιπόν θα εξιχνιάσουμε τα μυστικά του, ένα προς ένα. Με το δάχτυλο πάνω στον τύπο της κάθε αμμουδερής γιαλιάς, και την πατούσα εφαρμοστή πάνω στον τύπο του κάθε ζαρωμένου βράχου που κατεβαίνει καμαρωτός- καμαρωτός να συναντήσει την ερωμένη του, την κάθε θαλασσινή αγκαλίτσα.

Και να το πληθωρικό Δαμνόνι κι έπειτα, πίσω από τη στροφή το Αμμουδάκι με τα πολλαπλά επίπεδα των βίκων και των φοινικιών, για ν’ ακολουθήσει το δίστομο Κλεισίδι, μια απόκρημνη ροπή των βράχων που έχει δημιουργήσει διπλή στενόπορη σούδα, η μια από τις οποίες καταλήγει σε θαυμάσια αμμουδερή λεκάνη.

Συνεχίζοντας την πορεία μας προς τα ανατολικά, θα συναντήσουμε ύστερα από διακόσια μέτρα το Αμμούδι, μια επιβλητική αμμουδιά με τεράστιο πλάτος και μια βραχώδη επιφάνεια στο χείλος της ακτής.

Αρκετά πίσω από το περίγιαλο αυτό, μέσα σε πυκνή συστάδα αρμυρικών, υπάρχει μια ζουφωμένη, κάτω από θεριά αρμυρίκια,  καντίνα – όπως κι αν ακούγεται αυτό – που τη διευθύνει η Νίκη, μια γυμνάστρια από τα Λευκώγεια με ζεστό χαμόγελο, προσφέροντας πεντανόστιμα τοπικά εδέσματα.

Κι από το Αμμούδι θα γυρίσουμε στον κεντρικό άξονα Πλακιά – Λευκωγείων, για να πάρουμε από εκεί την κατεύθυνση προς Σχοινάρια, μιαν απόσταση τρισήμιση χιλιομέτρων που θα μας φέρει στην τελευταία παραλία της περιοχής, πριν από την Πρέβελη.

Εντυπωσιακός φαίνεται ο λόφος και η κορυφή του Τίμιου Σταυρού 483μ.  πάνω από τα Λευκώγεια, αλλά εξίσου εντυπωσιακή είναι και η κορυφή του Παΐσιου 165μ. στην οποία θ’ ανεβούμε για ν’ αποθαυμάσουμε τη μυρόβλητη εικόνα των γύρω βουνών, της πλούσιας ακτογραμμής και το υπέροχο δειλινό καθώς ο ήλιος πασχίζει να κρυφτεί πίσω από τον Κρυονερίτη.

Κι έπειτα ήρθε η άλλη πλευρά. Η δυτική. Ο διασχισμός – προσοχή όχι διάσχιση – ενός επιβλητικού τοπίου τραχιάς ορεινής σύστασης, πέραν της Σούδας, από όπου ο άνθρωπος πασχίζει να περάσει όχι μόνο το σώμα του, μα και το βλέμμα της ψυχής του μέσω ενός τοπίου εξαγνισμένου από το ρεαλισμό και την αγριάδα.

Εδώ θρασεύει κι εκτραχύνεται το βουνό, οι πλαγιές και οι προσφύσεις της θάλασσας στο απόκρημνο τείχος. Ο άνθρωπος όμως κατάφερε και κατέσκαψε το φυσικό κι απόκρημνο, διήθησε την χειρουργική του λεπίδα στο δυσμορφικό (για εκείνον) και πολυτροπικά αστάθμητο περιβάλλον και πέταξε πάνω από τα χαράκια, για να εξανθρωπίσει τις ακτές με σύντομους επικοινωνιακούς διαδρόμους. Τα βράχια αποσχίστηκαν από την εγγενή τους μοίρα και οι θάλασσες πλησίασαν στο καυσαέριο και στην ομπρελοποίηση.

Παρόλη την  αξιοποίησή τους όμως, ο ταξιδευτής μπορεί ακόμα να νιώσει την παρθένα ευωδιά του φυσικού μεγαλείου.

Έτσι λοιπόν, οι ακτές του Ροδάκινου πλησίασαν στο πολυμορφικό κέντρο του Πλακιά κι ενώ κάποτε διασχίζαμε τεθλασμένους ορεινούς ορίζοντες επικοινωνώντας με το ανόθευτο και το αυθεντικό, τώρα η σβελτάδα της επικοινωνίας μας έφερε πιο άνετα και σύντομα στην απόλαυση  του Κόρακα, του Πολύριζου, των Περιστερών και της Αγια- Μαρίνας.

Διασχίζοντας τον παράδεισο των πρώην μοναχικών ακτών ψάξαμε να βρούμε το απομένον υπόλοιπο από το ατόφιο δυναμικό της φυσικής ευδαιμονίας. Και το βρήκαμε!

Περνώντας το ακρωτήριο του Σταυρού είδαμε τρεις διαδοχικές παραλίες, στη συνέχεια τα Κλήματα κι αμέσως μετά τον βασικό παραλιακό κόμβο του Ροδάκινου, τον Κόρακα, ο οποίος στην άκρη αριστερά της γραφικής του καβάντζας εμπλουτίζεται από τρία σπηλιαράκια που δημιουργούν υπέροχες γωνιές για κολύμπι.

Ο δρόμος συνεχίζει παραλιακός και σε λιγότερο από χιλιόμετρο φτάνουμε στον πανέμορφο Πολύριζο. Εδώ υπάρχουν αρκετές ιδιοκτησίες και μικρά ξενοδοχεία, με ένα-δυο εστιατόρια υψηλής γευστικής γκάμας.

Από τον Πολύριζο και μετά αρχίζει η ερημική εσωτερική ζώνη, η οποία βγάζει με παράκαμψη χωμάτινη στην εκπληκτική ακτή των Περιστερών. Ένα μοναχικό ταβερνάκι προσφέρει κρητικές λιχουδιές κάτω από τον παχύ ίσκιο τριών πελώριων χαρουπιών. Το σημείο αυτό είναι σημαδιακό, καθώς χρησιμοποιήθηκε η παραλία του από τους απαγωγείς του στρατηγού Κράϊπε για τη φυγάδευσή του στην Αίγυπτο. Μικρή πινακίδα απονέμει την τιμή του εγχειρήματος σε μερικούς γενναίους κρητικούς που συμμετείχαν στην απαγωγή, αλλά ούτε καν μια ταπεινή υπόμνηση δεν υπάρχει για τον εμπνευστή, δημιουργό και εκτελεστή του σχεδίου της απαγωγής, του ελληνολάτρη Άγγλου Πάτρικ Λη Φέρμορ.

Γυρίζοντας στον κεντρικό οδικό άξονα θα πάρουμε την τελευταία μας στροφή για την Αγια-Μαρίνα.

Εκεί στην άκρη την τερματική που τη στεφανώνει το εξωκλήσι της Αγια-Μαρίνας, ξεδιπλώνουν την παρατακτική τους φάλαγγα κάμποσες ψηλόκορμες χαρουπιές και μερικά πυκνοστεφή αρμυρίκια. Αφήνουμε τους οπαδούς της ορθοδοξίας στην οχυρωμένη τους μοναξιά και ζητούμε διέξοδο στο λυτρωτικό μέτωπο της θαλασσινής καλάδας. Εκεί σε μια κόγχη φωλιάζει μια μικρή πετρόχτιστη κάμαρη, με λίγα τραπεζάκια απέξω, κάτω από μια συστάδα χαρουπιών στην άκρη σκιαδερού πευκιώνα.

Μια καλοσυνάτη πενηντάχρονη καλοστεκούμενη κυρά, η Άννα,  μας προσφέρει –χωρίς καμιά ανταμοιβή- ρακή, ντομάτα, ντόπιες ελιές και παξιμάδι. Πασχίζει να κρατήσει ζωντανό τον πόθο του μακαρίτη άντρα της κάτω από αυτά τα δέντρα, στην άκρια αυτής της ξελογιάστρας κρητικής γωνιάς.

Πλακιάς λοιπόν δεν είναι μόνο τα τοπία, οι εξοχές και τα πράγματα που, όπως είπαμε, έχουν κι αυτά τη δικιά τους δικαιοσύνη. Είναι και οι άνθρωποι με τη δική τους ευπρέπεια και μεγαλοσύνη εδώ στο Πλακιώτικο μικροσύμπαν.

Και να η Νίκη, η Βασιλική, ο Ντοριάν, η Άννα κι ο Μανολιός, η φίδα, η χαρουπιά και το γλαρόνι, ο ψαραετός, η σαΐτα, ο ντάκος με το παξιμάδι, ο βυθός, η σοροκάδα, το σγαρδέλι, η μαλάγρα, ο πάγκος κι η καβουρομάνα.

Να η Καλυψώ, το Κακομούρι και το Κόκκινο Χωράφι, το στενόχωρο φιόρδ και ο ιδιόμορφος πυθμένας της Καλυψώς, ζωγραφισμένος με τα λόγια του 30χρονου Ντοριάν, εκπαιδευτή καταδύσεων που εγκατέλειψε το Παρίσι του για χάρη ενός κρητικού βυθού.

Και τέλος, ο πηγαιμός και το ταξίδι στα νερά και τα τρόχαλα, στα φαράγγια και τις βάθρες, στο αέναο και στο οριστικό, μέσα στα χωρικά ύδατα κι έξω από την αιγιαλίτιδα ζώνη της μιας και μόνης πατρίδας που ακούει στο όνομα του Πλακιά, αλλά και της μόνης γλώσσας που μιλιέται εδώ, της καθομιλούμενης του αληθινού κι ανθισμένου νοήματος της ζωής αυτής μα και της άλλης…

Συνοψίζοντας την αναφορά και περιήγησή μας στην περιφέρεια του Πλακιά και με τη συμπύκνωση των εικόνων, των εντυπώσεων και των διαλόγων που διαμείφθηκαν με τους ντόπιους ανοιχτόκαρδους και φιλόξενους Ρεθυμνιώτες, ευχαριστούμε από καρδιάς το ζεύγος Κυριακάκη, Ανδρομάχη και Μανόλη, ιδιοκτήτες του θαυμάσιου παραλιακού ξενοδοχείου, «LAMON HOTEL», στον Πλακιά, για τη ζεστή τους φιλοξενία και τη βοήθειά τους στην αποστολή μας.