Είναι αρχές του Απρίλη ακόμα, μα η ζέστη το απομεσήμερο είναι αισθη-τή. Σ’ αυτό συμβάλλει και η υψηλή αραιή νέφωση, που κάνει την ατμόσφαιρα πνιγηρή, γεμάτη ηλεκτρισμό και υγρασία. Μια τέτοια ώρα – δυστυχώς – επιλέγει ο Κυριάκος, για την πρώτη μας προσέγγιση στο Πήλιο. Καθώς το αυτοκίνητο κατεβαίνει τις αλλεπάλληλες στροφές της Μηλίνας, έχω την κρυφή ελπίδα, πως έχει επιλέξει κάποια απ’ τις γνωστές, ονειρεμένες παραλίες. Σταματά-ει πράγματι έξω απ’ το χωριό, αντί όμως να στραφεί στην παραλία κατευθύνεται προς το βουνό.
-Θα βαδίσουμε για λίγο ένα μονοπάτι, θέλω κάτι να σας δείξω, αιτιολογεί την απόφασή του να προτιμήσει τη στεριά. Αν έχετε νερό, πάρτε το μαζί σας.
Ανακαλώ αμέσως τις παλιές πεζοπορικές μου εμπειρίες. Ποτέ χωρίς λόγο δεν παίρνει μαζί του νερό ένας πεζοπόρος. Μοναδικός τέτοιος λόγος είναι η αντιμετώπιση της δίψας, που πάντα οφείλεται στην εφίδρωση, μετά από αρκετό και επίπονο βάδισμα. Τι έχει άραγε στο νου του ο Κυριάκος;

)