Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Μόλις είχα γυρίσει από ένα ταξίδι στην Ευρώπη όπου τουλάχιστον οι άνθρωποι έχουν διδαχτεί να σέβονται τα παλιά κτίρια, την ιστορία τους και την ψυχή των μνημείων. Θυμάμαι που με περηφάνια μου έδειχναν διατηρημένα χωριατόσπιτα από την εποχή του Μεσαίωνα και σκεφτόμουν με θλίψη την Ελλάδα κατάσπαρτη από μοναδικά μνημεία αφημένα στην τύχη τους να ρημάζουν από το χρόνο και τους καιρούς.
“Κανείς δεν έχει Παρθενώνες!” έλεγε ένας δάσκαλος στο σχολείο, προσπαθώντας να μεταδώσει “εθνική περηφάνια” στα μικρά που τον κοίταζαν μ ανοιχτό στόμα. Δεν με συγκίνησαν ποτέ αυτά τα διδάγματα. Γιατί το θέμα δεν είναι το “Μεγάλο Μνημείο”, αλλά η ιστορία ενός τόπου να ζει χαραγμένη σε κάθε πέτρα, σε κάθε ανθρώπινο έργο, από το πιο σπουδαίο ως το πιο ταπεινό, από το πιο αρχαίο ως το λίγο πριν από μένα.
Σημασία έχει πηγαίνοντας σ΄ ένα τόπο να μη χρειάζομαι ξεναγό για να “νιώσω” ότι εδώ έζησαν άνθρωποι που πίστευαν κάτι ίδιο με μένα ή και τελείως διαφορετικό. Που πέρασαν χαρές αλλά και δύσκολες ώρες. Που γέλασαν, που χόρεψαν, που βασανίστηκαν, που αγωνίστηκαν για να ετοιμάσουν τον κόσμο που ζω εγώ τώρα. Κι ακόμα, που μπορούν να “κουβεντιάσουν” μαζί μου, μια κουβέντα απίστευτα γοητευτική, όπως είναι πάντα το “ταξίδι στο χρόνο” με την αυθεντικότητα του λόγου που αρθρώνεται μέσα από τα έργα και τη ζωή των άλλων εποχών. Αν λείπουν όλοι οι ενδιάμεσοι κρίκοι, ο Παρθενώνας δεν μπορεί να μου πει τίποτα.
Αυτές τις σκέψεις έκανα πάντα βλέποντας μερικά σύγχρονα κτίρια που έμοιαζε σα να μην τα ήθελε, σα να τα “έδιωχνε” ο ίδιος ο τόπος.
Γιατί τα σκέφτηκα όλα αυτά όταν είδα το Ναύπλιο για πρώτη φορά;
Ναύπλιο
Κείμενο: Κατερίνα Πλασσαρά
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Μπουγιώτης
03/09/2000
Κατηγορίες: Περιήγηση
Προορισμοί: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ, Αργολίδα
Τεύχος Άρθρου
Τεύχος 18
Φθινόπωρο 2000
Οι Εκδρομές μας
Newsletter
Κάνε εγγραφή δωρεάν για να λαμβάνεις τα προγράμματα των εκδρομών και τα άρθρα μας για νέους προορισμούς.