Από ένα εξώφυλλο ξεκίνησαν όλα. 
Απολαμβάνοντας την εξαιρετικά χαλαρωτική διαδικασία του χαζέματος των αραδιασμένων, ντανιασμένων, αναρτημένων και όπως-όπως να χωρέσουν περιοδικών, το μάτι μου κόλλησε σε μια μοναχική μαύρη φιγούρα με φόντο ένα επιβλητικό, αχνιστό, τοπίο (Το “τοπίο” ήταν το ηφαίστειο Κοτοπάξι, στο Εκουαδόρ, όπως διάβασα αργότερα). Αν κάποιος οπαδός του εναλλακτικού τουρισμού περιπέτειας έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στις 25 προτάσεις του περιοδικού, μάλλον θα περνούσε δύσκολες στιγμές. Θα έπρεπε να απορρίψει το ράφτιγκ στον Ζαμβέζη στη Ζάμπια ή τον περίφημο Φουταλεφού στη Χιλή, πεζοπορία στο Κιλιμάτζαρο ή στις Άνδεις, ποδηλασία στις αχανείς στέπες της Μογγολίας, καθώς και καμία εικοσαριά άλλα, το ένα καλύτερο από το άλλο…  Και ένα μέσα σε αυτά: “Νέοι θρύλοι στον παλιό κόσμο” ήταν ο τίτλος, και από κάτω σαν βασικό θέμα “Καγιάκ θαλάσσης στην Ελλάδα-Πλέοντας σε βαθυσκούρα θάλασσα”. “Διεθνής αναγνώριση”, σκέφτηκα αυθόρμητα. Και πιθανώς εκπληκτικό θέμα για οργανωμένη φωτογραφική αποστολή…
Πήρε λίγο χρόνο μέχρι η αρχική ιδέα να μορφοποιηθεί καλύτερα. Εντάξει λοιπόν. Αφού η εμπειρία του θαλάσσιου καγιάκ στο Ιόνιο είναι από τις καλύτερες που θα μπορούσε κάποιος να δωρίσει στον εαυτό του, αφού η ομορφιά που κρύβεται εκεί πέρα κατοχυρώθηκε στη διεθνή βιομηχανία των “αισθήσεων” -γιατί αυτό τελικά είναι τουρισμός- με κάποιο τρόπο θα μπορούσαν, και οι δυο τους, να κερδίσουν έδαφος και στις Ελληνικές συνειδήσεις. Τουλάχιστον αυτών που οι κάτοχοί τους τις καλοκαιρινές τους εξορμήσεις τις  αντιλαμβάνονται σαν ευκαιρία πλουτισμού σε εικόνες και εμπειρίες.