Υπάρχουν κάποιοι τόποι – όπως άλλωστε και άνθρωποι – , προικισμένοι με τέτοια χάρη και γοητεία, που με την πρώτη ματιά τους συμπαθεί έντονα κανείς, σχεδόν τους ερωτεύεται. Κάπως έτσι αισθάνομαι, καθώς κατηφορίζω προς τη Λίμνη Ευβοίας. Την ίδια έλξη, την ίδια οικειότητα, όπως τότε που πρωταντίκρισα τη μικρή ναυτική πολιτεία, είκοσι σχεδόν χρόνια πριν. Ήταν και εξακολουθεί να είναι – η ίδια εκείνη όμορφη εικόνα, με την γλυκύτατη αγκαλιά του κόλπου, τη μεγάλη και ωραία παραλία και τις κυματιστές κεραμοσκεπές των Λιμνιώτικων σπιτιών, που χαμηλώνουν απαλά από τους λοφίσκους προς τη θάλασσα.

)