Ολόκληρο το Φολοϊκό οροπέδιο μπήκε μέσα μου κι άρχισε να με περιγελά με τις μαγιάτικες φυσούνες του. Να κελαρύζει ακόμα με τις φωνίτσες και να διασαλεύει την έννομη δασική τάξη με τα τρυφερά σαρκία των μελών του.
Πήρα λοιπόν τον άξονα του δάσους και μπήκα άοπλος στην ένστολη παράταξη των βελανιδιών. Όλες οι μηχανικές εικόνες αφοπλίστηκαν, έσβησαν οι προβολείς του Παιωνίου, χαμήλωσε η μετόπη του θησαυρού των Μεγαρέων κι από μπροστά μου πλέον περνούσαν δρομαίες οι σκηνές μιας καταιγιστικής περιφοράς του πράσινου πάθους.
Λαιστρηγόνες – ερπετά παρουσίασαν τον επιθετικό μονόλογό τους, καθώς όλα τα τάσια της χλόης σήκωναν καινούργιο κεφάλι. Ο φρέσκος ιματισμός του δάσους επανέκαμπτε βέβαιος για την τροπαιοφορία του.
Αυτό ήταν!
Παρέκαμψα το λοφίο του Προφητηλία και χώθηκα στην αιμασιά του δρυοδάσους. Δεξιά, απάνω στο δρόμο μου, συνάντησα την πρώτη γραβάτα, που ήταν καρφιτσωμένη στο τραχύ ανάγλυφο ενός κορμού. Ήταν – δεν ήταν, διακόσα μέτρα πριν από το ξωκκλήσι του Αη-Γιώργη.
Στάθηκα εμβρόντητος από το εύρημα και την κομψότητα της ευθύκορμης βελανιδιάς. Κατέβηκα να την περιεργαστώ και διαπίστωσα πως κάτω από το κομψό διαπιστευτήριο του κορμού υπήρχε υπότιτλος που σχεδίαζε την απαρχή του ΄΄μονοπατιού της γραβάτας΄΄ και πως τάχα η είσοδος στην εκδήλωση του δρυμού γινόταν ΄΄μόνο με ραντεβού΄΄.
Δεν είδα λακέδες να μου ζητούν έντυπο κάλεσμα ούτε στρωμένα βελούδα από κόκκινους τάπητες. Είδα όμως την καινούργια χλόη, με τα φρέσκα κεφαλάκια των πράσινων λυγμών και γι αυτό προχώρησα φιλικά και με πολλή προσοχή στον κεντρικό πυρήνα του δάσους.
Το μονοπάτι των δεμένων γραβατών ξεκινούσε ήρεμο, κλαδωτό και με ελιγμούς. Κάθε πέντε μέτρα κι ένας κορμός, γραβατωμένος κι επιδειξιομανής.

)