Στη βόρεια Ελλάδα μπορεί να βρει κανείς μια πληθώρα ταξιδιωτικών προορισμών που στέκουν περήφανα μπροστά του, σχεδόν αψεγάδιαστοι, μέρη «προικισμένα» με δραματική γεωμορφολογία και φροντισμένα με υψηλή αρχιτεκτονική. Κερδίζουν, έτσι, γρήγορα και χωρίς πολύ κόπο την αποδοχή του μυημένου αλλά και του αρχάριου ταξιδιώτη, ικανοποιώντας το κοινό γούστο και τέρποντας τις αισθήσεις της πλειοψηφίας.

Όσοι όμως έχουν τύχη ή περιέργεια ανακαλύπτουν τόπους οι οποίοι, χωρίς την αίγλη των δημοφιλών τουριστικών προορισμών, προσφέρουν από μόνοι τους εικόνες και μνήμες αυθεντικές και δημιουργούν αισθήματα σπάνια και πρωτόγνωρα. Μέρη που μπορεί να είναι τόσο κοντά μας, κι όμως ξεριζωμένα από τη μνήμη μας. Τις περισσότερες φορές, πίσω από την ομορφιά του φυσικού πόρου κρύβονται οι ντόπιοι που κινούνται στους δικούς τους ρυθμούς, ανεπηρέαστοι από την τουριστική κίνηση στις γιορτές και τις αργίες. Και είναι αυτοί που, ακόμα και με στοιχειώδεις μόνο υποδομές, γίνονται οι καλύτεροι ξεναγοί, φροντίζοντας πιστά και αδιάκοπα με περίσσια τρυφερότητα και μεράκι ό,τι τους δόθηκε και ό,τι με κόπο απέκτησαν. Και ο επισκέπτης γίνεται αμέσως ένα μαζί τους, σαν να «πονάει» κι αυτός το μέλλον ενός τόπου που τόσο άδικα μένει στη σκιά.

Στις αρχές του χειμώνα επισκεφτήκαμε μερικά από τα χωριά που βρίσκονται στις όχθες του Αγγίτη, μόλις μιάμιση ώρα από τη Θεσσαλονίκη, στο νομό Σερρών. Και βρεθήκαμε προ εκπλήξεως, όταν μας φανερώθηκε η φυσική ομορφιά του τόπου και ο πολιτιστικός του πλούτος αλλά και οι παραδοσιακές πρακτικές που τείνουν να χαθούν. Όλα αυτά αποκτούν ζωή στα χέρια μιας κοινότητας ανθρώπων με απέραντη όρεξη για δουλειά και με κουράγιο. Ανθρώπων που ζουν για τον τόπο τους, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα και χωρίς την προσφορά τους, ο τόπος αυτός θα είχε παραδοθεί στη φθορά του χρόνου και του γρήγορου τρόπου ζωής. Η επίσκεψή μας στο φαράγγι του Αγγίτη, στο χωριό της Βιτάστας και του Σταθμού Αγγίστης μας πλημμύρισε έμπνευση και αισιοδοξία για το μέλλον της ελληνικής υπαίθρου.

Το ταξίδι του Αγγίτη

Ο Αγγίτης ποταμός αποτελεί τον μεγαλύτερο παραπόταμο του Στρυμόνα, με μήκος που ξεπερνά τα 70χλμ. Πηγάζει από την τοποθεσία όπου βρίσκεται σήμερα το ομώνυμο χωριό και τροφοδοτείται με τα κατακρημνίσματα που απορρέουν από τα ψηλά γειτονικά βουνά. Τα νερά της βροχής και τα χιόνια που λιώνουν  στις απόκρημνες ακμές του Φαλακρού και του Παγγαίου όρους, καθώς και τα υπόγεια ύδατα, εμπλουτίζουν τον παραπόταμο αυτόν, που ακολουθεί μια πολυτάραχη πορεία μέχρι τη θάλασσα. Στο ύψος των πηγών του ποταμού, λίγο έξω από το χωριό Αγγίτης, έχει σχηματιστεί το εντυπωσιακό σπήλαιο του Μααρά (στα εβραϊκά σημαίνει νερό από το βουνό). Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια σπήλαια παγκοσμίως και το μεγαλύτερο επισκέψιμο ποτάμιο σπήλαιο στη χώρα μας. Εντός του σπηλαίου, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει έναν μεγάλο υδραυλικό τροχό, διαμέτρου 8μ., ο οποίος εξυπηρετούσε  κατά την Οθωμανική εποχή την άρδευση της γύρω περιοχής.

Ο κεντρικός ρους του ποταμού ακολουθεί κατόπιν μια μαιανδρική διαδρομή, διατρέχοντας μια μεγάλη εύφορη κοιλάδα, την πεδιάδα στην περιοχή της Προσοτσάνης. Στη συνέχεια, ο πρωτογενής αυτός υδατοσυλλέκτης ενώνεται και με άλλους κλάδους, ενός τελικά σύνθετου υδρογραφικού δικτύου στον οικισμό, με το καθόλου τυχαίο όνομα Συμβολή Σερρών. Έπειτα, σχηματίζεται ένα στενό πέρασμα στην περιοχή της Αλιστράτης Σερρών. Στις βόρειες όχθες του ποταμού βρίσκεται το σπήλαιο της Αλιστράτης, με ευρύχωρους επισκέψιμους θαλάμους, ψηλές στοές και πολύ εντυπωσιακό διάκοσμο από «κουρτίνες», «κοράλλια», σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Χαρακτηριστικοί είναι οι κόκκινοι σταλακτίτες αλλά και οι λευκοί μανδύες που σχηματίζονται στο εσωτερικό του σπηλαίου, ενώ υπάρχουν ακόμα στοές και θάλαμοι ανεξερεύνητοι.

Ένα από τα ιδιαίτερα, και εντυπωσιακότερα ίσως, σημεία του ποταμού βρίσκεται στις παρειές των χωριών που επισκεφτήκαμε και εμείς. Στην Βιτάστα, αλλιώς Κρηνίδα και στον Σταθμό Αγγίστης, υπάρχει έντονη παραποτάμια δραστηριότητα γεωργίας και αναψυχής αλλά και ένας πολιτιστικός πλούτος. Εκεί ο Αγγίτης ποταμός τροφοδοτείται με τα άφθονα κατακρημνίσματα που απορρέουν στις απότομες πλαγιές του Παγγαίου όρους και με μεγαλύτερη υδατοπαροχή πλέον συναντά τον Στρυμόνα. Η πλούσια υδάτινη αυτή μάζα εκβάλλει τελικά στη θάλασσα, μέσω του δέλτα του Στρυμόνα, στην περιοχή της Αμφίπολης.

Ορμητήριο του ταξιδιού μας η Βιτάστα, ένα μικρό αγροτικό χωριό στους πρόποδες του Παγγαίου, με πληθυσμό 400 περίπου κατοίκων. Η Βιτάστα, κατοικούνταν από ντόπιους γηγενείς, αργότερα το 1922 ήρθε και ένα μικρό ποσοστό προσφύγων από την Μ. Ασία και την Ανατολική Θράκης. Ο εύφορος αυτός τόπος γνώρισε μέρες ανάπτυξης μέχρι τα μέσα του 20^ου αι., οπότε και ξεκίνησε η έντονη αστικοποίηση.

Η διαμονή μας

Για τη διαμονή μας επιλέξαμε το παραδοσιακό και πλήρως ανακαινισμένο Vitasta House, ένα διώροφο σπίτι με ξύλινα στοιχεία που βρίσκεται στην καρδιά του χωριού. Διαθέτει δυο υπνοδωμάτια, εσωτερική αυλή και μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και έξι άτομα. Προσφέρει ησυχία και άνεση, ιδανικές συνθήκες για χαλάρωση μετά από μια μέρα γεμάτη συγκινήσεις και εξερεύνηση σ’ αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο τόπο.

Περισσότερες πληροφορίες για το κατάλυμα στο τηλ. 6976885660 και στην διεύθυνση dpexx@hotmail.com.

Ιππαστί στο ποτάμι

Αφορμή για την επίσκεψή μας στην περιοχή αποτέλεσε η πρόσκληση του Νίκου Μπαράκου, άγρυπνου φρουρού του ποταμού και επικεφαλής της εταιρείας River Monsters Outdoor Activities.

Πρώτη στάση μας λοιπόν η βάση της εταιρείας, που βρίσκεται σε απόσταση μιάμισης ώρας από την Θεσσαλονίκη και μόλις 20 λεπτών έξω από την πόλη της Δράμας, κατά μήκος του κεντρικού επαρχιακού δρόμου Δράμας – Πρώτης Σερρών.

Με κύριες δραστηριότητες το rafting, την ποδηλασία και την πεζοπορία, τόσο στην περιοχή της Κρηνίδας όσο και σε μακρινότερα μέρη της Πίνδου και της Δυτικής Ελλάδας, η ομάδα του Νίκου μας αποκάλυψε μια άλλη όψη της περιοχής μέσω της κατάβασης του φαραγγιού με βάρκες rafting.

Με περίσσια μετριοφροσύνη αλλά και εμπειρία στο αντικείμενο που δεν μπορεί να κρυφτεί, ο Νίκος Μπαράκος ανήκει στους αυθεντικούς ορεσίβιους, και η ματιά του έλαμπε κάθε φορά που μας εξιστορούσε τις περιπέτειες και τα σχέδιά του.

Επιβιβαστήκαμε, λοιπόν, στις βάρκες φορώντας τον ειδικό εξοπλισμό και αφήσαμε τον Νίκο και τον συνεργάτη του, Μιχάλη Τσιαβτάρη, επαγγελματία προπονητή τριάθλου και πιστοποιημένο εκπαιδευτή εκπαιδευτών rafting, να μας ξεναγήσουν στα δικά τους λημέρια.

Η κατάβαση του Αγγίτη με βάρκα rafting είναι μια δραστηριότητα που απευθύνεται όχι μόνο στους έμπειρους λάτρεις των σπορ περιπέτειας, αλλά και σε άτομα χωρίς καθόλου προηγούμενη επαφή καθώς και σε παιδιά. Όπως μας διαβεβαίωσε η ομάδα της Rivermonsters Outdoor Activities, ο Αγγίτης είναι ένα ακίνδυνο ποτάμι. Περιλαμβάνει δυο μόνο περάσματα τρίτου βαθμού δυσκολίας (οι βαθμοί δυσκολίας από το 1 έως το 6), όπου πειθαρχώντας στα παραγγέλματα του επικεφαλής της βάρκας η ομάδα δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο. Η δραστηριότητα διαρκεί περίπου δύο ώρες, αλλά η έντονη ποικιλομορφία και οι μοναδικοί χρωματισμοί δημιουργούν παραμυθένιες εικόνες που διαστέλλουν σημαντικά την αίσθηση του χρόνου. Μια από τις ιδιαιτερότητες του Αγγίτη είναι ότι στο μεγαλύτερο μήκος του αποτελεί στενό φαράγγι με ψηλά τοιχώματα και ελικοειδή μορφή, χαρακτηριστικά που καθιστούν το rafting στο ποτάμι αυτό μια εμπειρία που δύσκολα αφήνει και τον πιο ταξιδεμένο λάτρη του υγρού στοιχείου ασυγκίνητο. Στα εύφορα πρανή του φαραγγιού, όπου η κλίση ηρεμεί, κυριαρχούν τα πλατάνια, οι σημύδες, τα σκλήθρα και οι αγριοφουντουκιές, οι κόμες των οποίων προβάλλονται σαν πιστά αντίγραφα καθ’ όλη τη διάρκεια της κατάβασης πάνω στα κρυστάλλινα νερά. Αξέχαστα στη μνήμη μας τα σημεία όπου η κοσμοστέγη κλείνει ακόμα περισσότερο και η πορεία μας μοιάζει με θριαμβευτικό πέρασμα κάτω από μεγαλόπρεπες καμάρες.

Η κατάβαση  περιλαμβάνει επιπλέον στάση για εξερεύνηση σε οριζόντιο διαμπερές σπήλαιο, όπου το εσωτερικό του διατρέχει το νερό του ποταμού. Οι  ντόπιοι το αποκαλούν Σπηλιά της Περσεφόνης και διακοσμείται από περίτεχνες σπηλαιομορφές. Τερματίζουμε τη δραστηριότητα σε σημείο της κοίτης όπου τα νερά ηρεμούν και δίνουν την δυνατότητα να τραβήξουμε τις βάρκες στο παρακείμενο λιβάδι. Από εκεί, η ομάδα μας μεταφέρει στην βάση για να συνεχίσουμε εκ νέου την περιήγησή μας κατά μήκος της κοιλάδας του Αγγίτη.

Αφού ολοκληρώσαμε την εξερεύνηση του ποταμού ταξιδεύοντας στον κεντρικό του ρου, το πρόγραμμα περιλάμβανε ραπέλ στα τοιχώματα του φαραγγιού και έναν μικρό ποδηλατικό γύρο στην περιοχή, με τη συνοδεία του Νίκου για να απολαύσουμε το φαράγγι από κάθε δυνατή οπτική γωνία.

Περισσότερες πληροφορίες για τη δράση της εταιρείας Rivermonsters Outdoor Activities στο τηλ. 6987822960 και στην διεύθυνση rivermonstersmail@gmail.com

Το βράδυ μας βρήκε στην ταβέρνα του χωριού Βιτάστα, λίγα μόλις μέτρα από το Vitasta house. Και αφού πήραμε δυνάμεις για την αυριανή περιήγηση στα παρόχθια χωριά του Αγγίτη, επιστρέψαμε για ξεκούραση.

Συνάντηση για τσάι στο  “Σπίτι του Τσαγιού”

Μόλις ξυπνήσαμε, ένα  βαρύ πέπλο ομίχλης είχε καλύψει την περιοχή και οι θερμοκρασίες ήταν χαμηλές. Ιδανικές συνθήκες για να επισκεφτούμε το “ Σπίτι του Τσαγιού “ και να γνωρίσουμε από κοντά τον Ιωάννη Ζαλίδα, βοτανολόγο, εμπνευστή αλλά και κατασκευαστή του ιδιαίτερου αυτού χώρου. Ενός χώρου όπου η διαδικασία παρασκευής τσαγιού είναι μια πραγματική ιεροτελεστία και τα αυτόχθονα είδη χλωρίδας όπως η Σάλβια η ερυθρανθής, ο Κράταιγος, η Σατουρέγια, ο Σιδερίτης και άλλα αποτελούν τις πολύτιμες πρώτες ύλες.

Το “ Σπίτι του Τσαγιού “ βρίσκεται μόλις 1 χλμ. έξω από την Κρηνίδα, στην κορυφή ενός επικλινούς μαγευτικού βοτανόκηπου που φιλοξενεί πάνω από εκατό είδη σπάνιων αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών όπως για παράδειγμα δέκα διαφορετικά ενδημικά είδη Σιδερίτη (τσάι του βουνού). Έχει χωρητικότητα 12 ατόμων στον εσωτερικό χώρο και 80-100 εξωτερικά και δέχεται εκπαιδευτικές εκδρομές μαθητών, φοιτητών, συλλόγων, ομαδικών και μεμονωμένων περιηγητών. Πρόκειται για ένα ξύλινο σπίτι φτιαγμένο από πέτρες, κορμούς δέντρων και αναπαλαιωμένα φυσικά υλικά. Ο Ιωάννης Ζαλίδας έδωσε πνοή ζωής στα φυσικά αυτά υλικά και δημιούργησε το “ Σπίτι του Τσαγιού “, όπου καλλιεργεί και συλλέγει αρωματικά φυτά, με σκοπό την παραγωγή τσαγιού, την αρωματοθεραπεία και την υδροθεραπεία.  Λίγο χαμηλότερα στο κτήμα υπάρχει μια ακόμα περίτεχνη ξύλινη κατασκευή μικρότερων διαστάσεων, στην οποία ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει ένα θεραπευτικό και χαλαρωτικό μπάνιο με εκχυλίσματα βοτάνων, επιλεκτικά αναμειγμένων, γνωστό από την αρχαιότητα ως Ιπποκρατικό Λουτρό.

Ο Ιωάννης παρέχει οργανωμένες ξεναγήσεις στο βοτανόκηπο, στο φαράγγι του Αγγίτη και στην ευρύτερη περιοχή, με σκοπό την αναγνώριση των φυτών όπως τα βρώσιμα άγρια χόρτα και των θεραπευτικών/αρωματικών βοτάνων, μαθαίνοντας μας τις ιδιότητες αλλά και τους μύθους που συνδέονται με τα φυτά της ελληνικής χλωρίδας. Ιδιαίτερα στο φαράγγι του Αγγίτη έχει κάνει την καταγραφή της χλωρίδας και μας πληροφορεί, ότι μέσα στις χιλιετίες το φαράγγι αποτέλεσε ένα καταφύγιο εκατοντάδων φυτών και κάποιων πολύ σπάνιων ενδημικών, όπως η Haberlea rhodopensis που θεωρείται ένα ζωντανό απολίθωμα ηλικίας δυόμιση εκατομμυρίων ετών. Το Colchicum chimonanthum το οποίο υπάρχει μόνο σε τρία σημεία στη βόρεια Ελλάδα και πουθενά αλλού στον κόσμο. Καθώς και κάποια είδη ορχιδέας που είναι σπάνια και προστατευόμενα.

Στο Σπίτι του Τσαγιού παρέχονται γευσιγνωσίες τσαγιού και ο Ιωάννης Ζαλίδας μας αποκαλύπτει τα μυστικά εκχύλισης και παρασκευής εγχυμάτων από διάφορα μέρη φυτών, όπως καρποί, ρίζες, άνθη βολβοί, φλοιούς δέντρων κ.α.

Ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να προμηθευτεί ιδιαίτερα μίγματα βοτάνων.

Επίσης στο “ Σπίτι στο Τσαγιού ” γίνονται θεματικές συναντήσεις και βιωματικά εργαστήρια.

Η παραμονή μας στο “ Σπίτι του Τσαγιού ” ήταν σαν ένα ταξίδι απελευθέρωσης από τους γρήγορους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής και μια στάση ψυχικής ανασυγκρότησης. Και ο Ιωάννης Ζαλίδας, εκτός από τα ονόματα και τις ιδιότητες των βοτάνων, γνωρίζει και σέβεται και ενθαρρύνει ακριβώς αυτό. Την αξία της περιστασιακής έστω διαφυγής από την πολύβουη ζωή και την ανάγκη του κάθε ανθρώπου για εσωτερική ισορροπία. Έτσι, με την αργή εκτύλιξη των φύλλων και των λουλουδιών μέσα στο ζεστό νερό και την ακόλουθη εκχύλιση σ’ αυτό των θεραπευτικών τους ουσιών επιτελέσαμε το σκοπό της δημιουργίας αυτού του φυσικού οικοδομήματος· αφήσαμε  να εξατμιστούν μερικές από τις τόσες περιττές σκέψεις και έγνοιες και κρατήσαμε μόνο την ουσία.

Στοιχεία επικοινωνίας με τον Ιωάννη Ζαλίδα στο τηλ. 6980254711

Σταθμός πολιτισμού

Αφού πήραμε το τσάι μας, κατευθυνθήκαμε για τον επόμενο παρόχθιο προορισμό μας, τον Σταθμό Αγγίστης, έναν μικρό οικισμό στις νότιες απολήξεις του Αγγίτη, 200 περίπου κατοίκων. Εκεί βρισκόταν μέχρι τις αρχές του 2^ο Παγκοσμίου Πολέμου ο σιδηροδρομικός σταθμός της Αγγίστας. Το χωριό γνώρισε περιόδους ακμής όταν μετέφερε μέσω της σιδηροδρομικής γραμμής τα αγροτικά προϊόντα της περιοχής προς τα μεγάλα αστικά κέντρα. Ο σταθμός μεταφέρθηκε στον σημερινό οικισμό της Λευκοθέας το 1933, καθώς οι καταστροφικές πλημμύρες προκάλεσαν ανεπανόρθωτες ζημιές στις εγκαταστάσεις.

Ξακουστό στην περιοχή το γεφύρι της Αγγίστας, μια πέτρινη τοξοειδής γέφυρα που αποτελείται από πέντε οξυκόρυφα τόξα. Μεγαλόπρεπα πλατάνια περιβάλλουν το γεφύρι, στην πρόσοψη του οποίου μπορεί κανείς να διακρίνει τις δυο τεχνοτροπίες εκτέλεσης του έργου, τη χρήση πωρόλιθου κατά την Μακεδονική περίοδο και τις υποκείμενες φυσικές πέτρες της Μεσαιωνικής περιόδου. Δίπλα στο γεφύρι υπάρχει αναψυκτήριο και τους θερινούς μήνες η περιοχή αποτελεί μια όαση δροσιάς και ψυχικής ανάτασης.

Περπατήσαμε στο γεφύρι και στις όχθες του Αγγίτη και αμέσως μετά φύγαμε βιαστικά για το ραντεβού μας με την Ελένη Διονυσίδου και τον Παναγιώτη Παπαδόπουλο, υπεύθυνους ξενάγησης στον Μακεδονικό Τάφο και βασικά μέλη του πολιτιστικού συλλόγου Σταθμού Αγγίστης που περίμεναν με ενθουσιασμό να μας υποδεχθούν.

Μετά από έναν μικρό περίπατο σε περίοπτο καταπράσινο λόφο, μας περίμενε ένα συγκινητικό θέαμα που καθόλου δεν φανταζόμασταν ότι θα αντικρύζαμε. Κτισμένος σε προϊστορικό οικισμό της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, πίσω από μια μεταλλική πόρτα ορθώνεται Μακεδονικός τάφος του 3^ου αι. π.Χ., με επιβλητική πρόσοψη που θυμίζει αρχαίο ναό. Διαθέτει προθάλαμο και τον κυρίως ταφικό θάλαμο. Υπολείμματα από κόκκινο και μπλε χρώμα, ώχρα και λευκό, χρωματίζουν παράσταση με αέτωμα, αρκετά αλλοιωμένη, εξαιτίας της απουσίας συντήρησης και της φθοράς του χρόνου. Στο εσωτερικό, ψηφιδωτά, μάρμαρα και πωρόλιθος. Στον κύριο ταφικό θάλαμο υπάρχει μαρμάρινη νεκρική κλίνη έκκεντρα κτισμένη.

Στη συνέχεια περιηγηθήκαμε στο μουσείο, το οποίο στεγάζεται στο παλιό σχολείο του χωριού. Οι συλλογές του περιλαμβάνουν ένα πλήθος εκθεμάτων τα οποία έφεραν μαζί τους, από τις αλησμόνητες πατρίδες, οι πρόγονοι των σημερινών κατοίκων. Ανάμεσά σ’ αυτά μας ελκύουν την προσοχή περίτεχνα κοσμήματα, πλούσιες εντυπωσιακές φορεσιές και νυφιάτικες ενδυμασίες.

Ο τάφος όπως και το Λαογραφικό μουσείο είναι επισκέψιμα για το κοινό μετά από συνεννόηση με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σταθμού Αγγίστας. Η ξενάγηση της Ελένης Διονυσίδου περιλαμβάνει κάθε λεπτομέρεια αναφορικά με την ιστορία του τόπου και τον πολιτισμό της περιοχής. Αυτό που ξεχωρίζει, όμως, στα λόγια και στο βλέμμα της είναι το απέραντο ενδιαφέρον της για τα πολιτιστικά στοιχεία και μνημεία του τόπου. Με ασταμάτητη εθελοντική δράση και προσωπική προσφορά ο πολιτιστικός σύλλογος Σταθμού Αγγίστας μάχεται για τη συντήρηση και την ανάδειξη του τάφου και του Λαογραφικού μουσείου, με σκοπό η περιοχή να πάρει τη θέση που της αξίζει. Έτσι, ελπίζουν ότι βρίσκοντας τις κατάλληλες υποδομές και την ανάλογη χρηματοδότηση, τα μνημεία αυτά – που τείνουν να καλυφθούν από σκουριά – θα προσελκύσουν επισκέπτες που θα ενσκήψουν κι αυτοί μαζί τους πάνω από τους θησαυρούς του παρελθόντος. Και θα το καταφέρουν.

Επικοινωνία με την Ελένη Διονυσίδου στο τηλ 6934990414.

Υψηλή αισθητική σε ένα ποτήρι κρασί

Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να κλείσουμε την επίσκεψή μας στην περιοχή από ένα ποτήρι κρασί στο Κτήμα Χαραλαμπόγλου στην Κρηνίδα, έναν αμπελώνα βιολογικής γεωργίας σε μια ειδυλλιακή θέση. Ο Γιώργος και η Αργυρή Χαραλαμπόγλου αποφάσισαν να επεκτείνουν τον μικρό αμπελώνα του πατέρα τους Νικόλα Χαραλαμπόγλου. Σήμερα, στα 150 στρέμματα βιολογικής καλλιέργειας, η Ανθή Χαραλαμπόγλου και ο Matt Van Der Spuy, με εμπειρία και σπουδές από τη Ν. Ζηλανδία «παντρεύουν» τις νέες μεθόδους με τις παλιές πρακτικές. Στον αμπελώνα υπάρχει μια ζεστή αίθουσα υποδοχής και γευσιγνωσίας με ξύλινα στοιχεία και εικαστικές δημιουργίες υψηλής αισθητικής, ζωγραφισμένες από την αδερφή και τη μητέρα της Ανθής Χαραλαμπόγλου, που μαρτυρούν την εναλλακτική ματιά της οικογένειας για τη ζωή. Πίσω από τα μεγάλα παράθυρα προβάλλει το επιβλητικό Παγγαίο όρος και οι υποκείμενες καλλιέργειες, ένα τοπίο που συνδυάζει αρμονικά την δυσπρόσιτη αδιατάρακτη φύση με τη λελογισμένη διαχείριση των φυσικών πόρων.

Η Ανθή μας μύησε σε όλη την διαδικασία της βιολογικής καλλιέργειας των ντόπιων ελληνικών ποικιλιών, με πρωτοστατούσα την αρχαία και σπάνια σήμερα ελληνική ποικιλία «Κόνιαρος», το Ασσύρτικο και τη Μαλαγουζιά, αλλά και των διεθνώς γνωστών​ Sauvignon Blanc, Chardonnay και Syrah. Η ιδιαίτερη γεωμορφολογία του κτήματος, ήτοι η γειτνίαση της κοιλάδας όπου εκτείνεται ο αμπελώνας με τον απόκρημνο ορεινό όγκο, έχει ως αποτέλεσμα τα αμπέλια να τροφοδοτούνται με τα υπόγεια ύδατα και τα κατακρημνίσματα που απορρέουν στις απότομες κλιτύες του Παγγαίου όρους. Η αύρα του βουνού δημιουργεί ένα ιδιόμορφο μικροκλίμα συμβάλλοντας στην παραγωγή κρασιών ιδιαίτερης ποιότητας. Το αρμονικό και πλήρες αυτό γεωγραφικό μωσαϊκό φάνηκε ότι εμπνέει και την οικογένεια Χαραλαμπόγλου και την ομάδα της για εξαιρετικές οινικές δημιουργίες σε ένα κατανυκτικό περιβάλλον. Παντού παρούσα η συμβίωση των καλλιεργειών με τους υπόλοιπους «κτήτορες» του εδάφους, τα έντομα, τα βακτήρια και τους μύκητες, καθώς δεν εφαρμόζονται φυτοφάρμακα και ζιζανιοκτόνα και έτσι η δυναμική του οικοσυστήματος δημιουργεί φυσικές άμυνες για τις επιθυμητές καλλιέργειες.

Πληροφορίες για το οινοποιείο στο τηλ. 23240 91756 και στη διεύθυνση charalaboglou@gmail.com

Το ταξίδι μας στις όχθες του Αγγίτη περιλάμβανε φυσικές και πολιτιστικές ομορφιές, ήχους και υφές συγκινησιακές που η φύση τόσο απλόχερα κληροδότησε. Πρόδηλη, όμως, βρήκαμε την ανάγκη της ψυχής να επουλώσει τις πληγές του τόπου της, που παραδίνεται στη φθορά που δημιουργεί η ταχύτητα αλλά και η εγκατάλειψη.

Εκκρεμότητες για την επόμενη επίσκεψή μας στον τόπο αυτό, ένας περίπατος για συλλογή ανοιξιάτικων αυτήν την φορά φυτών με τον Ιωάννη, μια βόλτα στον αμπελώνα με την Ανθή και τον Matt και μια ποδηλατάδα στα πράσινα μονοπάτια του Παγγαίου με τον Νίκο.

Τα χωριά στις όχθες του Αγγίτη έχουν μια ιδιαίτερη ομορφιά που προκύπτει από την εγγύτητά τους με την ανέγγιχτη φύση και από τον πολιτιστικό τους πλούτο. Αυτό όμως που φουντώνει την επιθυμία μας να επισκεφτούμε την περιοχή ξανά και ξανά, είναι οι άνθρωποι που γνωρίσαμε· μέλισσες στα άνθη που χωρίς αυτούς η εξέλιξη όλων σταματά.