Αφήνω το βλέμμα μου να πλανηθεί στ’ ανατολικά. Ταξιδεύει ελεύθερα για λίγο πάνω απ’ την ακύμαντη επιφάνεια του Σιγγιτικού κόλπου, περνάει ανάμεσα από την Ουρανούπολη και τα ερημονήσια της Αμμουλιανής και, λίγα μίλια παρακάτω, σταματάει απότομα πάνω σε ανυπέρβλητο εμπόδιο. Είναι ο συμπαγής όγκος του Άθω, που αναδύεται μοναχικός μεσ’ από τη θάλασσα και με τη φοβερή του μύτη τρυπάει τον ουρανό, 2033 μέτρα πάνω απ’ το Αιγαίο.
Άθως! Άγιο Όρος! Μόνον με του Ολύμπου συγκρίνεται η αίγλη του. Κατοικία των δώδεκα θεών η μια κορφή, σύμβολο κι αιχμή της ορθοδοξίας η άλλη. Περνάει σχεδόν ταυτόχρονα κάθε πρωϊ από πάνω τους ο ήλιος κι έτσι όπως τις συνδέει με τις ακτίνες του, είναι σαν να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στους δυο κόσμους, στις δυο διαφορετικές φιλοσοφίες που αντιπροσωπεύουν…

)